Менким,
Минбар шоири - Маяковский,
Қатл этаман ўзим ўзимни.
Жирканч одамият сен учун,
Қолдирмадим асил сўзимни.

Лек барибир исмим тилингда,
Ҳар қадамим сен учун қутлуғ.
Бир фоҳшанинг бағрида ёзган,
Шеърларимни санайсан улуғ.

Сен маймунсан ҳозирга қадар,
Чангалзорлар ичра урчиган.
Мен-чи, она сути ўрнига
Бўри қонин ичиб ўсганман.

Шу сабаб ҳам мағрурман, сармаст,
Бино қўйдим ортиқ ўзимга.
Подшоларнинг кетига эмас,
Ғарч ёпишдим жирканч бўғзига.

Мен уларга бўлмадим муте,
Товон ялаб эгмадим ҳеч бош.
Амалдорга қараб шунчаки,
Роҳат эди қаҳ-қаҳа отиш.

Илма-тешик танни қолдириб,
Кетарканман мангу йўқликка.
Фақат таъзим қилиб қоламан,
Малла ранг соч лўли йигитга.

Дафн куним ҳорғин тўпланиб,
Ёлғон йиғлаб чекманг азият.
Менга олтин рус далалари,
Йўлласа бас сокин марсия.

Сўнги сўзим тингла оломон,
Ҳавас эмас менга ўлмоқлик:
Шунчаки ор, сизлар билан тенг
Бир ҳаводан нафас олмоқлик!

Мен, Владимир Маяковский,
Қатл этдим ўзим ўзимни...