Мундай бўлдида.
Охирги бир ой кўзимни олдида битта сиймо тураверди.
Оқ сурп устидаги мато. Гоҳ духоба, гоҳ бошқа ёрқин рангдаги материал. У модасига кўра бизнинг даврнинг “Ламбада”сию, “Просто Мария”си ҳам бўлиши мумкин. Кечки пайт дастурхон устида далаю даштда кезиб чарчаган оёқларни узатиб, бир пиёла иссиқ чой ичиб, меҳнатдан қаварган қўллар билан чигитланган пахта. У пахта асраб авайланиб мато устига қат-қат қўйилади. Унинг устидан эса оддийроқ астар қўйиб, катта катта қавилади. Сурп устидан ёпиб қўйиладики, тикиб бўлмай кирланмасин, пахталари ҳам бўлак бўлак бўлиб кетмасин.
Онам вақти бўлган, қўли бўшаганда ўша сурпни секин очади ва майда майда чоклар билан синачани қавийди. Қавиққа кўра аёлнинг тикиш маҳоратига баҳо берилади. Ва ҳар бир аёлнинг гардеробида ҳеч бўлмаса битта синачаси бўларди. Балки сиз томонларда бу синача эмас, нимча дейилар, ваёки бошқа бир номда, аммо тикилиш услуби ҳаммада бир хил бўлса керак.
Синача ёшу қарида бор кийим эди бизнинг давримизда. Пахтанинг иссиғи баданга совуқ ўтказмайди. Енги йўқки – ишга ўралашиб ҳалал бермасин. Узунгинаки, бел ва буксаларни иссиққина тутсин.
Янги туғилган чақалоқларга ҳам тикиларди, фақат уларга оддийроқ матодан тикилса, катталарга яхши матодан тикишга ҳаракат қилинарди. Болалар синачасининг бир бурчагига қоп қора кўзмунчоқ тақиларди. Кўз тегмасин, назардан йироқ бўлсин, дея. Ўша қора кўзмунчоқларни бошқа ҳеч бир ерда учратмадим. Кўзмунчоқ кўпку, ана туркларда ҳам, десангиз – ҳа, уларда ҳам кўзмунчоқ бор, аммо ранги мовий.
Қора кўзмунчоқ эса айнан бизнинг – Ўрта Осиёнинг хос мунчоғи. Бунинг сабаби балки қора кўзларимизнинг кўплигидир... янаям билмадим.
Ҳозир билмадим, шундайми ёки йўқ, аммо мен ҳам худди онамдек оёғимни узатиб олиб синача тикким келди, десангиз...
Ишимни қилиб олай, синачанинг таърифини яна ёзаман.
Охирги бир ой кўзимни олдида битта сиймо тураверди.
Оқ сурп устидаги мато. Гоҳ духоба, гоҳ бошқа ёрқин рангдаги материал. У модасига кўра бизнинг даврнинг “Ламбада”сию, “Просто Мария”си ҳам бўлиши мумкин. Кечки пайт дастурхон устида далаю даштда кезиб чарчаган оёқларни узатиб, бир пиёла иссиқ чой ичиб, меҳнатдан қаварган қўллар билан чигитланган пахта. У пахта асраб авайланиб мато устига қат-қат қўйилади. Унинг устидан эса оддийроқ астар қўйиб, катта катта қавилади. Сурп устидан ёпиб қўйиладики, тикиб бўлмай кирланмасин, пахталари ҳам бўлак бўлак бўлиб кетмасин.
Онам вақти бўлган, қўли бўшаганда ўша сурпни секин очади ва майда майда чоклар билан синачани қавийди. Қавиққа кўра аёлнинг тикиш маҳоратига баҳо берилади. Ва ҳар бир аёлнинг гардеробида ҳеч бўлмаса битта синачаси бўларди. Балки сиз томонларда бу синача эмас, нимча дейилар, ваёки бошқа бир номда, аммо тикилиш услуби ҳаммада бир хил бўлса керак.
Синача ёшу қарида бор кийим эди бизнинг давримизда. Пахтанинг иссиғи баданга совуқ ўтказмайди. Енги йўқки – ишга ўралашиб ҳалал бермасин. Узунгинаки, бел ва буксаларни иссиққина тутсин.
Янги туғилган чақалоқларга ҳам тикиларди, фақат уларга оддийроқ матодан тикилса, катталарга яхши матодан тикишга ҳаракат қилинарди. Болалар синачасининг бир бурчагига қоп қора кўзмунчоқ тақиларди. Кўз тегмасин, назардан йироқ бўлсин, дея. Ўша қора кўзмунчоқларни бошқа ҳеч бир ерда учратмадим. Кўзмунчоқ кўпку, ана туркларда ҳам, десангиз – ҳа, уларда ҳам кўзмунчоқ бор, аммо ранги мовий.
Қора кўзмунчоқ эса айнан бизнинг – Ўрта Осиёнинг хос мунчоғи. Бунинг сабаби балки қора кўзларимизнинг кўплигидир... янаям билмадим.
Ҳозир билмадим, шундайми ёки йўқ, аммо мен ҳам худди онамдек оёғимни узатиб олиб синача тикким келди, десангиз...
Ишимни қилиб олай, синачанинг таърифини яна ёзаман.