#КЕЧКИ_МУТОЛАА
#НАСТАРИН_ҲИДИ
МУАЛЛИФ: САИДА АЗИЗ
#7
КУНДАЛИКДАН
2001 йил ... май
Аллоҳим, Ўзингга шукр!
Яна бир кун ортда қолди. Жуда кўп нарсаларни ёзишим керак. Кунларим жуда тез ўтаётгандек назаримда. Янги уй, янги одамлар... Одатда, касбим сабаб одамлар билан тез чиқишиб кетардим. Лекин келин бўлиб тушган хонадонингда бу қийин экан. Худди ўзимни кабутарлар орасига тушиб қолган мусичадек ҳис қилаяпман. Ҳар бир оила аъзосига жовдираб тикиламан. Ўзимча, “Мен психологман. Дарров улар билан чиқишиб кетаман”, деб ўйлагандим. Осон эмаскан. Турмуш деганлари ҳатто психологияда ўқиганларни ҳам саросимага солиб қўяркан. Умр йўлдошимнинг қариндоши бирам кўпки... Аммалари, холалари, келинойилари, амакисининг аёли, келинлари, қизлари... Ўҳҳў, ҳар куни меҳмон тайёр! Жуда серуруғ оилага тушибманда, дейман, ўзимча... Қўлим кўксимда, дарров ширин жилмайганча кутиб оламан. Мулозаматни ўринлатиб қўяман! Менга ҳам амма холаларим ўргатишган! “Тумандаги баобрў хонадон. Сен ҳам ёш бола эмассан. Ўзингни чиройли тут! Кўрган борки, ҳаваси келсин!”. Шунақа гаплар, кундаликжон! Ҳозир ярим тун. Бирам чарчаганманки... Даврон акам ҳали келмадилар... кутииб ўтирибман. Ва сенга ёзаяпман. Дарвоза тарақлади. Машина киряпти. Бўлди. Бугунга етар...”
Телефоннинг жарангги Сабрия Иброҳимовнани ўтмишдан бугунга қайтарди. Аёл дафтарни ёпаркан, смартфонига назар ташлади. Жилмайди. Дарровгина жавобга шошилди.
-Ассалому алайкум, устоз! Саломатмисиз?
- Ваалайкум ассалом! – нариги томондан кекса аёлнинг овози эшитилди. – Бизку яхши, Сабрияхон, ўзингиз қандайсиз? Ток шоудаги чиқишингизни кўрдим. Чаккимас!
- Раҳмат, устоз. Сиз дуо қилиб турсангиз, албатта ҳаммаси яхши бўлади.
- Доим дуодамиз, қизим!
- Борингизга шукр! – деди Сабрия Иброҳимовна овозидаги шодонликни яширмай.
- Сабрия, ёнингизга бир йигитни юбораман! Эътибор билан ишлашингизни сўраган бўлардим. – деди устоз Сабрияга жиддий оҳангда.
- Лекин устоз... биласизку...
- Биламан, эркаклар билан ишламайсиз! Асосан болалар ва аёллар билан ишлайсиз! Бироқ негадир бу йигитнинг муаммосига сиз ечим топадигандек туйилдингиз. Интуициям (ички сезги) алдамаган бўлса, бу йигит ИнШаАллоҳ яхши бўлади.
- Хўп... сиз нима десангиз шу! Аллоҳнинг билдиргани ва қўлимдан келгани қадар ҳаракат қиламан, - деди Сабрия Иброҳимовна ҳам гапига жиддий оҳанг бериб. Устози билан хайрлашиб, гўшакни қўйди. Бир муддат ўйланиб турган эди, яна телефон мусиқаси янгради. Психологнинг юзида табассум пайдо бўлди. “Лаббай”, дея қулоғига тутди. “Ҳозир... тушаман!”
ДАВОМИ БОР
https://t.me/Saida_Aziz_Ijodi
#НАСТАРИН_ҲИДИ
МУАЛЛИФ: САИДА АЗИЗ
#7
КУНДАЛИКДАН
2001 йил ... май
Аллоҳим, Ўзингга шукр!
Яна бир кун ортда қолди. Жуда кўп нарсаларни ёзишим керак. Кунларим жуда тез ўтаётгандек назаримда. Янги уй, янги одамлар... Одатда, касбим сабаб одамлар билан тез чиқишиб кетардим. Лекин келин бўлиб тушган хонадонингда бу қийин экан. Худди ўзимни кабутарлар орасига тушиб қолган мусичадек ҳис қилаяпман. Ҳар бир оила аъзосига жовдираб тикиламан. Ўзимча, “Мен психологман. Дарров улар билан чиқишиб кетаман”, деб ўйлагандим. Осон эмаскан. Турмуш деганлари ҳатто психологияда ўқиганларни ҳам саросимага солиб қўяркан. Умр йўлдошимнинг қариндоши бирам кўпки... Аммалари, холалари, келинойилари, амакисининг аёли, келинлари, қизлари... Ўҳҳў, ҳар куни меҳмон тайёр! Жуда серуруғ оилага тушибманда, дейман, ўзимча... Қўлим кўксимда, дарров ширин жилмайганча кутиб оламан. Мулозаматни ўринлатиб қўяман! Менга ҳам амма холаларим ўргатишган! “Тумандаги баобрў хонадон. Сен ҳам ёш бола эмассан. Ўзингни чиройли тут! Кўрган борки, ҳаваси келсин!”. Шунақа гаплар, кундаликжон! Ҳозир ярим тун. Бирам чарчаганманки... Даврон акам ҳали келмадилар... кутииб ўтирибман. Ва сенга ёзаяпман. Дарвоза тарақлади. Машина киряпти. Бўлди. Бугунга етар...”
Телефоннинг жарангги Сабрия Иброҳимовнани ўтмишдан бугунга қайтарди. Аёл дафтарни ёпаркан, смартфонига назар ташлади. Жилмайди. Дарровгина жавобга шошилди.
-Ассалому алайкум, устоз! Саломатмисиз?
- Ваалайкум ассалом! – нариги томондан кекса аёлнинг овози эшитилди. – Бизку яхши, Сабрияхон, ўзингиз қандайсиз? Ток шоудаги чиқишингизни кўрдим. Чаккимас!
- Раҳмат, устоз. Сиз дуо қилиб турсангиз, албатта ҳаммаси яхши бўлади.
- Доим дуодамиз, қизим!
- Борингизга шукр! – деди Сабрия Иброҳимовна овозидаги шодонликни яширмай.
- Сабрия, ёнингизга бир йигитни юбораман! Эътибор билан ишлашингизни сўраган бўлардим. – деди устоз Сабрияга жиддий оҳангда.
- Лекин устоз... биласизку...
- Биламан, эркаклар билан ишламайсиз! Асосан болалар ва аёллар билан ишлайсиз! Бироқ негадир бу йигитнинг муаммосига сиз ечим топадигандек туйилдингиз. Интуициям (ички сезги) алдамаган бўлса, бу йигит ИнШаАллоҳ яхши бўлади.
- Хўп... сиз нима десангиз шу! Аллоҳнинг билдиргани ва қўлимдан келгани қадар ҳаракат қиламан, - деди Сабрия Иброҳимовна ҳам гапига жиддий оҳанг бериб. Устози билан хайрлашиб, гўшакни қўйди. Бир муддат ўйланиб турган эди, яна телефон мусиқаси янгради. Психологнинг юзида табассум пайдо бўлди. “Лаббай”, дея қулоғига тутди. “Ҳозир... тушаман!”
ДАВОМИ БОР
https://t.me/Saida_Aziz_Ijodi