...*...*...

Жол босат, ирикпе мени ГАИ аға,
Тоқтаўға болмайды қызылда маған.
Бахытым қуўып киятыр баяғы,
Маңлайыма жазылмаған.

Қуўғыншы қуўып жетсе талар мени,
Жулдызын төсейди ығбал көгине.
«Неге жибермедик сонда биз сени» –
Деп еслейсең өкине.

Шадлық градусым артады кем-кем,
Жақынлап қалғанды шамасы «гөнем».
Мынаў бахытлы боп кетти, – деп ертең,
Өкпелеп жүрмең.

Дәўран шөрегиниң ийиси аңқыр,
Табыс тандырының шығар түтини.
Мени бахытқа услап берген пақыр,
Қызғанып өлесең бир күни.

© Аллаяр Дарменов,
Ноябрь, 2024.