СУКУНАТДАГИ СЕВГИ.
- Ирода, эсизгина, ўн йилликка бекор бормадинг. Ҳамма курсдошлар келишди, фақат сен йўқсан, - телефонда астойдил куюниб гапирди дугонам Соҳиба.
- Биласанку, эрим боришга рухсат бермади, - дедим унга жавобан. Аслида роса боргим келгаанди. Бироқ жуфтимни норози қилиб қандай бораман? Курсдошларни роса соғингандим. Кўргим келганлари бор эди. Ўн йилдан буён учрашмаганларим қанча эди. Бироқ истаклар ҳамиша ҳам амалга ошавермайди.
- Ҳе, ўргулдим шу рашкчи, бадфеъл эрингдан. Сени биров олиб кетармиди?.. Ҳа-я, Зафар сени сўради... - бу исмни эшитиб кўнглим алланечук бўлиб кетди.
- У ҳам келдими? – сўрадим секингина. Илк муҳаббатнинг исми ҳам инсонни энтикишга солади. Унинг исмини эшитиб юрагим тезлашибЮ борлигини сездириб қўйди.
- Ҳа, келди. Айтишича, хотини билан ажрашаётган экан. Муроса қилишолмаганмиш. Телефон рақамингни сўради. “Ҳалиям ўша рақамда”, дедим. Ёдида экан, сонма сон айтиб берди. Ўзинг ҳам шундай йигитга тегмагандинг. Мана, танлаб-танлаб тозисига учрадинг. На бирор жойга жўнатади, на ўзи олиб боради... – асабий тарзда гапирди дугонам.
- Қўй, ундай дема, ўзи олиб боради, - дейман унга ичимдаги оғриқларни билдирмаслик учун.
- Зафар сени кўп эсларкан. Баъзан гаплашгим келади, деди. Балки қўнғироқ қилар. “Эрининг феъли чатоқ, эҳтиёт бўлинг”, деб огоҳлантирдим. “Йўқ, овозини эшитсам бўлди”, деди. Сўнг “Бахтлими?” деб сўради.
- Сен нима дединг? – дейман гўшакни қаттиқроқ қулоғимга босиб.
- Нима дердим, борини айтдим. – унинг гапини охиригача эшитолмадим. Эшик қўнғироғи босилди.
- Майли, кейин гаплашармиз, - деганча гўшакни қўйиб, эшик томон шошилдим. Остонада умр йўлдошим ҳар доимгидек қовоғини солиб турарди.
- Тинчликми? Намунча эшик очишинг қийин? - сўради менга синовчан тикилиб.
- Ҳа, тинчлик. Соҳиба билан гаплашаётгандим. Курсдошларнинг ўн йиллиги ҳақида айтиб берди...
- Ҳм... ичингга олов ёқмоқчи бўлибди-да..
- Нима? - Шошиб қолдим. Хаёлан гапимизни эшитиб қолгандек туюлди. Чиндан ҳам Зафарнинг исмини эшитиб, ичимга олов ёқилгандек бўлгани рост. Эримни зимдан кузатаман. “Ишқилиб, сездириб қўймадимми?” дейман ўзимга ўзим.
- Бормадинг, зўр бўлди дегандирда... – деганча ётоқхонага кийимларини алмаштиришга кириб кетди.
- Ҳа, - деганча ошхонага ўтдим. Ортиқ гапирмадим. Аслида шундай тадбирга юбормагани учун ундан ранжигандим. Ростда, тўрт йил бирга ўқиб қадрдонга айланган чеҳраларни кўргим келганди. Бироқ у истамади. Беш йилдан буён бирга яшаётган бўлсак ҳам ҳануз бир-биримизнинг феъл-атворимизни тушунолмаймиз. Иккимиз икки дунё вакилимиз, гўё. Гап сўзимиз, дунёқарашимиз ва ҳатто дидимиз ҳам икки хил. Бироқ биз бир оила бўлиб яшаяпмиз. Бу эркак билан яшаш баъзан менга оғирлик қилади.
Самад акам ювиниб чиқиб, дастурхонга юзланди. Косадаги таомни олдига қўйдиму, бошқа хонага ўтдим.
- Мен билан ўтирмайсанми? - Деди эрим ортимдан.
- Йўқ, ўтириб нима қилдим. Барибир гаплашмайсиз-ку... – деганча юмшоқ ўриндиққа чўкдим. У индамади. Аммо мен унинг нимадир дейишини кутаман. “Кел, сени соғиндим. Кун бўйи сени ўйладим”, деса қанийди? Йўқ, у ҳам жим, мен ҳам... Телевизор пультини босаман. Экранда чиройли хонанданинг овози янграйди.
Энди менинг қалбима муҳаббат ўт ёқмайди,
Юрагимда бир тош бор эримайди, оқмайди...
Қўшиқни тинглаб, хаёлга чўмдим. Беш йилдан буён аҳвол шу. Ҳеч бир гап сўзсиз яшаймиз. Аввалига унинг феълига кўникишим жуда қийин бўлди. Табиатан шаддод ва шўх қиз эдим. Унга тинмай савол бераверардим. Эрим эса ўнтадан бирига жавоб берарди, холос. Турли мавзуларда суҳбатлашишни истардим. Бироқ у оғир табиат бўлгани учун гапиришни истамасди. “Нега тақдир мени бундай инсонга рўпара қилди?” деб тинмай йиғлардим. Ҳатто ажрашгим ҳам келарди. Аммо нимадир тутиб турарди. Қолаверса, беш йилдан буён Яратган ҳам бизни фарзанд билан сийламади. Манаман деган шифокору табиблар ҳам “Иккингиз ҳам соғсиз, кутинглар”, дейишдан нарига ўтишмаса... Балки шу сабаб ҳам бир-биримизга гапимиз камдир...
- Ирода, эсизгина, ўн йилликка бекор бормадинг. Ҳамма курсдошлар келишди, фақат сен йўқсан, - телефонда астойдил куюниб гапирди дугонам Соҳиба.
- Биласанку, эрим боришга рухсат бермади, - дедим унга жавобан. Аслида роса боргим келгаанди. Бироқ жуфтимни норози қилиб қандай бораман? Курсдошларни роса соғингандим. Кўргим келганлари бор эди. Ўн йилдан буён учрашмаганларим қанча эди. Бироқ истаклар ҳамиша ҳам амалга ошавермайди.
- Ҳе, ўргулдим шу рашкчи, бадфеъл эрингдан. Сени биров олиб кетармиди?.. Ҳа-я, Зафар сени сўради... - бу исмни эшитиб кўнглим алланечук бўлиб кетди.
- У ҳам келдими? – сўрадим секингина. Илк муҳаббатнинг исми ҳам инсонни энтикишга солади. Унинг исмини эшитиб юрагим тезлашибЮ борлигини сездириб қўйди.
- Ҳа, келди. Айтишича, хотини билан ажрашаётган экан. Муроса қилишолмаганмиш. Телефон рақамингни сўради. “Ҳалиям ўша рақамда”, дедим. Ёдида экан, сонма сон айтиб берди. Ўзинг ҳам шундай йигитга тегмагандинг. Мана, танлаб-танлаб тозисига учрадинг. На бирор жойга жўнатади, на ўзи олиб боради... – асабий тарзда гапирди дугонам.
- Қўй, ундай дема, ўзи олиб боради, - дейман унга ичимдаги оғриқларни билдирмаслик учун.
- Зафар сени кўп эсларкан. Баъзан гаплашгим келади, деди. Балки қўнғироқ қилар. “Эрининг феъли чатоқ, эҳтиёт бўлинг”, деб огоҳлантирдим. “Йўқ, овозини эшитсам бўлди”, деди. Сўнг “Бахтлими?” деб сўради.
- Сен нима дединг? – дейман гўшакни қаттиқроқ қулоғимга босиб.
- Нима дердим, борини айтдим. – унинг гапини охиригача эшитолмадим. Эшик қўнғироғи босилди.
- Майли, кейин гаплашармиз, - деганча гўшакни қўйиб, эшик томон шошилдим. Остонада умр йўлдошим ҳар доимгидек қовоғини солиб турарди.
- Тинчликми? Намунча эшик очишинг қийин? - сўради менга синовчан тикилиб.
- Ҳа, тинчлик. Соҳиба билан гаплашаётгандим. Курсдошларнинг ўн йиллиги ҳақида айтиб берди...
- Ҳм... ичингга олов ёқмоқчи бўлибди-да..
- Нима? - Шошиб қолдим. Хаёлан гапимизни эшитиб қолгандек туюлди. Чиндан ҳам Зафарнинг исмини эшитиб, ичимга олов ёқилгандек бўлгани рост. Эримни зимдан кузатаман. “Ишқилиб, сездириб қўймадимми?” дейман ўзимга ўзим.
- Бормадинг, зўр бўлди дегандирда... – деганча ётоқхонага кийимларини алмаштиришга кириб кетди.
- Ҳа, - деганча ошхонага ўтдим. Ортиқ гапирмадим. Аслида шундай тадбирга юбормагани учун ундан ранжигандим. Ростда, тўрт йил бирга ўқиб қадрдонга айланган чеҳраларни кўргим келганди. Бироқ у истамади. Беш йилдан буён бирга яшаётган бўлсак ҳам ҳануз бир-биримизнинг феъл-атворимизни тушунолмаймиз. Иккимиз икки дунё вакилимиз, гўё. Гап сўзимиз, дунёқарашимиз ва ҳатто дидимиз ҳам икки хил. Бироқ биз бир оила бўлиб яшаяпмиз. Бу эркак билан яшаш баъзан менга оғирлик қилади.
Самад акам ювиниб чиқиб, дастурхонга юзланди. Косадаги таомни олдига қўйдиму, бошқа хонага ўтдим.
- Мен билан ўтирмайсанми? - Деди эрим ортимдан.
- Йўқ, ўтириб нима қилдим. Барибир гаплашмайсиз-ку... – деганча юмшоқ ўриндиққа чўкдим. У индамади. Аммо мен унинг нимадир дейишини кутаман. “Кел, сени соғиндим. Кун бўйи сени ўйладим”, деса қанийди? Йўқ, у ҳам жим, мен ҳам... Телевизор пультини босаман. Экранда чиройли хонанданинг овози янграйди.
Энди менинг қалбима муҳаббат ўт ёқмайди,
Юрагимда бир тош бор эримайди, оқмайди...
Қўшиқни тинглаб, хаёлга чўмдим. Беш йилдан буён аҳвол шу. Ҳеч бир гап сўзсиз яшаймиз. Аввалига унинг феълига кўникишим жуда қийин бўлди. Табиатан шаддод ва шўх қиз эдим. Унга тинмай савол бераверардим. Эрим эса ўнтадан бирига жавоб берарди, холос. Турли мавзуларда суҳбатлашишни истардим. Бироқ у оғир табиат бўлгани учун гапиришни истамасди. “Нега тақдир мени бундай инсонга рўпара қилди?” деб тинмай йиғлардим. Ҳатто ажрашгим ҳам келарди. Аммо нимадир тутиб турарди. Қолаверса, беш йилдан буён Яратган ҳам бизни фарзанд билан сийламади. Манаман деган шифокору табиблар ҳам “Иккингиз ҳам соғсиз, кутинглар”, дейишдан нарига ўтишмаса... Балки шу сабаб ҳам бир-биримизга гапимиз камдир...