“ЎЗИМИЗНИКИЛАР”

Дадамни соғиндим

Дадам, эккан бодом гуллади.
Боғларида, қушлар сайради.
Қалдирғоч, ҳам уни сўради.
Мен, дадамни жуда соғиндим.

Кўзларида меҳир бор эди.
Кунларимни файзи бор эди.
Ҳар, кун мени дуо қиларди.
Мен, дадамни жуда соғиндим.

Дадам, борида кўнглим тўқ эди.
Розғоримни, ками йўқ эди.
Йўқотишимни,қайдан билибман.
Мен, дадамни жуда соғиндим.

Бандасига, ўлим хақ экан.
Сўнги, манзил охират экан.
Айрилиш,дарди оғир экан.
Мен,дадамни жуда соғиндим.

Бугун, боғда ўзим юрибман.
Боғларига, қараб турибман.
Дадам, рухи кўриб турибди.
Мен, дадамни жуда соғиндим.

Дадам, жойи жаннатда бўлсин.
Жаннатда, ҳам боғларда юрсин.
Аллохим, менга сабирни берсин.
Мен, дадамни жуда соғиндим.

Мир Ҳожи,
2024 йил.