Болага иш буюр...Қизим неча кундир ош қилайлик, дейди.
Бугун тонгда турдиму: гўштсиз ош қилақолайлик, дедим дўконга чиққани эринган куйи.
- Ойи, гўштсиз ош гўштли ошдек мазали бўлмайдида, - дея нолиди қизим.
- Уйдан чиққим келмаяптида...
- Унда ана ўғлингиз бориб олиб келсин. У ҳам ўзига масъулият олишни ўрганиши керак.
- Қандай гўшт кераклигини қандай айтади?
- Ёзиб қўлига берамиз.
- Ойиии, ўргансин, бориб келсин, айтинг, - дея ғингшиди.
Кўпинча чет элда яшайдиган ўзбеклардан сўраладиган савол: у ерда ҳалол гўшт борми? Ёки Ҳалол гўштни қаердан оласизлар?
Жавоб бериб ўтай: Германия ва Европа бўйлаб ҳар бир мамлакатда турли туман ҳалол гўшт сотадиган дўконлар кўп. У ерда асосан турк, араб маҳсулотлари билан бирга мол, қўй, товуқ гўштини Ислом стандартларига хос равишда суйиб сотишади.
Уйимизнинг орқасида худди шундай турк-марокколикларнинг дўкони бор. У ердаги қассоблар ичида турк ва араб миллатига мансуб вакиллар ишлашади. Шундай қилиб, қизим ўғлимнинг қўлига:
“Ярим кило қўй гўшти, ёғлироқ жойидан”, деб туркча ёзди.
Бир биримизга қарадик: агар турк қассоб бўлмаса, араб киши бўлади, демак немисча ҳам ёзиш керак, - деганча айни сўзларни немисчасига ҳам ёзиб қўйди.
Ўзимизча хомчўт қилиб бола қўлига 17 евро ва номани тутқаздик. Жа бўлса 10 евро бўлар, қолганига ўзингга бирор нарса оларсан, - дедик.
Қўлига телефонини ҳам бериб: бирор нарса бўлса, ёки тушунмасанг, қўнғироқ қил, деб тайинладик.
- Мен ўзим ҳам ҳаммасини биламан, кичкина эмасманку, дея ўдағайлади ўғлим ҳам атрофида нима қилиши кераклигини такрорлаётган опасию менга қараб.
10 дақиқалар сўнгра телефоним жиринглади: Ўғлимни рақами:
- Қуй гўшти бир ярим соатлардан кейин келади, мол гўшти бор, - деди сотувчи немисчалаб.
- Ҳа, унда ярим кило мол гўшти берақолинг кутиб ўтирмасин, дедим.
- Тагидагига нима қилай?
- Қайси тагидаги?
- Қушбоши деган экансиз.
- Ҳа, йўқ, уни бирини туркча ёздик агар турк қассоб бўлса, кейин айнисини немисчасини ёзгандик, - дедим.
- Хўп, унда мол гўшти қўявераман, фақат ёғли эмас.
- Ҳечқиси йўқ, ёғсиз бўлса ҳам бўлади.
Шу билан сотувчи билан хайрлашиб, яна ўғлимни кутишга тушдим. 10 дақиқа ўтди, ҳамма нарсани биладиган йигитдан хабар йўқ. Охири қўнғироқ қилдим.
- Турибман шу ерда, - дейди худди ҳеч нарса бўлмагандек.
- Гўштни олдингми?
- Ҳа.
- Пулини тўладингми?
- Йўқ.
- Нимага?
- Етмади пулим.
Товба, қанақа қилиб буни пули етмаслиги мумкин ярим кило гўштга дейман.
- А нега телефон қилмадинг?
- Ўйладим, қилмоқчи эдим, ўзинг қилиб қолдинг.
- Ҳозир бораман, дедиму кийина солиб дўконга югурдим.
Борсам кассир ёнида бир пакет гўшт турибди.
- Бизникими? – десам.
- Ҳа, деди.
- Намунча кўп, дедим.
- Ўғлингдан сўра, деди у ҳам.
- Мен қоғозни кўрсатдим, кейин менга шуларни беришди ва пулим етмади, деди ўғлим бехижолат.
Гўштни олиб қассоб бўлимига отланган бўлдим.
“Ўзинг болага иш буюриб жўнатдинг, энди ҳозир бориб нима дейсану, нима талаб қиласан?” деган хаёл ўтди. Яна ортимга қайтдим. “Ҳай ризқимиз эканда, олақоламан”, дедиму пулини тўламоқчи бўлсам:
- Ойи, манави шоколадни ҳам олсам бўладими? – дея пинак бузмай сўради “ҳамма нарса билган” ўғлим.
- Олақол, дедим “уже” ҳеч нарсага асабимни бузишни истамай.
Хуллас, тўйимда ҳам бунча пулга гўшт олинмаган бўлса керак. Шахсан ўзим умримда биринчи бор бу сўммага гўшт олдим.
74 евролик ош еймиз бугун.
Орқасидан ўзинг югур.