Musulmonni o‘z barbodligidan qutqara olgulik neki bo‘lsa, bari muhabbatda mujassamdir. Bu na o‘ziga va na boshqalarga bo‘lgan muhabbat, illo, faqat Allohga bo‘lgan muhabbatgina o‘lik qalbni tiriltiruvchi hayot, parchalangan musulmon ongining bo‘laklarini birlashtirishga qodir yelim bo‘la oladi:
Avval o‘lik bo‘lgan odamni tiriltirib, unga odamlar orasida yuradigan nurni berib qo‘ygan bo‘lsak, u bilan zulmatlar ichida undan chiqa olmay yuruvchi odam o‘xshash bo‘lurmi?
(6:122)
Inson bu dunyoda o‘zi uchun yashamasligini, o‘zi haqidagi tasavvuri Allohning biz haqimizdagi tasavvuridan ikkilamchi ekanligini anglagani hamono biz boshqalarning nazaridan butunlay xoli bo‘lgan idealga intilamiz. Bunda shaxsiy, moddiy yoxud madaniy jihatdan o‘zgalar bilan taqqoslanish ahamiyatsiz bo‘lib qoladi. O‘zimizga bo‘lgan yagona bahomiz Allohning bizga va bizning Unga bo‘lgan muhabbatimizdir. Musulmon oʻz ajdodini Islom va ummatni ulkan imoratlar barpo etgani yoki keng qamrovli hududlarni zabt etgani uchun buyuk deb bilishi – natijani sabab bilan adashtirishdir.
Musulmon qalbi Alloh va Uning Rasuli (SAV) muhabbatiga intilganda, ong ma’naviy xalifalik burchini ado etish ishtiyoqi bilan to‘ladi. Bu ishtiyoq esa tanani hayotning barcha jabhalarida: ruhiy, ijtimoiy, madaniy va tamadduniy sohada Allohga ibodat qilish vositasiga aylantiradi.
Haqiqiy musulmon "men"i muhabbatni o‘z-o‘zicha buyuklik deb biladi – u buyuklikni moddiy taraqqiyot o‘lchovi bilan baholamaydi. Bu musulmon "men"i hozirdan qochib o‘tmishdan panoh izlamaydi; o‘tmishni tashlab, zamonaviylikka mute bo‘lmaydi; o‘tmish va hozirning bosimi ostida cho‘kib ketmaydi. Bu musulmon "men"i vaqtga bog‘liq emas – u zamon va makon, davr va hudud, an’ana va zamonaviylik kishanlarini uzib tashlaydi.
U butun borlig‘ining har bir zarrasi, ongining har bir burchagi, qalbining har bir puchmog’ini Allohga bo‘lgan muhabbat vositasiga aylantirish ishtiyoqi bilan to‘liq hozirda yashaydi.
(C)
@Tafakkur_chizgilari
Avval o‘lik bo‘lgan odamni tiriltirib, unga odamlar orasida yuradigan nurni berib qo‘ygan bo‘lsak, u bilan zulmatlar ichida undan chiqa olmay yuruvchi odam o‘xshash bo‘lurmi?
(6:122)
Inson bu dunyoda o‘zi uchun yashamasligini, o‘zi haqidagi tasavvuri Allohning biz haqimizdagi tasavvuridan ikkilamchi ekanligini anglagani hamono biz boshqalarning nazaridan butunlay xoli bo‘lgan idealga intilamiz. Bunda shaxsiy, moddiy yoxud madaniy jihatdan o‘zgalar bilan taqqoslanish ahamiyatsiz bo‘lib qoladi. O‘zimizga bo‘lgan yagona bahomiz Allohning bizga va bizning Unga bo‘lgan muhabbatimizdir. Musulmon oʻz ajdodini Islom va ummatni ulkan imoratlar barpo etgani yoki keng qamrovli hududlarni zabt etgani uchun buyuk deb bilishi – natijani sabab bilan adashtirishdir.
Musulmon qalbi Alloh va Uning Rasuli (SAV) muhabbatiga intilganda, ong ma’naviy xalifalik burchini ado etish ishtiyoqi bilan to‘ladi. Bu ishtiyoq esa tanani hayotning barcha jabhalarida: ruhiy, ijtimoiy, madaniy va tamadduniy sohada Allohga ibodat qilish vositasiga aylantiradi.
Haqiqiy musulmon "men"i muhabbatni o‘z-o‘zicha buyuklik deb biladi – u buyuklikni moddiy taraqqiyot o‘lchovi bilan baholamaydi. Bu musulmon "men"i hozirdan qochib o‘tmishdan panoh izlamaydi; o‘tmishni tashlab, zamonaviylikka mute bo‘lmaydi; o‘tmish va hozirning bosimi ostida cho‘kib ketmaydi. Bu musulmon "men"i vaqtga bog‘liq emas – u zamon va makon, davr va hudud, an’ana va zamonaviylik kishanlarini uzib tashlaydi.
U butun borlig‘ining har bir zarrasi, ongining har bir burchagi, qalbining har bir puchmog’ini Allohga bo‘lgan muhabbat vositasiga aylantirish ishtiyoqi bilan to‘liq hozirda yashaydi.
(C)
@Tafakkur_chizgilari