«ИШИМ ҚЎЛИНГИЗДА»
Зайнул Обидин раҳимаҳуллоҳ бир аёлга уйланмоқчи бўлиб унга никоҳ мажлисида шундай деди:
– Мен ёмон хулқли, дақиқ мулоҳазали, қаттиққўл, ғазаби тез чиқиб, секин қайтадиган кишиман.
Аёл шундай деди:
– Сизни ёмон хулққа муҳтож қиладиган аёл сиз айтганлардан ҳам ёмондир.
Зайнул Обидин:
– Каъбанинг Роббига қасамки, сенга уйланганим бўлсин, – деди.
Улар йигирма йил турмуш кечиришди. Бирор бир кўнгилсизлик содир бўлмади. Бир-бирларидан фақат яхшилик кўришди.
Кунларнинг бирида ораларида хилоф пайдо бўлиб Зайнул Обидин унга: «Ишинг ўз қўлингда!» – деб юборди (яъни бу – «хоҳласанг, кетишинг мумкин. Талоғинг ўз қўлингда» дегани эди). Шунда хотини деди:
– Ўнлаб йиллар ишим сизнинг қўлингизда бўлди. Уни чиройли муҳофаза қилдингиз. Энди мен уни зое қилиб қўймасимдан бурун яна сизга қайтараман.
Шунда Зайнул Обидин раҳимаҳуллоҳ деди:
– Аллоҳга қасамки, сен менга Аллоҳ берган неъматларнинг энг буюгисан!
Ғиёсиддин Юсуф
