Асил кўмчу сўзларим

ДАҒДАҒА СЎЗИ ҲАҚИДА

Тилимиздаги бу ажойиб сўз бир қанча ма'ноларга эга.
1. Ваҳима ёки шовқин солиб қилинган дўқ, пўписа.
Мисол:
Милтиқ кўтарган билан овчи бўлмас,
Дағдаға солган билан довчи бўлмас. 
(Мақол)
Латофат Рўзиевнинг овозидаги дағдағани энди пайқагандай, сесканиб кетди. 
Ўткир Ҳошим, "Бир томчи шудринг".

2. Қўрқитиш учун кўтарилган жанжал, низо.
М.:
Биз бу дағдағаларни ўртадан кўтаришга ҳаракат қилурмиз.
 Ойбек, "Навоий".

3. Шовқин-сурон, овоза; дабдаба.
М.:
«Мулкгирлик дағдағаси жиҳатидан кўпгина (хейли) ярашлар урушқа ва дўстлуқлар душманлиққа мубаддал (айланиб) кетар эди».
"Бобурнома"дан

Уч юз одами билан салтанати дағдағаси ерни титратиб, жўнаб кетди. 
"Юсуф ва Аҳмад" достонидан.
Бу ҳам хонлик даврини суриб, подшолик дағдағасини қилиб, неча йил, неча ой ўтди. 
"Муродхон" достонидан

4. Ташвиш, безовталик, уриниш.
Шаҳарнинг шоирлари қофия дағдағаси билан оғрийдилар. 
Ойбек, "Навоий" романидан

5. Кўчма ма'нода: Хавф солиш, туғдириш.
Кўп ўтмай қорамтир булутлар кўк юзида дағдаға қила бошлади. 
Мирмуҳсин, "Умид".
Вақт ярим кечадан ўтганда, ҳавонинг дағдағаси зўрайди. Йўлдош Муқимов, "Матонатли кишилар".

Ўзбек тилининг изоҳли луғати асосида тайёрланди.