#travma
Yodingizda bormi, har bir sinfda doimiy kamsitilishlarga, kulgularga qoladigan bitta bola bo‘lardi. U bola doimiy masxaralar nishoni, “krug”ga qo‘shilolmaydigan bola. U o‘z fikrini bayon etishdan qo‘rqadi, yana kulguga qolmay deya. Afsuski, ana shunday bolalar juda katta travma bilan katta bo‘ladi. Ular nafaqat sinfida, balki boshqa joylarda ham o‘zini noqulay vaziyatdagidek his qilib yashaydi. Ular doimiy qo‘rquv va taxlika ostida yashaydi.
Ichida ko‘p narsalar yig‘ilib qoladi. Vaqt o‘tgach esa...
Ular sekin-asta o‘zini bunday emasligini isbotlashga urinadi. Qo‘lida bor imkoniyatlari bilan odamlarga zug‘um qilishga urinadi, axir bir paytlar o‘zi shundan jabr chekkan. Agressiyasini namoyon etadi, o‘zini kuchli ekanligini ko‘rsatib qo‘yishga urinadi. Ha unday bo‘lmasa-da, xuddi shunday ko‘rinishga urinadi. O‘zini bir paytlardagidek masxaralar nishonidagi bola emasligini ko‘rsatishga tirishadi. Bu esa undan anchagina energiyani sug‘urib oladi. Maslahatim, bunaqa bo‘lib ko‘rinishga harakat qilmaslik kerak.
Ota-onalar ham bolalariga jiddiy e’tibor qaratishi zarur. U bolalikda olgan ozgina travma keyingi hayotda juda salbiy iz qoldirishi mumkin. Psixologiyada “Синдром самозванца” degan termin bor. U bola yoshligida atrofidagilar tomonidan ulug‘langan, doimiy ko‘p narsa kutilgan bolalarda kuzatiladi. Natijada bola katta bo‘lgani sari o‘zidan ko‘ngli to‘lmaydi. Nimaga erishsa ham kamdek, atrofidagilar undan yanada ko‘prog‘ini kutayotgandek yashaydi. Bu bola ham o‘zini o‘zi charchatadi.
Ha, biz uchun oddiy ko‘ringan ba’zi narsalar juda murakkab va mashaqqat talab qiladigan narsalardir.
@marufjonblogi
Yodingizda bormi, har bir sinfda doimiy kamsitilishlarga, kulgularga qoladigan bitta bola bo‘lardi. U bola doimiy masxaralar nishoni, “krug”ga qo‘shilolmaydigan bola. U o‘z fikrini bayon etishdan qo‘rqadi, yana kulguga qolmay deya. Afsuski, ana shunday bolalar juda katta travma bilan katta bo‘ladi. Ular nafaqat sinfida, balki boshqa joylarda ham o‘zini noqulay vaziyatdagidek his qilib yashaydi. Ular doimiy qo‘rquv va taxlika ostida yashaydi.
Ichida ko‘p narsalar yig‘ilib qoladi. Vaqt o‘tgach esa...
Ular sekin-asta o‘zini bunday emasligini isbotlashga urinadi. Qo‘lida bor imkoniyatlari bilan odamlarga zug‘um qilishga urinadi, axir bir paytlar o‘zi shundan jabr chekkan. Agressiyasini namoyon etadi, o‘zini kuchli ekanligini ko‘rsatib qo‘yishga urinadi. Ha unday bo‘lmasa-da, xuddi shunday ko‘rinishga urinadi. O‘zini bir paytlardagidek masxaralar nishonidagi bola emasligini ko‘rsatishga tirishadi. Bu esa undan anchagina energiyani sug‘urib oladi. Maslahatim, bunaqa bo‘lib ko‘rinishga harakat qilmaslik kerak.
Ota-onalar ham bolalariga jiddiy e’tibor qaratishi zarur. U bolalikda olgan ozgina travma keyingi hayotda juda salbiy iz qoldirishi mumkin. Psixologiyada “Синдром самозванца” degan termin bor. U bola yoshligida atrofidagilar tomonidan ulug‘langan, doimiy ko‘p narsa kutilgan bolalarda kuzatiladi. Natijada bola katta bo‘lgani sari o‘zidan ko‘ngli to‘lmaydi. Nimaga erishsa ham kamdek, atrofidagilar undan yanada ko‘prog‘ini kutayotgandek yashaydi. Bu bola ham o‘zini o‘zi charchatadi.
Ha, biz uchun oddiy ko‘ringan ba’zi narsalar juda murakkab va mashaqqat talab qiladigan narsalardir.
@marufjonblogi