Хаёл суриб ўтирганимда олдимга Малак, Иброҳим ва Саид келди.
- Кечирасиз хоним, олдингиз бўш бўлса ва мумкин бўлса шу ерга ўтирсак қарши эмасмисиз? — деди Саид расмий мурожаат қилиб.
— Йўқ бемалол, — дедим туришга уруниб, — Мен шундоқ ҳам кетмоқчи бўлиб турган эдим. — энди ўрнимдан турган эдим, Саид орқа тарафдан келиб икки елкамдан ушладида яна қайта жойимга ўтқазиб қўйди.
— Пари хоним, машинангизни калити ҳали ҳам менда, агар эсингиздан чиқмаган бўлса. — дея қаршимга жойлашди.
— Эсимда. Шунчаки сизларни ташқарида кутмоқчи эдим. — дедим ташқарига қараб. Иброҳим эса ҳайрон:
— Сизларни нима жин урди, боягина яхши эдингиз-ку. — деди Саид иккимизга бир бир қараб.
— Боя эди у ҳолат. — кесатдим.
— Ака, Парига нима қилдингиз? — Иброҳимни нигоҳлари энди фақат Саидга қаратилди.
— Ҳеч нима қилмадим, шунчаки севгилингиз борми десам, қовоқ тумшуқ қилаяпти. — деди менга ўқрайиб.
— Эҳҳ акаей, нега ундай дейсиз-а? — дакки берди.
— Нима қилибди?
— Ака Парининг... — менга қараб қолди. Юзимда ҳеч қандай ифодани кўрмагандан кейин давом этди, — Унинг яхши кўргани бор... — бу гапни эшитиб Саидни кайфияти тушиб, хомуш бўлиб қолди, — эди... Лекин ҳозир йўқ. — Иброҳим буни паст овозда айтди. Аммо Саид буни аниқ ва тиниқ эшитди. Шу заҳотиёқ менга қараб термулди. Мен эса:
— Узр кечирасизлар, мен сизларни ташқарида кутаман, — деб нарсаларимни олиб у ердан чиқиб кетдим.
Ташқарига чиқиб чуқур чуқур нафас олдим. Ортимдан Саид ҳам чиқиб келди.
— Узр, мен билмагандим. _деди бошини қуйи эгиб.
— Хафа эмасман. Узр сўраманг. — унга қарамай жавоб бердим.
— Нима бўлган ўзи?
— Шунчаки, мен у учун ўлганман. — жилмайдим. Саидни эса аниқ томи кетди. Чунки менга худди жиннига қарагандек қараб қотиб қолди.
— Аҳволингиз яхшими, Саид? — дедим юзимга сохта хавотир ҳиссини қўшиб.
— Пари, уни исми нима эди?
— Билмадим, эсимда йўқ. Ҳушимга келганимда менга у ҳақида шунақа дейишган.
— Ҳушингизга келганингизда?
— Ҳа, мени баъзи сабабларга кўра хотирам йўқолган. Сўнг қайтиб тикланмаган.
— Ҳеч нимани эслай олмайсизми, яъни яқинларингизни? — билиб турса ҳам атай қайта сўради аблах.
— Уйғонганимда ҳеч кимни танимас эдим. Ҳатто яқинларимни ҳам. Исмим нима эканлиги ҳам ёдимда йўқ эди. Кейинчалик яқинларим ўзларини менга таништирди. Шундан бери уларни фақат бугунини биламан. Ўтмишини эса йўқ.
Давоми бор.
@BekalarUchun
https://t.me/joinchat/AAAAAEr77g1BcYHrWupM0g
- Кечирасиз хоним, олдингиз бўш бўлса ва мумкин бўлса шу ерга ўтирсак қарши эмасмисиз? — деди Саид расмий мурожаат қилиб.
— Йўқ бемалол, — дедим туришга уруниб, — Мен шундоқ ҳам кетмоқчи бўлиб турган эдим. — энди ўрнимдан турган эдим, Саид орқа тарафдан келиб икки елкамдан ушладида яна қайта жойимга ўтқазиб қўйди.
— Пари хоним, машинангизни калити ҳали ҳам менда, агар эсингиздан чиқмаган бўлса. — дея қаршимга жойлашди.
— Эсимда. Шунчаки сизларни ташқарида кутмоқчи эдим. — дедим ташқарига қараб. Иброҳим эса ҳайрон:
— Сизларни нима жин урди, боягина яхши эдингиз-ку. — деди Саид иккимизга бир бир қараб.
— Боя эди у ҳолат. — кесатдим.
— Ака, Парига нима қилдингиз? — Иброҳимни нигоҳлари энди фақат Саидга қаратилди.
— Ҳеч нима қилмадим, шунчаки севгилингиз борми десам, қовоқ тумшуқ қилаяпти. — деди менга ўқрайиб.
— Эҳҳ акаей, нега ундай дейсиз-а? — дакки берди.
— Нима қилибди?
— Ака Парининг... — менга қараб қолди. Юзимда ҳеч қандай ифодани кўрмагандан кейин давом этди, — Унинг яхши кўргани бор... — бу гапни эшитиб Саидни кайфияти тушиб, хомуш бўлиб қолди, — эди... Лекин ҳозир йўқ. — Иброҳим буни паст овозда айтди. Аммо Саид буни аниқ ва тиниқ эшитди. Шу заҳотиёқ менга қараб термулди. Мен эса:
— Узр кечирасизлар, мен сизларни ташқарида кутаман, — деб нарсаларимни олиб у ердан чиқиб кетдим.
Ташқарига чиқиб чуқур чуқур нафас олдим. Ортимдан Саид ҳам чиқиб келди.
— Узр, мен билмагандим. _деди бошини қуйи эгиб.
— Хафа эмасман. Узр сўраманг. — унга қарамай жавоб бердим.
— Нима бўлган ўзи?
— Шунчаки, мен у учун ўлганман. — жилмайдим. Саидни эса аниқ томи кетди. Чунки менга худди жиннига қарагандек қараб қотиб қолди.
— Аҳволингиз яхшими, Саид? — дедим юзимга сохта хавотир ҳиссини қўшиб.
— Пари, уни исми нима эди?
— Билмадим, эсимда йўқ. Ҳушимга келганимда менга у ҳақида шунақа дейишган.
— Ҳушингизга келганингизда?
— Ҳа, мени баъзи сабабларга кўра хотирам йўқолган. Сўнг қайтиб тикланмаган.
— Ҳеч нимани эслай олмайсизми, яъни яқинларингизни? — билиб турса ҳам атай қайта сўради аблах.
— Уйғонганимда ҳеч кимни танимас эдим. Ҳатто яқинларимни ҳам. Исмим нима эканлиги ҳам ёдимда йўқ эди. Кейинчалик яқинларим ўзларини менга таништирди. Шундан бери уларни фақат бугунини биламан. Ўтмишини эса йўқ.
Давоми бор.
@BekalarUchun
https://t.me/joinchat/AAAAAEr77g1BcYHrWupM0g