Эртаси куни менга қўнғироқ қилаётган сирли рақамни билдим. Қўлимдаги қоғозда менга мутлақо таниш бўлмаган рақам турарди. Демак, Зафарнинг рақами шу бўлса керак, деб ўйладим.
Тушдан сўнг яна телефоним жиринглади. Яширин рақам.
- Алло... – жавоб ўрнига болаларнинг шодон қийқириғи эшитилди. Йиғлаб юбордим. “Қанийди менинг ҳам болам бўлганида эди... Ахир ким экан бу кимса? Нега ўйин қилади?” Кўнглимда дарҳол қоғоздаги рақамларга қайта қўнғироқ қилиш истаги туғилди. Бироқ телефонимда “Шифокорим” ёзуви пайдо бўлгач, кеча унинг ёнига боришим кераклиги ёдимга тушди. Икки уч кундан буён ўзимни жуда ҳолсиз сезаётгандим. Балки, баҳорнинг таъсиридир бу. Аслида эрта баҳор инсонни бироз лоҳас қилади-ку..
Шифокор ҳузуридан чиқарканман, ўзимни қушдек енгил ҳис қилардим. У менга дунёнинг энг қувончли хабарини маълум қилганди. Мен ҳам оналик бахтига эришарканман...
Бир неча соат илгари болалар кулгусини эшитганим бежиз эмасди. Менга хайриҳох бўлган ким экан у? Бугун шундай қувончли хабар эшитшимни наҳот билган бўлса? хаёлларимга ошно бўлиб пиёда юргим келди. Йўлда кетарканман, телефоним куйини чала бошлади. Самад акамнинг мусиқаси янграганидан у эканлигини билдим. Қувончли хабарни у билан бўлишгим келди. Йўқ, яхшиси уйга борганда айтаман, дедим ўзимга ўзим.
- Кўчадаман, пиёда келаётгандим, - дедим унга жавобан.
- Ҳали кечки овқатни ҳам тайёрламабсан-ку, такси тўхтатиб кел. Қорним роса оч... – алоқа узилди. Ич-ичимдан хўрлигим келди. Бу одамга мен фақат овқат тайёрлаш, кир ювиш, уй тозалаш учун керакман, холос. Кўнглимда нелар кечаётгани билан иши йўқ. “Нима бўлди? Нега пиёда келяпсан?” деб сўрамади ҳам. Кўзларимдан томчилар думалай бошлади.
Уй эшиги очиқ эди. Эрим асабий тарзда у ёқдан бу ёққа бориб келарди.
- Қаерда юрибсан, соат олтидан ошга бўлса, - остонадан кирмасимданоқ ўшқиришга тушди.
- Шифокорга боргандим, - дедим ундан ранжиганимни сездириш учун.
- Вақтлироқ борсанг бўлмасмиди... Қанақа хотинсан ўзи? Охирги пайтда ўзгариб қолдинг. – Ялт этиб унга қарадим. Наҳот, сезиб қолган бўлса?..
- Бу нима деганингиз? Бир кунгина овқат кечикса, осмон узилиб ерга тушмайдику, ҳозир тайёрлайман.
- Керакмас, мен кўчада овқатланаман. Ўзинг пишириб еявер, иштаҳани ҳам ўлдирдинг, - дея жаҳл билан эшикни ёпиб чиқиб кетди.
Йиғлаб юбордим. Бугун ўзимни энг бахтиёр аёлдек ҳис қилгандим. Шундай муҳим кунда ҳам қалбимга озор етказди-я.. Ахир унга янгиликни айтиш учун бир олам гапларни ўйлаб келаётгандимку. У эса.... Шу тобда қўлимдаги телефон жиринглади. Яна ўша номаълум кимса...
Алло... - у тарафдан сокин мусиқа товуши эшитилди.
- Кимсиз, айтинг, ахир... менда нима ишингиз бор? Сизнинг қўнғироғингиз менга умид берганини биласизми? Бугун қувончли хабарни эшитдим. Мен она бўламан. Аммо буни отасига айтолмадим. У мени эшитишни истамади, - ҳўнграб йиғлаб юбордим. Шу заҳоти алоқа узилди. Кимгадир гапиргим, юрагимдаги аламни тўкиб сочгим келарди. Дарҳол алоқа компаниясидан олган рақамларни тердим. Ортимдан эшик очилганини пайқамадим ҳам. Телефонда чақирув гудоги кетаркан, ортимдан мусиқа эшитилди. Ўгирилдим. Эрим менга тикилиб турарди. Телефони эса тинимсиз жирингларди. Аста телефонни олиб рақамига қарадим. “Азизам”, деган ёзув турарди. Самад акам:
- Нима дединг? – деб сўради.
- Ҳа, - дедим кўз ёшларим юзимни ювиб. – Биз фарзандли бўламиз.
- Худога шукур, - деганча у мени бағрига босди. Унинг қучоғидан чиққим келмасди. Пичирлаб сўрадим:
- Нега ундай қилдингиз?
У эса сочларимни силаган кўйи жавоб берди.:
- Гапиролмаган гапларимни телефонда айтгим келди. Нафасингни ҳис қилишни истадим. Шунинг учун яна бир телефон ва янги рақам олгандим...
Саида Қорабоева.
https://t.me/joinchat/AAAAAFCGRHMSMORVycYt4g
Тушдан сўнг яна телефоним жиринглади. Яширин рақам.
- Алло... – жавоб ўрнига болаларнинг шодон қийқириғи эшитилди. Йиғлаб юбордим. “Қанийди менинг ҳам болам бўлганида эди... Ахир ким экан бу кимса? Нега ўйин қилади?” Кўнглимда дарҳол қоғоздаги рақамларга қайта қўнғироқ қилиш истаги туғилди. Бироқ телефонимда “Шифокорим” ёзуви пайдо бўлгач, кеча унинг ёнига боришим кераклиги ёдимга тушди. Икки уч кундан буён ўзимни жуда ҳолсиз сезаётгандим. Балки, баҳорнинг таъсиридир бу. Аслида эрта баҳор инсонни бироз лоҳас қилади-ку..
Шифокор ҳузуридан чиқарканман, ўзимни қушдек енгил ҳис қилардим. У менга дунёнинг энг қувончли хабарини маълум қилганди. Мен ҳам оналик бахтига эришарканман...
Бир неча соат илгари болалар кулгусини эшитганим бежиз эмасди. Менга хайриҳох бўлган ким экан у? Бугун шундай қувончли хабар эшитшимни наҳот билган бўлса? хаёлларимга ошно бўлиб пиёда юргим келди. Йўлда кетарканман, телефоним куйини чала бошлади. Самад акамнинг мусиқаси янграганидан у эканлигини билдим. Қувончли хабарни у билан бўлишгим келди. Йўқ, яхшиси уйга борганда айтаман, дедим ўзимга ўзим.
- Кўчадаман, пиёда келаётгандим, - дедим унга жавобан.
- Ҳали кечки овқатни ҳам тайёрламабсан-ку, такси тўхтатиб кел. Қорним роса оч... – алоқа узилди. Ич-ичимдан хўрлигим келди. Бу одамга мен фақат овқат тайёрлаш, кир ювиш, уй тозалаш учун керакман, холос. Кўнглимда нелар кечаётгани билан иши йўқ. “Нима бўлди? Нега пиёда келяпсан?” деб сўрамади ҳам. Кўзларимдан томчилар думалай бошлади.
Уй эшиги очиқ эди. Эрим асабий тарзда у ёқдан бу ёққа бориб келарди.
- Қаерда юрибсан, соат олтидан ошга бўлса, - остонадан кирмасимданоқ ўшқиришга тушди.
- Шифокорга боргандим, - дедим ундан ранжиганимни сездириш учун.
- Вақтлироқ борсанг бўлмасмиди... Қанақа хотинсан ўзи? Охирги пайтда ўзгариб қолдинг. – Ялт этиб унга қарадим. Наҳот, сезиб қолган бўлса?..
- Бу нима деганингиз? Бир кунгина овқат кечикса, осмон узилиб ерга тушмайдику, ҳозир тайёрлайман.
- Керакмас, мен кўчада овқатланаман. Ўзинг пишириб еявер, иштаҳани ҳам ўлдирдинг, - дея жаҳл билан эшикни ёпиб чиқиб кетди.
Йиғлаб юбордим. Бугун ўзимни энг бахтиёр аёлдек ҳис қилгандим. Шундай муҳим кунда ҳам қалбимга озор етказди-я.. Ахир унга янгиликни айтиш учун бир олам гапларни ўйлаб келаётгандимку. У эса.... Шу тобда қўлимдаги телефон жиринглади. Яна ўша номаълум кимса...
Алло... - у тарафдан сокин мусиқа товуши эшитилди.
- Кимсиз, айтинг, ахир... менда нима ишингиз бор? Сизнинг қўнғироғингиз менга умид берганини биласизми? Бугун қувончли хабарни эшитдим. Мен она бўламан. Аммо буни отасига айтолмадим. У мени эшитишни истамади, - ҳўнграб йиғлаб юбордим. Шу заҳоти алоқа узилди. Кимгадир гапиргим, юрагимдаги аламни тўкиб сочгим келарди. Дарҳол алоқа компаниясидан олган рақамларни тердим. Ортимдан эшик очилганини пайқамадим ҳам. Телефонда чақирув гудоги кетаркан, ортимдан мусиқа эшитилди. Ўгирилдим. Эрим менга тикилиб турарди. Телефони эса тинимсиз жирингларди. Аста телефонни олиб рақамига қарадим. “Азизам”, деган ёзув турарди. Самад акам:
- Нима дединг? – деб сўради.
- Ҳа, - дедим кўз ёшларим юзимни ювиб. – Биз фарзандли бўламиз.
- Худога шукур, - деганча у мени бағрига босди. Унинг қучоғидан чиққим келмасди. Пичирлаб сўрадим:
- Нега ундай қилдингиз?
У эса сочларимни силаган кўйи жавоб берди.:
- Гапиролмаган гапларимни телефонда айтгим келди. Нафасингни ҳис қилишни истадим. Шунинг учун яна бир телефон ва янги рақам олгандим...
Саида Қорабоева.
https://t.me/joinchat/AAAAAFCGRHMSMORVycYt4g