Қўлимда бола билан қабрлар оралаб кетиб борар эканман, тинмай калималарни қайтарардим. Ҳудди бу мени айбимни ювадигандек... Бағримда беғубор ухлаб ётган болани сўнгги бор қучиб йиғлаб юбордим.
- Мен шунга мажбурман... Мени кечир... Агар сени билиб қолишса, мени ҳаётим барбод бўлади. Мен сенга умримни бағишлашни истамайман...
   Қандайдир товуш эшитиб бирдан тезлашдим. Болани қабр орасига ташлаб, жоним борича югурдим... Изимдан бир шарпа югураётганини сезиб қўрқувдан қадамларим чалкашди. Қабристондан чиқмасим ортимдаги шарпа етиб олди. Бир силтаб ўзига қаратди. Уни кўриб тилим калимага келмай қолди. Чунки ортимда арқон билан... 😱😱😱