Муҳаммад Юсуфнинг “САЙЛАНМА” китобидан

ДУНЁ

Менга боқиб мийиғида кулган дунё,
Мени тупроқ, ўзни осмон билган дунё,
Сени момом чўмилтирган ювиб-тараб,
Сени бобом тетапоя қилган, дунё!..

Эй, ўтмишдан ўтган кунин сўрамаган,
Ўзбек борса ким қўлига қарамаган?
Ботирлари қул бўлишга ярамаган,
Сулувлари бўйнига осилган дунё!

Мозий маним боримни ёд этиб сийлар,
Дилин обод, руҳларин шод этиб сийлар.
Шоҳ Ғаззолий, шоҳ Табризий, шоҳ Румийлар...
Чориғини елкасига илган дунё.

Сен сиғинган — ўша жондин ортиқ сенга
Тожмаҳал ҳам бир бобомдан тортиқ сенга.
Кулма менга, иддаолар қилма менга —
Тўққиз кунда Темур босиб олган дунё!

Юзларингни ёритган шу шарқ зиёси,
Дардларингни аритган шу шарқ зиёси.
Синонинг этагин ўпиб Оврупоси,
Амриқоси Берунийдан қолган дунё.

Менинг кўшким кўкда — унга етмайди қўл,
Менинг кўрким кўнгил, унга элтгай бир йўл,
Тирикман мен, кел истасанг муридим бўл —
Сен Исломдан иймон дарсин ўрган, дунё!..

Муҳаммад Юсуф