"Mutolaa"da Normurod Norqobilovning "Yetim qolgan gullar" hikoyasini tingladim. Asarni tinglarkanman insonning qandayligini tabiat ham his qilishini angladim. Biz doimo kuzatuvdamiz. Borliq bizni ko'radi, kuzatadi, u hatto, yaqin do'stimiz, otamiz yo onamiz ko'rmagan ishlarimizni biladi, qandayligimizni yaxshi biladi.
Buni erinchoqlik bilan derazadan otilgan chiqindiga, nigohlar gullarga emas, uning atrofi narsa tashlash uchun qulayligiga qaratilganiga Garmsel guvoh bo'lganidan anglash mumkin.
Juvonning gullarga irg'itilgan chiqindilarga qarab achchiqlanishi - bu menga ham tanish holat. Shunday tanishlar borki, ularning farosatsizligi ulardan ko'ra atrofidagilariga qiyin bo'lishini tushunishlarini istayman. Ya'ni, bir joyni ifloslantirish yoki bee'tibor qarash o'zidan ko'ra atrofidagilarga ko'proq zarar yetkazadi va buni fahmlab to'g'irlash zarur.
Ekologiya himoyasi haqida ko'p gapiriladi, qanaqadir tadbirlar, plakatlar...
Aslida bu shunchaki uydan boshlanadi. Uyingni, uni atrofini ozoda saqlaysan, gullar o'stirasan va shu tarzda tabiat himoyasiga o'z hissangni qo'shasan. Boshqalar ham senga havas bilan qaraydi va o'rganadi. Hikoyada haligi juvonning gullarga qarashi va ozodaligi boshqalarga o'rnak bo'lishi Garmselni xavotirga solishidan buni oson ilg'ab olish mumkin. Butun boshli bee'tibor shahar faqat uning hukmronligidan quvonadi.
Bu holat o'zimizni shaharni eslatdi, yozda Garmsel, boshqa vaqt kulli Tumanlar va smok humron. Va ayb ham aslida o'zimizda, bee'tiborligimizda...