Aytolmay yurasan, sezib yurasan,
Qochib ketolmaysan, bezib yurasan.
Yurakning eng teran botiqlariga
Cho‘kib ketgan kabi kezib yurasan.
Xudoga “yashir” deb imo qilasan,
Goho bir g‘aribga himo qilasan.
O‘ng tomon qochasan, chapga solasan,
Foydasiz ekanin yaxshi bilasan.
Ko‘zing cheti bilan ilg‘ab yurasan,
Simillab yurasan, chalg‘ib yurasan.
Qishdan o‘tay deysan, bahorga yetgach,
Yomg‘irda sezdirmay yig‘lab yurasan.
Vujud zindonida zanglamaydi u,
O‘zingdan o‘zgani tinglamaydi u.
Sokin tabassumi alamga to‘liq,
Sendan boshqasiga yig‘lamaydi u.
Uni tinglamoqqa qulog‘ing kardir,
Ko‘ziga boqmoqqa na holing bordir.
Aytolmay, qocholmay, bezib, sog‘inib,
Og‘rinib anglaysan – u bordir, bordir...
Aytolmay yurasan, sezib yurasan,
Qochib ketolmaysan, bezib yurasan.
Eslamoq azobi! Bor bo‘lsin, Tangrim!
Eslatib dunyomni buzib yurasan.
Qoshi bilan ko‘zi arolarini,
Ko‘zlarin tubini qarolarini.
Eslaysan – qaytadan qonatadirsan,
Dilning eng tabarruk yarolarini.
Bul og‘riq tunlarning malhamlaridir,
Kunduz xayolingning mahramlaridir.
Qaydadir borligin bilganing – yomon,
Shu “yomon” yillarning motamlaridir.
Adashmoq baxti ham panoh demishlar,
Gunohdan qochmoq ham gunoh demishlar.
Yo‘llaring adashsa ul tomonlarga,
Yurak o‘zin osar – ogoh, demishlar!
Aytolmay yuraman, sezib yuraman,
Og‘riqsiz kunlardan bezib yuraman.
Eslab bir bandangning munis tarzini,
Tangrim, qonunlarni buzib yuraman.
Odamlik zanjirin uzib yuraman.
Shodmonqul Salom
