Абдулла Орипов

ОЙИСИНИНГ ЖАМГАРМАСИ

Ишчи йигит маош пойлаб
Турар эди навбатда,
Бу биринчи моянаси,
Завқи ҳам зўр, албатта.
Бармоқларин букиб-букиб,
Режаларин тузарди.
Кўз олдида алвон-алвон
Орзулари сузарди.
Ойисига ғижим рўмол,
К,айлиғига исирға.
Пешайвонга битта илгич, —
Кийим-пийим осурга.
Эҳ, орзунинг чеки борми,
Санаб етмас баҳшиям.
Кассар аёл: "— Ҳой, овсар", — деб
Чорлаб қолди яхшиям.
Бўйдоқмисан, дея зимдан
Кулимсираб турибди,
Туғилмаган бола учун
Маошидан урибди.
Майли, деди, йигит қувноқ,
Савоби кўп оламнинг,
Жўжабирдай фарзанди бор
Ахир катта холамнинг.
Йигит яна ойлик ҳақин
Санаб кўрар бир бошдан,
Касабалар уюшмаси
Чегирибди маошдан.
Хўп ажойиб бир ҳодиса
Юз берди денг ўша он,
Алла қандай тўда уни
К,уршаб олди ногаҳон.
Жазавага тушиб улар
Аямасди ўзини.
Ва, ниҳоят чечанроғи
Бошлаб қолди сўзини:
— Маданият фондиданман,
Ука, бизни бир қўлла.
Вилоятда раҳбаримиз
Ўша, шоир Абдулла.
— Ма, ол, дея сўлкавойни
Чўзди йигит шошмасдан,
Маданият ривожлансин,
Тушунаман, ёшмасман.
Ўша заҳот бошқа бири
К,ўлга олди шитобни,
— Яхши йигит, назаримда,
Хуш кўрасан китобни.
Ҳа, китобдан кўчирасан,
Мактуб ёзсанг қизларга.
Модомики, шундоқ экан,
Ақчани чўз бизларга.
Баён этди кимдир шу он
Гоят мунгли бир ҳолни:
— Укажоним, асраш керак,
Ўлаётган Оролни.
Ишчи йигит кўзларида
Милтирайди шўртанг ёш.
Деди: — Мадад бўла қолсин
Битта эмас, ўн маош.
Унга чўзди, бунга чўзди,
Ҳамён озди озганча.
Яқин келди тағин бири
К,улочини ёзганча:
— Навоийни биласан-а,
Халққа маълум ҳар иши,
Шу кунларда сал ёрдамга
Муҳтождирлар у киши.
— Ҳазратимнинг қалам ҳаққин,
Айтинг, кимлар олади?
— Улушлари Давлат деган
Тоғасига қолади.
Ихтирочи болалару
Балиқчилар келдилар.
Яна қанча номи мавҳум
Солиқчилар келдилар.
Йигит гоят мамнун эди,
Кўтаринки кайфият,
Чўнтагида ўн беш тийин
Ортиб қолмиш, хайрият.
Ўз-ўзини юпатди у,
Ўкинмади армонда.
Олай деса, бари бир ҳам,
Ҳеч вақо йўқ дўконда.
Ойисига келиб деди:
— Хоҳ ютинг, хоҳ ютқазинг,
Ўн беш тийин маош олдим,
Фондингизга ўтказинг.

1990

✍ Абдулла Орипов