Misol uchun, farzandlarimiz o‘zini xuddi biz qilgandek tutishlariga toqat qila olmaymiz va ularga: “Bas qilsangchi shuni!  Falonchidek bo‘lsang o‘lasanmi!? ” deymiz. Ta’sirchan, uyatchan, odamoviroq  va introvert bo‘lganim uchun uydagilarim doim meni malomat qilishardi, shuning uchun o‘zimni aybdor his qilardim . Xuddi shu his-tuyg‘ularni ichimga majburan yutishni to‘xtatgach  va o‘zimni o‘zim borimcha to‘laqonli qabul qila boshlagach, bolalarimda ham bu xususiyatlarni ko‘rish meni bezovta qilmay qo‘ydi.

Aks holda, nega undaysan, nega bundaysan deb xuddi o‘zimda o‘tgan salbiy hissiyotlar sababli ularni ham malomat qilgan bo‘lardim.

Bir so‘z bilan aytganda, o‘zingizni qanday bo‘lsangiz shundayicha qabul qilsangiz, farzandlaringizni ham ularning o‘ziga xosliklari va farqlari bilan qabul qilish osonroq bo‘ladi. Mana shu jarayon taqqoslashni to‘xtatish uchun eng muhim qadamdir. Bola tarbiyasi asosan o‘zimizni davolash bilan bog‘liq. "Ota-ona bo‘lsangiz, bu yana o‘sishingiz uchun eng katta imkoniyatdir. O‘zingizni tuzatishga yana bir bor urinib ko‘rasiz " deganda naqadar haq edi bir muallif . (Fred Rojers "Mister Rojerning mahallasi")

Iroda Ahmad

@YaqinOzbek