Odamzod hali kelishi noma‘lum manfaat uchun egilib-bukilishga tayyor.

Hokimiyat bu tramvay yo‘li kabi, na chetga chiqa olasan, na yangi yo‘l ocha olasan, chizib bergan yo‘ldan yurishing kerak. Tamom.

Dunyo bir o‘yingoh, har kim bilganicha o‘ynaydi.

Inson bolasi hammasiga chidashi mumkin, azobga, xo‘rlikka, biroq nohaqlikka aslo chidolmaydi.

Bu rasvolar ta‘limni oboradigan joyiga oborib qo‘yishdi. Unisi u yoqdan o‘rganib kelib, ostin-ustun qilgan bo‘lsa, bunisi bu yoqdan o‘rganib kelib oyog‘ini osmondan qildi. Bir kengash qilmadi, maslahat solmadi, hammasi o‘zicha bilgich edi.

Odamlarning ko‘zi ochilyapti, bu esa ularga yoqmasligi aniq! Ularga qolsa, hamma ko‘r bo‘lsa-yu, hech kim hech nima demasa. Ko‘lankasi maydon yurishga o‘rganib qolishgan-da.

Ayolni bag‘riga oladigan yoriltoshlar yorilmay qo‘ygan bo‘lsa, nima qilsin?

Shahar beshafqat, xo‘rliklaringga jim qarab turadigan o‘gay onaga o‘xshaydi.

Odamni gapirgani uchun ham jazolaydimi? Qanaqa qonun bo‘ldi?