Aбдуллоҳ ибн Mуборак Ҳазратлари ёмон хулқли бир киши билан йўлга чиққан эдилар. Саёҳатлари тугаб айрилганларида, Aбдуллоҳ ибн Mуборак ич-ичларидан йиғлай бошладилар. Бу ҳолга ҳайрон бўлган дўстлари:
“Нимага йиғлаяпсан? Сени бундай маҳзун қилган нарса нима?” деб сўрадилар.
У қадри буюк Ҳақ дўсти хўрсиниб, намли кўзлари билан:
“Шунча вақт бирга сафар қилганимизга қарамай, унинг ёмон хулқларини тузатишга муваффақ бўлмадим. У бечоранинг ахлоқини гўзаллаштира олмадим. Балки нуқсонларим туфайли унга фойдам тегмагандир? Агар у мендаги бирор хато сабабли истиқоматга келмаган бўлса, эртага ҳолим нима бўлади?!..” деди ва ҳиқичоқ тутган ҳолда йиғлашда давом этди.

https://t.me/Mahbubiy_Adabiyot