📝Баҳор яқин 3 қисм
Аёл илдам туриб Зарнигорни қучоқлаб олди.
— Сизга нима бўлди?
— Излаган нарсамни топдим,-ўпкаси тўлиб йиғлаб юборди қиз.
— Машааллоҳ.
Анча гаплашиб ўтирдилар. Зарнигор илк бор юрагини тўкиб солди. Аёл сабр билан, гапини бўлмай эшитди. Қиз қалбидаги ғалаёнлар, ўзлигини қидириш йўлидаги сарсонликлар — оламга сиғмай бораётган руҳнинг иймон-тавфиққа интилиши эди.
Аллоҳим суюкли бандаларидан яна бирига синов бериб, ҳидоятга бошлаётган эди.
Қиз узоқ гапирди; одамларнинг таъна-дашномлари ҳақида, ота-онасининг армонлари, ўзининг орзулари ҳақида. Муслима билдики, ёнида иймон ҳаловатини излаётган вужуд турарди.
Аёл оҳиста гап бошлади
— Ҳар бир инсон Ислом фитратида туғилади. Отаси, ёки онаси тарбиялаш жараёнида уни диндан узоқлаштириб юбориши мумкин. Сиз ҳам ўша фитратингизда бор нарсани—иймон ҳаловатини излаяпсиз. Дунёдаги энг улкан бахт— Аллоҳни танишлик. Бу иш унинг меҳрибонлигидан умидвор бўлиш, қаҳру ғазабидан қўрқиш билан амалга ошади. Оддий қилиб айтганда; болалик пайтингизда бир гуноҳ қилсангиз, ота-онангиз томонидан жазоланишингиздан қўрққанингиз, ёки мактабдан аъло баҳо олиб келсангиз рағбатланишингизни билганингиз каби...
Ҳар бир ишни Аллоҳ кўриб турибди, деб бажариш лозим. Қадарингизга ёзган тақдирга ҳам сабр қилсангиз, иншааллоҳ бир ҳикмат кўрасиз...
— Ҳаловат топишим учун биринчи нима қилишим керак?
— Намоз ўқишингиз керак!
Зарнигор ўша куни ишдан чиқиб тўғри Чорсуга борди. Енги узун, ўзи тўпиғига тушадиган кўйлак, бршига каттароқ рўмол — ибодат учун либослар, намоз одоблари ёзилган китобча сотиб олди..
Ҳўл сочларини қуритишга сабри чидамай, йиғиб олгач, рўмолни ияги остидан ўтказиб ўради. Уйда совға-саломга келган, неча йилдан буён эгасини кутаётган ғариб жойнамозлардан бирини олди, отасидан қиблани сўраб, жойнамозни ёзди. Китобчага қараб- қараб номоз ўқишни бошларкан, «Субҳона роббиял аъло», дея саждага бош қўйган чоғи ўз-ўзидан йиғи кела бошлади. Қайта-қайта шу жумлани ихлос билан такрорлар ва бундан ҳузур-ҳаловат топарди. У ҳозир Роббисига энг яқин ҳолатда эканлигини ич-ичидан ҳис қилмоқда эди.
Намоз—саодат экан!
Намоз сен учун дунёдаги энг меҳрибон зотга таслимият экан!
Намоз— ҳузур, намоз—ҳаловат экан!
Намоз— буюк Аллоҳ билан боғловчи кўприк экан!
Қизнинг кўнглидаги ғашликлар бир зумда тарқаб етди. Руҳида бир енгиллик билан ўрнидан турди!
Зарнигор бўш қолди дегунча, Муслиманинг олдига кирар, унинг ҳар бир гапини ихлос билан тинглар, айтганларини сўзсиз бажаришга ҳаракат қилар эди.
Аввал орзулари ҳақида бировга айтишга уялган бўлса, энди кафтини очиб, истаган нарсасини сўрайдиган, бу ихлоси ўлароқ дуолари ижобатига тўлиқ ишонар,
руҳи тетик, ҳаётига мазмун инган эди.
У шифохона эшигини ёпди, йўл-йўлакай тугмаларини солиб, қўлқопини кийди, кун совуқ, бироз изғирин ҳам бор, қорлар эримаган эди. Уйига тезроқ етиб олиш учун қадамини тезлатди.
Шу пайт кимдир қор отди. Гарчи қор бўйнига енгилгина урилган бўлсада унинг аччиғи келди. Ортига бурилиб устига қалин куртка, бошига оппоқ қулоқчин кийган одамни кўрди. У узоқдан сирғаниб-сирғаниб ўзи томон келаётган йигитни яқин келгандагина таниди
—Минг бор, узр, шундай қилмасам кетиб қолар эдингиз, чақирай десам, исмингизни билмайман.
—Ассалому алайкум, Азимжонни чақириб берайми?
— Йўқ, у билан гаплашдим. Сизга раҳмат айтмоқчи эдим. Уйингизга олиб борибсиз.
— Арзимайди. Майли, соғ бўлинг.
—Шошманг, олиб бориб қўяман. Зарнигор бошини сарак-сарак қилиб, олдига ўгирилди, тез-тез юриб кетиб қолди.
Ота-онаси қизининг чиройи очилиб қолганидан хурсанд эдилар. Кейинги пайтларда ибодатдан лаззат топаётган Зарнигорнинг қалбига сакинат ҳам кириб келганди
У палаталарни айланиб бўлгач, ошхонага тушди. Сайёра йиғлаб ўтирар, ёнидаги ҳамшира зўр бериб нимадир гапириб берарди.. У ўзи билан олиб келган овқатни микротўлқинли печга тиқди. Унгача каттагина қаҳва пиёлага чой дамлади.
Аёл илдам туриб Зарнигорни қучоқлаб олди.
— Сизга нима бўлди?
— Излаган нарсамни топдим,-ўпкаси тўлиб йиғлаб юборди қиз.
— Машааллоҳ.
Анча гаплашиб ўтирдилар. Зарнигор илк бор юрагини тўкиб солди. Аёл сабр билан, гапини бўлмай эшитди. Қиз қалбидаги ғалаёнлар, ўзлигини қидириш йўлидаги сарсонликлар — оламга сиғмай бораётган руҳнинг иймон-тавфиққа интилиши эди.
Аллоҳим суюкли бандаларидан яна бирига синов бериб, ҳидоятга бошлаётган эди.
Қиз узоқ гапирди; одамларнинг таъна-дашномлари ҳақида, ота-онасининг армонлари, ўзининг орзулари ҳақида. Муслима билдики, ёнида иймон ҳаловатини излаётган вужуд турарди.
Аёл оҳиста гап бошлади
— Ҳар бир инсон Ислом фитратида туғилади. Отаси, ёки онаси тарбиялаш жараёнида уни диндан узоқлаштириб юбориши мумкин. Сиз ҳам ўша фитратингизда бор нарсани—иймон ҳаловатини излаяпсиз. Дунёдаги энг улкан бахт— Аллоҳни танишлик. Бу иш унинг меҳрибонлигидан умидвор бўлиш, қаҳру ғазабидан қўрқиш билан амалга ошади. Оддий қилиб айтганда; болалик пайтингизда бир гуноҳ қилсангиз, ота-онангиз томонидан жазоланишингиздан қўрққанингиз, ёки мактабдан аъло баҳо олиб келсангиз рағбатланишингизни билганингиз каби...
Ҳар бир ишни Аллоҳ кўриб турибди, деб бажариш лозим. Қадарингизга ёзган тақдирга ҳам сабр қилсангиз, иншааллоҳ бир ҳикмат кўрасиз...
— Ҳаловат топишим учун биринчи нима қилишим керак?
— Намоз ўқишингиз керак!
Зарнигор ўша куни ишдан чиқиб тўғри Чорсуга борди. Енги узун, ўзи тўпиғига тушадиган кўйлак, бршига каттароқ рўмол — ибодат учун либослар, намоз одоблари ёзилган китобча сотиб олди..
Ҳўл сочларини қуритишга сабри чидамай, йиғиб олгач, рўмолни ияги остидан ўтказиб ўради. Уйда совға-саломга келган, неча йилдан буён эгасини кутаётган ғариб жойнамозлардан бирини олди, отасидан қиблани сўраб, жойнамозни ёзди. Китобчага қараб- қараб номоз ўқишни бошларкан, «Субҳона роббиял аъло», дея саждага бош қўйган чоғи ўз-ўзидан йиғи кела бошлади. Қайта-қайта шу жумлани ихлос билан такрорлар ва бундан ҳузур-ҳаловат топарди. У ҳозир Роббисига энг яқин ҳолатда эканлигини ич-ичидан ҳис қилмоқда эди.
Намоз—саодат экан!
Намоз сен учун дунёдаги энг меҳрибон зотга таслимият экан!
Намоз— ҳузур, намоз—ҳаловат экан!
Намоз— буюк Аллоҳ билан боғловчи кўприк экан!
Қизнинг кўнглидаги ғашликлар бир зумда тарқаб етди. Руҳида бир енгиллик билан ўрнидан турди!
Зарнигор бўш қолди дегунча, Муслиманинг олдига кирар, унинг ҳар бир гапини ихлос билан тинглар, айтганларини сўзсиз бажаришга ҳаракат қилар эди.
Аввал орзулари ҳақида бировга айтишга уялган бўлса, энди кафтини очиб, истаган нарсасини сўрайдиган, бу ихлоси ўлароқ дуолари ижобатига тўлиқ ишонар,
руҳи тетик, ҳаётига мазмун инган эди.
У шифохона эшигини ёпди, йўл-йўлакай тугмаларини солиб, қўлқопини кийди, кун совуқ, бироз изғирин ҳам бор, қорлар эримаган эди. Уйига тезроқ етиб олиш учун қадамини тезлатди.
Шу пайт кимдир қор отди. Гарчи қор бўйнига енгилгина урилган бўлсада унинг аччиғи келди. Ортига бурилиб устига қалин куртка, бошига оппоқ қулоқчин кийган одамни кўрди. У узоқдан сирғаниб-сирғаниб ўзи томон келаётган йигитни яқин келгандагина таниди
—Минг бор, узр, шундай қилмасам кетиб қолар эдингиз, чақирай десам, исмингизни билмайман.
—Ассалому алайкум, Азимжонни чақириб берайми?
— Йўқ, у билан гаплашдим. Сизга раҳмат айтмоқчи эдим. Уйингизга олиб борибсиз.
— Арзимайди. Майли, соғ бўлинг.
—Шошманг, олиб бориб қўяман. Зарнигор бошини сарак-сарак қилиб, олдига ўгирилди, тез-тез юриб кетиб қолди.
Ота-онаси қизининг чиройи очилиб қолганидан хурсанд эдилар. Кейинги пайтларда ибодатдан лаззат топаётган Зарнигорнинг қалбига сакинат ҳам кириб келганди
У палаталарни айланиб бўлгач, ошхонага тушди. Сайёра йиғлаб ўтирар, ёнидаги ҳамшира зўр бериб нимадир гапириб берарди.. У ўзи билан олиб келган овқатни микротўлқинли печга тиқди. Унгача каттагина қаҳва пиёлага чой дамлади.