Malham (Hikoya)
8-QISM
Yana bir kunni ortda qoldirib tong otdi. Derazadan quyoshning zarrin nurlari Sanjarning yuziga tushdi. Yorugʻlik yoqmadi shekilli yuzini teskari tomonga burib oldi. Hovlidan Enaxon ayaning qadam tovushlari eshitildi. Nazokat jajji goʻdagini koʻtarganicha oshxona tomonga yurdi. Oshxonadan yoqimli quymoq isi taraldi. Sanjar uygʻoq edi va uyda nimalar boʻlayotganini bilib yotardi. Uning boshi tinmay aylanar, koʻngli ham aynir toʻgʻrisi koʻzini umuman ochilmay qolgan edi. Ikki qoʻli bilan boshini changalladi. Boshidagi ogʻriq kuchayib ketdi. Birinchi marta ichkilik ichgani ichunmi oʻzini sira oʻnglab ololmas edi. Bazoʻr kechagi voqealarni esladi. Garovda yutqazganini va oyoqda turolmay qolguncha aroq ichganini xotirlab yuzi burushib ketdi. "Endi onamni koʻziga qande qarayman?! Alkashlarday boʻkib ichishim shartmidi?! Boshimdagi ogʻriqqa umuman chidab boʻlmayapti-yuuu". Sanjar shunday holatda picha yotdi. Hovlidan Nazokatning yoqimli ovozi eshitildi.
- Oyijon! Nonushta tayyor boʻldi. Yumshoqqina quymoq qilib qoʻydim. Yeb oling.
- Oʻzingizchi bolam. Birga-birga nonushta qilarmiz.
- Sirojiddin deng, kechasi bilan bezovta boʻlib chiqdi. Umuman uxlamadi. Hozir endi uyqusi kelib xarxasha qilyapti. Beshikka boylab uxlatib chiqmoqchi edim.
- Haaa... Tinchlikmikan? Nimaga bezovta boʻldiykin? Balki u-bu joyi ogʻriyotgandir bolam.
Nazokat boʻynini qisdi. Yer chizganicha sekin dedi.
- Yoʻq hech qayeri ogʻrimadi menimcha. Istimasini oʻlchadim, qorni ham dam emas. Hammasi joyida... Balki... Dadasini ichib kelganiga bezovta boʻlgandir. Ichgan odamga shayton ergashadi deb eshitgandim...
Enaxon aya boshini sarak-sarak qildi.
Kelinining gapida jon bor edi. Eri rahmatli aroqdan hazar qiladigan odam edi. Doim pokiza yurardi. Harom luqma yemasdi ham, oilasiga ham unaqa pulni olib kirmas edi.
- Eh... Bu bola nega ichdiykin?! Bizni ajdodimizda ichuvchilar chiqmagan edi. Tez bu bolani bu yoʻldan qaytarish kerak...
Nazokat indamadi. Bolasini koʻtarganicha uyiga kirib ketdi. Ichkarida Sanjar hali ham boshini changallab yotar edi. Nazokat eriga indamadi. Bolasini erkalatdi. Beshikni toʻgʻirlab, Sirojiddinni astalik bilan unga yotqizdi. Ustalik bilan boylab tashladida, ustini yopdi. Asta tebratdi. Mayin ovozda alla ayta boshladi.
- Alla bolam, allayoo, alla...
Seni bergan Robbimga
Hamdu sano alla...
Allayooo alla...
Sanjar qoʻllarini boshidan oldi. Oʻrnidan koʻtarilib oʻtirdi. Xotinini kuzatdi. Nazokat nafis qoʻllari bilan beshikni tebratar edi. Uning chiroyli sochlari yuzining bir qismini yopib turar, oydek oppoq yuzi yanayam yorishib ketgandek tuyular, chiroyli qahvarang koʻzlari bilan beshikdagi jajji jigarporasiga mehr bilan boqib turar edi. Sanjar shu holatda ayolini yanayam yaxshi koʻrib ketdi. Sirojiddin allaqachon shirin uyquga ketgan edi. Lekin Nazokat alla aytishdan toʻxtamasdi. Mayin ovoziga monand beshikni ham shunday sekin tebratardiki.... Sanjar asta turib Nazokatni orqa taraafiga choʻkkaladi. Belidan quchoqlab, boʻynidan oʻpdi. Nazokat xafahon holatda eriga qaradi.
- Nima boʻldi jonim? Xafamisiz?
- Xmm... Xafaman...
- Nega? Ichganimgami?
Nazokat ingichka qora qoshlarini chimirdi. Labini chiroyli qilib burdi.
- Xmm...
- Bir shunaqa boʻlib qoldida, gulim. Endi ichmayman. Oʻzim ham qiynalib kettim. Boyattan beri boshim yorilib ketaman deb ogʻriydi.
Nazokat quvlik bilan koʻzini suzdi.
- Ajab boʻpdi! Battar boʻling...
Sirojiddin Nazokatni bilagidan ushlab oʻziga tortdi.
- Gapirgan gapizni yana bir qaytaringchi, qani?
Nazokat boya aytgan gapini dona-dona qilib qaytardi.
- Ajab boʻlibdi!
- Endi oʻzingdan koʻr!
Sanjar Nazokatni das koʻtarib devanga otib yubordi. Nazokat tinmay kular edi. Sanjar ham kulib yubordi.
- Xiringlormasdan, bor choy olib kel. Nazo, hazilmas. Haqiqatda boshim yomon ogʻriyapti.
8-QISM
Yana bir kunni ortda qoldirib tong otdi. Derazadan quyoshning zarrin nurlari Sanjarning yuziga tushdi. Yorugʻlik yoqmadi shekilli yuzini teskari tomonga burib oldi. Hovlidan Enaxon ayaning qadam tovushlari eshitildi. Nazokat jajji goʻdagini koʻtarganicha oshxona tomonga yurdi. Oshxonadan yoqimli quymoq isi taraldi. Sanjar uygʻoq edi va uyda nimalar boʻlayotganini bilib yotardi. Uning boshi tinmay aylanar, koʻngli ham aynir toʻgʻrisi koʻzini umuman ochilmay qolgan edi. Ikki qoʻli bilan boshini changalladi. Boshidagi ogʻriq kuchayib ketdi. Birinchi marta ichkilik ichgani ichunmi oʻzini sira oʻnglab ololmas edi. Bazoʻr kechagi voqealarni esladi. Garovda yutqazganini va oyoqda turolmay qolguncha aroq ichganini xotirlab yuzi burushib ketdi. "Endi onamni koʻziga qande qarayman?! Alkashlarday boʻkib ichishim shartmidi?! Boshimdagi ogʻriqqa umuman chidab boʻlmayapti-yuuu". Sanjar shunday holatda picha yotdi. Hovlidan Nazokatning yoqimli ovozi eshitildi.
- Oyijon! Nonushta tayyor boʻldi. Yumshoqqina quymoq qilib qoʻydim. Yeb oling.
- Oʻzingizchi bolam. Birga-birga nonushta qilarmiz.
- Sirojiddin deng, kechasi bilan bezovta boʻlib chiqdi. Umuman uxlamadi. Hozir endi uyqusi kelib xarxasha qilyapti. Beshikka boylab uxlatib chiqmoqchi edim.
- Haaa... Tinchlikmikan? Nimaga bezovta boʻldiykin? Balki u-bu joyi ogʻriyotgandir bolam.
Nazokat boʻynini qisdi. Yer chizganicha sekin dedi.
- Yoʻq hech qayeri ogʻrimadi menimcha. Istimasini oʻlchadim, qorni ham dam emas. Hammasi joyida... Balki... Dadasini ichib kelganiga bezovta boʻlgandir. Ichgan odamga shayton ergashadi deb eshitgandim...
Enaxon aya boshini sarak-sarak qildi.
Kelinining gapida jon bor edi. Eri rahmatli aroqdan hazar qiladigan odam edi. Doim pokiza yurardi. Harom luqma yemasdi ham, oilasiga ham unaqa pulni olib kirmas edi.
- Eh... Bu bola nega ichdiykin?! Bizni ajdodimizda ichuvchilar chiqmagan edi. Tez bu bolani bu yoʻldan qaytarish kerak...
Nazokat indamadi. Bolasini koʻtarganicha uyiga kirib ketdi. Ichkarida Sanjar hali ham boshini changallab yotar edi. Nazokat eriga indamadi. Bolasini erkalatdi. Beshikni toʻgʻirlab, Sirojiddinni astalik bilan unga yotqizdi. Ustalik bilan boylab tashladida, ustini yopdi. Asta tebratdi. Mayin ovozda alla ayta boshladi.
- Alla bolam, allayoo, alla...
Seni bergan Robbimga
Hamdu sano alla...
Allayooo alla...
Sanjar qoʻllarini boshidan oldi. Oʻrnidan koʻtarilib oʻtirdi. Xotinini kuzatdi. Nazokat nafis qoʻllari bilan beshikni tebratar edi. Uning chiroyli sochlari yuzining bir qismini yopib turar, oydek oppoq yuzi yanayam yorishib ketgandek tuyular, chiroyli qahvarang koʻzlari bilan beshikdagi jajji jigarporasiga mehr bilan boqib turar edi. Sanjar shu holatda ayolini yanayam yaxshi koʻrib ketdi. Sirojiddin allaqachon shirin uyquga ketgan edi. Lekin Nazokat alla aytishdan toʻxtamasdi. Mayin ovoziga monand beshikni ham shunday sekin tebratardiki.... Sanjar asta turib Nazokatni orqa taraafiga choʻkkaladi. Belidan quchoqlab, boʻynidan oʻpdi. Nazokat xafahon holatda eriga qaradi.
- Nima boʻldi jonim? Xafamisiz?
- Xmm... Xafaman...
- Nega? Ichganimgami?
Nazokat ingichka qora qoshlarini chimirdi. Labini chiroyli qilib burdi.
- Xmm...
- Bir shunaqa boʻlib qoldida, gulim. Endi ichmayman. Oʻzim ham qiynalib kettim. Boyattan beri boshim yorilib ketaman deb ogʻriydi.
Nazokat quvlik bilan koʻzini suzdi.
- Ajab boʻpdi! Battar boʻling...
Sirojiddin Nazokatni bilagidan ushlab oʻziga tortdi.
- Gapirgan gapizni yana bir qaytaringchi, qani?
Nazokat boya aytgan gapini dona-dona qilib qaytardi.
- Ajab boʻlibdi!
- Endi oʻzingdan koʻr!
Sanjar Nazokatni das koʻtarib devanga otib yubordi. Nazokat tinmay kular edi. Sanjar ham kulib yubordi.
- Xiringlormasdan, bor choy olib kel. Nazo, hazilmas. Haqiqatda boshim yomon ogʻriyapti.