Foydasi tegib qolar.

Men aybdorman...

Uyga qaytganimdan beri faqat yashash bilan bog'liq muammolarni eshityapman. Yangi yil arafasi bo'lgani bois uydan mehmon arimayapti. Bobom kasal holiga yangilik eshitish bilan band, dadam har kuni mahalliy va xorij xabarlarini qoldirmasdan eshitadi. Akam ham shunday. Uyga kelgan erkag-u ayol qarindoshlar bilan bo'layotgan hodisalarni muhokama qilishadi. Rossiya-Ukraina urushi, gaz-svetga pul yetishtirib bo'lmayotgani, uyida gazi yo'qlar esa oyiga qancha ko'mir ishlatishi yoki ishlatmasdan o'tin g'amlashi haqida gapirishadi. Mavzudan chetda Iqbol tabib, Amerika siyosati, Putin, Janubiy Koreyadagi voqealar, samalyotlarning halokatlari ham qolib ketmaydi.
Xalqning och ekaniga, ko'pchilik ayni paytda ishsiz ekaniga kuyunishadi. Amaldorlarni, hukumatni yomonlashadi. Kommunal to'lovlarining kundan kunga oshayotganiga qanday yashar ekanmiz buyog'iga deb o'ylashadi.

Ana shunday vaziyatlarda men o'zimni aybdor his qilaman. Axir xalqning dardini eshitib, nazariyalarda aytilganidek, xalq va hukumat o'rtasida ko'prik vazifasini o'tovchi, xolislik, aniqlik, oshkoralikni o'ziga prinsip deya bong urgan jurnalistika emasmi? Xalqning boshdan kechirayotganni his qilish uchun ular kabi yashab ko'rish kerak.

Uydagilarga nimadir degim keladi, o'zimni tili qisiqday his qilaman. To'g'ri, hukumat tepasida emasman, rasman to'laqonli jurnalist ham emasman. Shunday bo'lsa-da, haqiqatni yozish, ko'rsatish mening kasbim zimmasida ekan — o'zimni aybdor his qilmay ilojim yo'q.

Uydagilarga rasmiy OAVdagi xabarlarni o'qishni tavsiya beraman. Ular esa barini yolg'onchi deya ayblaydi. Nafratlanadi. O'zlari ko'pincha blogerlarni, muammolarni gapirib chiqqan odamlarni kuzatib, qo'llab-quvvatlaydi. Bu borada ularni ayblab bo'lmaydi.

Jurnalistikada hissiyotlarga tayanib axborot berish manipulyatsiyadan darak beradi, ammo his qilmay turib gapirishdan osoni yo'q.

Xalq birlashsa, katta kuch bo'ladi. Birlashgan kuchni hech kim, hech qachon yenggan emas. Faqat xalqni adolat va xolislik yo'lida birlashtira bilish zarur, yo'qsa, ichki nizolar avji talafotlarga boshlashi hech gap emas. Mana nega vijdonim hech tinchlanmayapti...


Mening vijdonimni quyidagi misralar qattiq qiynaydi:
Tarozibon

Sen jannatiy ish qilibsan buning uchun, bas.
Deylik bir zum qulluq bilan qilaylik ta'zim.
Lekin gunoh degan gap ham ro'y-rost ish emas,
Uni ko'rib ko'rmaslik ham gunohi azim.

Yigit

Mening qanday gunohlarim bor ekan, qani,
Iltimosim, eng og'irin bersangiz aytib.
Yana ayting, gunoh ishni ko'rgan mahali
Bo'lganmikan tilim tishlab o'tirgan paytim?

Tarozibon

Aylantirma gapni buncha, ikkalamiz ham
O'zimizni galvarslikka solmaylik bekor.
Seni yaxshi taniyman-ku, sen sohib qalam,
Sen shoirsan!...
Sen shoirsan, senga Alloh yorug' nur berdi,
Otash berdi, zabon berdi, ham ulug' yurak.
Timsolingda bechoralar o'z dardin ko'rdi.
Baxtin ko'rdi, shodliklarin ko'rganlar beshak.
Boya senga bir bandani aytib bergandim:
Qora yurak, hasadgo'y ham, manfur va olchoq.
O'zgasini qiziqsinib o'zing aytganding:
Tovlamachi va tekinxo'r, sulloh, yalinchoq...
Tanidingmi?

Yigit

Ha, tanidim.

Tarozibon

Aybingni endi
Bir oz anglab olgandirsan, zukkosan, gapir.
Ular qancha bandalarning boshiga yetdi.
Sen ularni ko'rib, bir so'z dedingmi axir?
Ilohiy dil bergan edi senga Xudoyim,
Quloq sol deb sho'rliklarning ohi-vohiga.
Sen-chi, samo shu'lasini kuylading doim,
She'rlar bitding yulduzlarga, gulga ohuga...

(A.Oripov "Jannatga yo'l" dramasidan parcha)

Jurnalistga ham Xudo ayni shular uchun kasb bergan, qalam bergan, so'z ato etgan bo'lsa, ajabmas...

Bugun bobomning tug'ilgan kuni. Men kelganim bilan quchoqlab yig'lab yubordilar. Og'ir kasal bo'lganlaridan keyin gapira olmay qolganlar, shu bilangina tirik qolganlar. Puldan muammo bo'lsa, menga ayt deya imo-ishora bilan tushuntirdilar. 5 bahoga o'qiganimni, 5 baholik stipendiya olishimni aytgandim, xursand bo'lib, qo'llarimni o'pib, quchib yig'ladilar. "Seni ko'rarmikanman deb yo'lingga ko'z tikib o'tirgandim" deb yig'ladilar. Bobolarimni boriga shukur, dadam tomondan ham, onam tomondan ham bobolarimning eng erka, hech nimasini ayamaydigan nabirasiman. Dadamning yakka-yu yagona arzandasi, bir tomchi yoshimni to'kmay katta qilishgan. Hech kimdan, hech nimadan kam qilishmagan Xudoga shukur. Sochimning tolasiga jon berishadi. Men baxtsiz bo'lolmayman, men ularning shuncha ishonchini, mehrini, cheksiz mehrini, sababsiz sevgisini oqlashim kerak. Ayniqsa, dadam oxirgi kunlarda meni ko'p qizg'onadigan bo'lib qolgan. Borlariga shukur, umrlari uzoq bo'lsin, 100 larga kirishsin ilohim.

Singlim xursand, uxlamay kechki 12 ni kutyapti. Tortga sham qo'yib, puflashga va kutishga ishtiyoqmand. Uning yoshida men ham shunday edim. Bolalarning ko'nglini o'ksitmaylik, buni hech qanday xristianlarning diniy bayramiga aloqasi yo'q. Ukam va singlimning kayfiyati ko'tarilib, xursand bo'lgani, ular bilan birga o'tkazgan vaqtimiz eslarida qoladi.

Mening fikrim buzuqmi yo bu qizlar gapirayotgan gap men o'ylaganday bema'nimi?

Biror joyga o'tirishga borsangiz, u yerda kam odam bo'lsa va sizdan boshqa hech kim yeb-ichmay o'tirsa, odam o'zini g'alati his qiladi😑. Oldingga qo'ydimi ye😂🤦‍♀.

Sinfdoshimizning tug'ilgan kuniga keldik😁. Kimga mazza — bizga mazza!

Shu bizning universitetdagilar yakuniy imtihonlari sanalari chiqishini kutayotgan bo'lishsa kerak, chunki bizdagilardan farqli o'laroq boshqa hammaniki bir hafta oldin aniq edi🤦‍♀.

Anush opamning aytishicha, yakuniy imtihonlarining shaffofligini ta'minlash maqsadida "hurtmatlilarimiz" jarayonni xuddi o'qishga kirish imtihonidagidek translyatsiya qilishar ekan. Tag'in ham Xudo biladi😅.

Shunaqa yangiliklar.