ХАНДАЛАР

Бир кар касалдан ҳол-аҳвол сўрамоқчи бўлиб ўйлаб кетибди:
- Унинг қошига бориб, тўшагига ўтиргач: “Аҳволинг қалай?” – деб сўрайман. У: “Яхши бўлиб қолдим”, - дейди. Ундан мен: “нима еябсан?” – деб сўрайман. “Уни-буни еябман”, - дейди. Шунда: “Сени ким даволаяпти?” – деб сўрайман. У: “Фалончи шифокор”, - дейди. Шунга яраша жавоб қиларман, деб ўйлади кар.
Кар касал қошига етиб ҳам келди, тўшагига ўтирди. Касалнинг аҳволи оғирлашиб, оҳ-воҳга тушган вақти экан.
Кар касалнинг қулоғига:
- Аҳволинг қалай? – деб бақирибди.
- Ўладиганга ўхшайман, - дебди изтироб билан бемор.
Кар “бемор яхши бўлиб қолдим” деяпти, деб ўйлаб, “худога шукур” деди. Кейин яна бақириб:
- Нима еяпсан? Нима ичяпсан? – деб сўради.
- Заҳар! Заҳар!
- Ичавер, ичавер. Ким даволаяпти?
- Ўлим. Азроил.
- Қадамига ҳасанот.