Muhitingizni o’zgartiring. Ha, bu haqda ko’pchilik aytgan, ko’pchilik biladi. Ammo, muhit bu shunchaki atrofingizdagi odamlar emas. Siz qilayotgan ishlar, o’ylayotgan, reja qilayotgan maqsadlar ham. Biz tabiatan mas’uliyatdan qochadigan, jabrdiyda rolini yaxshi ko’radigan qilib tarbiyalanamiz. Natijada umrimiz davomidagi har narsada kimnidir aybdor qilish bizga osonroq tuyiladi. Keling, yaxshisi, kimdir “biz emas, siz” deyishidan avval, men deb yoza qolay. Men, deyishni boshlashim bilan yozishim qiyinlashdi...
Ha, tabiatan qaysidir jarayonlarda o’zimni ayblay olaman, ammo hodisadan keyin javobgarlikni bo’ynimga olishdan qochaman. Chunki bu o’zimni yomon his qilishimga olib keladi. Ammo bugun bo’ynimga olmagan kichik javobgarligim o'n yildan keyin katta muammoga aylanishini o’ylay boshlaganimdan so’ng bu osonroq bo’la boshladi. Ya’ni hayotimda qaysidir jarayon yuz bergandan keyin aybdor kim ekanining ahamiyati qolmadi, muhimi undan keyingi asoratlarga javobgar menman. Shunday bo’lgach, nega jarayondan keyingi hayotni rasvo qilishim kerak?..
Shunaqa o’ylashni boshlaganimdan keyin qutqaruvchini kutish to’xtadi. Va qutqaruvchilikka shoshish ham. Avval yaqinlarimning hayoti chigallashib borayotgani, kimdir aldanayotgani, kimdir aldayotgani va bunga to’sqinlik qilolmayotganim uchun o’zimni aybdor his qilardim. Ammo endi bilamanki, har qanday odamning hayotida yagona javobgar odam bor, uyam bo’lsa – o’zi! Bu bilan yaqinlarimga beparvo bo’lib qolmadim, shunchaki, o’zimdagi jonkuyarlikni o’zimga qaratdim. Fokusni o’zimga oldim. Chunki mening ham hayotim uchun yagona javobgar odam bu – dadam, ayam, dugonam, ustozim yo yana kimdir emas, o’zim!
Agar hayotim mayda narsalar bilan o’ralashib o’tib ketsa, sababchisi o’zimman, agar shu hayotni arzirli nimagadir ishlata olsam (Ha, hayot ham buyum kabi, uni ishlatish kerak, chunki uning ham yaroqlilik muddati bor), undayam qahramon men bo’laman. Xullas, fokusni o’zingizga qarating, javobgarlikni bo’yningizga oling, chunki natijasiniyam yolg’iz o’zingiz ko’rasiz.
Yozganlarim juda oddiy, shundaymi? Shuyam yangilikmi deyish mumkin. chunki avval ham eshitgansiz, o'qigansiz bunday gaplarni, men ham shunday. Ammo, ishoningki, buni taningizda his qilish umuman boshqa narsa. Sizga shuni tilayman, taningizda his qiling va yashang.
Ha, tabiatan qaysidir jarayonlarda o’zimni ayblay olaman, ammo hodisadan keyin javobgarlikni bo’ynimga olishdan qochaman. Chunki bu o’zimni yomon his qilishimga olib keladi. Ammo bugun bo’ynimga olmagan kichik javobgarligim o'n yildan keyin katta muammoga aylanishini o’ylay boshlaganimdan so’ng bu osonroq bo’la boshladi. Ya’ni hayotimda qaysidir jarayon yuz bergandan keyin aybdor kim ekanining ahamiyati qolmadi, muhimi undan keyingi asoratlarga javobgar menman. Shunday bo’lgach, nega jarayondan keyingi hayotni rasvo qilishim kerak?..
Shunaqa o’ylashni boshlaganimdan keyin qutqaruvchini kutish to’xtadi. Va qutqaruvchilikka shoshish ham. Avval yaqinlarimning hayoti chigallashib borayotgani, kimdir aldanayotgani, kimdir aldayotgani va bunga to’sqinlik qilolmayotganim uchun o’zimni aybdor his qilardim. Ammo endi bilamanki, har qanday odamning hayotida yagona javobgar odam bor, uyam bo’lsa – o’zi! Bu bilan yaqinlarimga beparvo bo’lib qolmadim, shunchaki, o’zimdagi jonkuyarlikni o’zimga qaratdim. Fokusni o’zimga oldim. Chunki mening ham hayotim uchun yagona javobgar odam bu – dadam, ayam, dugonam, ustozim yo yana kimdir emas, o’zim!
Agar hayotim mayda narsalar bilan o’ralashib o’tib ketsa, sababchisi o’zimman, agar shu hayotni arzirli nimagadir ishlata olsam (Ha, hayot ham buyum kabi, uni ishlatish kerak, chunki uning ham yaroqlilik muddati bor), undayam qahramon men bo’laman. Xullas, fokusni o’zingizga qarating, javobgarlikni bo’yningizga oling, chunki natijasiniyam yolg’iz o’zingiz ko’rasiz.
Yozganlarim juda oddiy, shundaymi? Shuyam yangilikmi deyish mumkin. chunki avval ham eshitgansiz, o'qigansiz bunday gaplarni, men ham shunday. Ammo, ishoningki, buni taningizda his qilish umuman boshqa narsa. Sizga shuni tilayman, taningizda his qiling va yashang.