ХАВОТИРЛИ УЧРАШУВ
Германиянинг ўрмонлари жуда чиройли ва биз яшаётган шаҳарнинг номи: қора ўрмон (Schwarzwald).
Бу ерга келиб ўрганган одатларимдан бири: паст баландликларга бой ўрмонларда юриш. Бу спорт тури (hiking) маҳаллий аҳолининг ҳам одати. Мен ҳам баъзан танишлар, баъзан болаларим, баъзан ўзим атрофдан бирор локация танлаб юришга чиқаман. Ҳафта ичида буни қилиш қийин, аммо шанба ёки якшанба кунлари имкон бор.
Ўтган йил декабрнинг охирларида бир айланиб келай, дея ёнимиздаги ўрмонга чиқдим. Одам кам, ҳаво совуқ. Совуққота бошладим. Демак, юриш эмас, югуриш керак, дея оёқ кийимимни югуриш пойафзалига алмаштира бошладим. Ёнимга бир катта ёшли немис киши келди. Мошинамнинг ёни қирилганига қараб:
- Нима қилди бу ерига, дея сўради.
Бироз ҳайрон қолдиму, аммо жавоб бердим.
- Янги ҳайдай бошлаганимда дарвозахонада қирдим, дедим.
Ва кейин амаки гапираверди, гапираверди, бироз сайр қилган бўлдик ва амаки ҳали ҳам гапирмоқда. Ўзини танитди, фарзандларидан гапирди, аёлини тилга олди, қаерларда ишлагани, яшаганини айтиб берди. Ҳаво анча қорайди, яна машиналаримиз ёнига келдик. Шу пайт бир аёл секин югурган куйи кела бошлади.
- Бу менинг хонимим, дея танитди амаки. – Қара, мен ким билан танишдим. Фақат ундан кўпроқ мен гапирдим, у фақат эшитди, дея кулишдик.
Хайрлашар эканмиз амаки яна мени лол қолдириб: уй манзилини айтди. Бу билан ҳам чекланмади ва телефон рақамини телефонимга ёздирди.
- Телефоним ўчиб қолган, аммо сен менга қўнғироқ қилиб қўявер, мен кейин сенинг номерингни қайд қилиб қўяман, деди амаки.
Уйга келишим билан телефоним жиринглади. Амаки яна узун узун гапирди. Мени кузатаётган қизим эса ҳайрон.
Ундан сўнгра амаки ҳар куни ватсап орқали хабарлар жўната бошлади. Меҳмонга таклиф қилди, бирга сайрга чиқишга чақирди.
Табиатан мен кузатган немислар ўз шахсий чегарасига муҳофазакор, бироз совуқ, доим орада масофа сақлайдиган миллат. Янги танишган киши билан бунчалар очиқ бўлиш немисларга хос эмасдек ва шу сабабли амакининг ҳар бир ҳаракати бизда шубҳага сабаб бўларди. Меҳмонга таклифларни анча пайт турли сабаблар билан қайтардим. Кундалик ёзишмаларни минимумга туширишга ҳаракат қилдим. Ҳатто блоклаб қўйиш ҳам хаёлимдан ўтмади эмас. 😊
Охири амаки меҳмонга чақириб, йўқ дейишимдан чарчади чоғи: шанба куни соат 17:00 да биз сизни кутамиз. Ҳеч нарса пишириб олиб келиб ўтирма. Ҳа, айтганча биз вегетариан оиламиз ва гўшт емаймиз. Кечки овқатга пишлоқ ва картошка – деган хабар келди.
Қизим билан турли турли ваҳимали вариантларни ўйлаб чиқдик. Кеча танишимизга бизга ҳар ярим соатда ёзиб туришни, жавоб бермасак полицияга қўнғироқ қилишини ҳам тайинлаб йўлга тушдик.
Кейин эса...
Аввалига суҳбатимиз уюшмади. Ҳар иккисининг ҳам ёши катта бўлгани сабабли: сиз дея гапирсак, сен дея мурожаат қилишимиз кераклигини уқтира кетишди.
- Аммо мен онамни ҳам сиз дейман, сизни қандай қилиб сен, дейки, дея тушунтиришга ҳаракат қилди қизим.
- Сени болаларинг сиз дейдими, дея ҳайратланишди улар ҳам.
Сўнгра эса мазза қилиб пишлоқхўрлик қилдик, турли турли мавзуларда суҳбат қурдик. Германияда янги эканлигимиз боис маслаҳатлар олдик.
Ханс амаки 80 ёшда (агар ҳисобларда адашмаган бўлсам). Ўзбекона одатимизга бориб: ёрдам берайлик, деганимизга қўймай барчасини ўзи тайёрлаб дастурхонга икром қилди. Охирига десерт тайёрлашни ҳам канда қилмабди. Эру хотин жуда узоқ пайт Швейцарияда яшашган экан ва у ердаги одамлар Германиядан фарқ қилади ва немисларга қараганда очиқроқ, дейди.
Аёли ҳали ҳам қариялар уйида ёрдамчи бўлиб ишларкан.
- Ҳар куни югуришга чиқаман, деди у. - Ва ишимни ҳам яхши кўраман. Ханс амакинг билан саёҳатга чиқишни янги жойлар кашф қилишни ҳам яхши кўрамиз. Бирор ёрдам керак бўлса ҳеч тортинмай бизга айтавер, қўлимиздан келганича ёрдамчи бўлишга ҳаракат қиламиз. Сен бу ерда ёлғиз ва яқинларингдан узоқдасан. Аммо кучлисан, чунки сен бу дунёга 3 фарзанд бергансан, буни унутма ва ўзингни хафа қилма.
Германиянинг ўрмонлари жуда чиройли ва биз яшаётган шаҳарнинг номи: қора ўрмон (Schwarzwald).
Бу ерга келиб ўрганган одатларимдан бири: паст баландликларга бой ўрмонларда юриш. Бу спорт тури (hiking) маҳаллий аҳолининг ҳам одати. Мен ҳам баъзан танишлар, баъзан болаларим, баъзан ўзим атрофдан бирор локация танлаб юришга чиқаман. Ҳафта ичида буни қилиш қийин, аммо шанба ёки якшанба кунлари имкон бор.
Ўтган йил декабрнинг охирларида бир айланиб келай, дея ёнимиздаги ўрмонга чиқдим. Одам кам, ҳаво совуқ. Совуққота бошладим. Демак, юриш эмас, югуриш керак, дея оёқ кийимимни югуриш пойафзалига алмаштира бошладим. Ёнимга бир катта ёшли немис киши келди. Мошинамнинг ёни қирилганига қараб:
- Нима қилди бу ерига, дея сўради.
Бироз ҳайрон қолдиму, аммо жавоб бердим.
- Янги ҳайдай бошлаганимда дарвозахонада қирдим, дедим.
Ва кейин амаки гапираверди, гапираверди, бироз сайр қилган бўлдик ва амаки ҳали ҳам гапирмоқда. Ўзини танитди, фарзандларидан гапирди, аёлини тилга олди, қаерларда ишлагани, яшаганини айтиб берди. Ҳаво анча қорайди, яна машиналаримиз ёнига келдик. Шу пайт бир аёл секин югурган куйи кела бошлади.
- Бу менинг хонимим, дея танитди амаки. – Қара, мен ким билан танишдим. Фақат ундан кўпроқ мен гапирдим, у фақат эшитди, дея кулишдик.
Хайрлашар эканмиз амаки яна мени лол қолдириб: уй манзилини айтди. Бу билан ҳам чекланмади ва телефон рақамини телефонимга ёздирди.
- Телефоним ўчиб қолган, аммо сен менга қўнғироқ қилиб қўявер, мен кейин сенинг номерингни қайд қилиб қўяман, деди амаки.
Уйга келишим билан телефоним жиринглади. Амаки яна узун узун гапирди. Мени кузатаётган қизим эса ҳайрон.
Ундан сўнгра амаки ҳар куни ватсап орқали хабарлар жўната бошлади. Меҳмонга таклиф қилди, бирга сайрга чиқишга чақирди.
Табиатан мен кузатган немислар ўз шахсий чегарасига муҳофазакор, бироз совуқ, доим орада масофа сақлайдиган миллат. Янги танишган киши билан бунчалар очиқ бўлиш немисларга хос эмасдек ва шу сабабли амакининг ҳар бир ҳаракати бизда шубҳага сабаб бўларди. Меҳмонга таклифларни анча пайт турли сабаблар билан қайтардим. Кундалик ёзишмаларни минимумга туширишга ҳаракат қилдим. Ҳатто блоклаб қўйиш ҳам хаёлимдан ўтмади эмас. 😊
Охири амаки меҳмонга чақириб, йўқ дейишимдан чарчади чоғи: шанба куни соат 17:00 да биз сизни кутамиз. Ҳеч нарса пишириб олиб келиб ўтирма. Ҳа, айтганча биз вегетариан оиламиз ва гўшт емаймиз. Кечки овқатга пишлоқ ва картошка – деган хабар келди.
Қизим билан турли турли ваҳимали вариантларни ўйлаб чиқдик. Кеча танишимизга бизга ҳар ярим соатда ёзиб туришни, жавоб бермасак полицияга қўнғироқ қилишини ҳам тайинлаб йўлга тушдик.
Кейин эса...
Аввалига суҳбатимиз уюшмади. Ҳар иккисининг ҳам ёши катта бўлгани сабабли: сиз дея гапирсак, сен дея мурожаат қилишимиз кераклигини уқтира кетишди.
- Аммо мен онамни ҳам сиз дейман, сизни қандай қилиб сен, дейки, дея тушунтиришга ҳаракат қилди қизим.
- Сени болаларинг сиз дейдими, дея ҳайратланишди улар ҳам.
Сўнгра эса мазза қилиб пишлоқхўрлик қилдик, турли турли мавзуларда суҳбат қурдик. Германияда янги эканлигимиз боис маслаҳатлар олдик.
Ханс амаки 80 ёшда (агар ҳисобларда адашмаган бўлсам). Ўзбекона одатимизга бориб: ёрдам берайлик, деганимизга қўймай барчасини ўзи тайёрлаб дастурхонга икром қилди. Охирига десерт тайёрлашни ҳам канда қилмабди. Эру хотин жуда узоқ пайт Швейцарияда яшашган экан ва у ердаги одамлар Германиядан фарқ қилади ва немисларга қараганда очиқроқ, дейди.
Аёли ҳали ҳам қариялар уйида ёрдамчи бўлиб ишларкан.
- Ҳар куни югуришга чиқаман, деди у. - Ва ишимни ҳам яхши кўраман. Ханс амакинг билан саёҳатга чиқишни янги жойлар кашф қилишни ҳам яхши кўрамиз. Бирор ёрдам керак бўлса ҳеч тортинмай бизга айтавер, қўлимиздан келганича ёрдамчи бўлишга ҳаракат қиламиз. Сен бу ерда ёлғиз ва яқинларингдан узоқдасан. Аммо кучлисан, чунки сен бу дунёга 3 фарзанд бергансан, буни унутма ва ўзингни хафа қилма.