- Va alaykum... Menga singlim, sizni oyingiz kerak edi...
Qiz ajablandi. Uni ko'zlari katta-katta bo'lib ochilib ketdi.
- Meni tog'am yoʻq. Kechirasiz, adashdiz shekilli...
- Yoʻq... Adashishim mumkin emas. Bu meni singlimni uyi edi. Ismi Nazokat. Sanjarbeklarni uyi shumi?
Qiz Akbarga hamon tikilib turar edi.
- Yoʻq... Meni oyimni ismlari Maftunaxon. Adashibsiz.
Akbar bir zumda bo'shashib qoldi. Tushunmay qoldi. Nahotki?! Qanaqasiga?! Axir shu ko'cha, aynan shu hovliga kelin bo'lib tushgandi-ku singlisi?! Adashishi mumkin emas.Akbar o'ziga tikilib turgan qizchaga qaradi.
- Kechirasiz... Oyingizmi, dadangizmi uydamilar?
- Ha... Oyim uydalar...
- Chaqirib berolmaysizmi? Bir narsa so'ramoqchi edim.
- Hozir...
Qizaloq yugurib uyiga kirib ketdi. Akbar darvoza tagida anchagacha turib qoldi. Nihoyat ichkaridan bir yoshgina ayol chiqib keldi. U Nazokat emas edi!
- Assalomu alaykum... Men singlimni qidirib kelgan edim. Ismi Nazokat shu uyga kelin bo'lib tushgan edi... 13 yilcha oldin.
- Haaa... Biz bu uyni 5 yil oldin sotib olganmiz. Enaxon xola o'g'li o'tib qolganidan so'ng, bu uyda yasholmabdilar. Shunga uy sotuvga qo'yildi. Biz sotib olgan edik o'shanda.
- Nima?! Sanjar vafot etganmi?
- Haa... 5 yil bo'lib qoldi.
Ajab! Shuncha voqealar bo'lib ketibdi. Akbar boyagi ayolga yana savol nazari bilan qaradi.
- Menga singlim juda kerak edi. Yangi uyini manzilini bilmaysizmi mobodo?
- Albatta... Ular chekkaroqdagi qishloqqa ko'chib ketishgan. Hozir manzilini yozib beraman.
Ayol uyiga kirib ketdi.Birozdan soʻng qo'lida bir parcha qog'ozni tutganicha chiqib keldi.
- Mana... Mana shu qishloqda yashashyapti. Uy manzili ham bor.
- Rahmat singlim...
Ayol darvozani berkitdi. Akbar qo'lidagi qog'ozga qarab o'ylanib qoldi. "Shahardan ketib, chekka bir qishloqqa ko'chishibdi... Qiziq...".
Akbar izlab-izlab axiyri singlisini uyini topdi. Uyni ko'rdi-yu, hafsalasi pir bo'ldi. Oddiygina qumshuvoq qilingan, devorining ayrim joylari o'pirilib yotibdi.Hatto tom qismida shiferi ham yoʻq. Darvozasi eski, zanglagan temir...
Akbar uyga kirdi. Singlisini ancha vaqt chaqirdi. Nihoyat ichkaridan yuzini qora mato bilan o'rab olgan bir ayol chiqdi. Keyin bilsa shu ayol singlisi ekan! Vaqt insonlarni o'zgartiradi deyishgani rost. Akbar singlisidan umid qilib kelgan edi. Umidi uzildi. Axir Nazokat haroba uyda yashasa, uyda boquvchisi yoʻq bo'lsa, qari qaynonasi bor, ustiga ustak yuzi kuyib ketibdi, hech qayerda ishlamas ekan... Akbarga pul berolmasligi aniq edi. Yana dindan chiqqani uchun singlisi uni uyidan chiqarib tashladi. "Sizdek akam yoʻq!" Dedi. Akbarning boshi qotdi.
- Endi nima qilaman?! Nahotki o'lib ketsam?! Axir hali 40 yoshga ham kirmaganman! Yoshman-ku?! Hali yashashni xohlayman men! Dunyo bunchalar go'zal! Bu go'zallikdan ketishni sira xohlamayman!
Akbar ancha yurdi. Axiyri yurak yutib onasining oldiga borishga qaror qildi.
Lekin bilmaydi, bilolmaydi... Onasi uni qanday kutib oladi. Unga yordam beradimi, yoʻqmi...
Qiz ajablandi. Uni ko'zlari katta-katta bo'lib ochilib ketdi.
- Meni tog'am yoʻq. Kechirasiz, adashdiz shekilli...
- Yoʻq... Adashishim mumkin emas. Bu meni singlimni uyi edi. Ismi Nazokat. Sanjarbeklarni uyi shumi?
Qiz Akbarga hamon tikilib turar edi.
- Yoʻq... Meni oyimni ismlari Maftunaxon. Adashibsiz.
Akbar bir zumda bo'shashib qoldi. Tushunmay qoldi. Nahotki?! Qanaqasiga?! Axir shu ko'cha, aynan shu hovliga kelin bo'lib tushgandi-ku singlisi?! Adashishi mumkin emas.Akbar o'ziga tikilib turgan qizchaga qaradi.
- Kechirasiz... Oyingizmi, dadangizmi uydamilar?
- Ha... Oyim uydalar...
- Chaqirib berolmaysizmi? Bir narsa so'ramoqchi edim.
- Hozir...
Qizaloq yugurib uyiga kirib ketdi. Akbar darvoza tagida anchagacha turib qoldi. Nihoyat ichkaridan bir yoshgina ayol chiqib keldi. U Nazokat emas edi!
- Assalomu alaykum... Men singlimni qidirib kelgan edim. Ismi Nazokat shu uyga kelin bo'lib tushgan edi... 13 yilcha oldin.
- Haaa... Biz bu uyni 5 yil oldin sotib olganmiz. Enaxon xola o'g'li o'tib qolganidan so'ng, bu uyda yasholmabdilar. Shunga uy sotuvga qo'yildi. Biz sotib olgan edik o'shanda.
- Nima?! Sanjar vafot etganmi?
- Haa... 5 yil bo'lib qoldi.
Ajab! Shuncha voqealar bo'lib ketibdi. Akbar boyagi ayolga yana savol nazari bilan qaradi.
- Menga singlim juda kerak edi. Yangi uyini manzilini bilmaysizmi mobodo?
- Albatta... Ular chekkaroqdagi qishloqqa ko'chib ketishgan. Hozir manzilini yozib beraman.
Ayol uyiga kirib ketdi.Birozdan soʻng qo'lida bir parcha qog'ozni tutganicha chiqib keldi.
- Mana... Mana shu qishloqda yashashyapti. Uy manzili ham bor.
- Rahmat singlim...
Ayol darvozani berkitdi. Akbar qo'lidagi qog'ozga qarab o'ylanib qoldi. "Shahardan ketib, chekka bir qishloqqa ko'chishibdi... Qiziq...".
Akbar izlab-izlab axiyri singlisini uyini topdi. Uyni ko'rdi-yu, hafsalasi pir bo'ldi. Oddiygina qumshuvoq qilingan, devorining ayrim joylari o'pirilib yotibdi.Hatto tom qismida shiferi ham yoʻq. Darvozasi eski, zanglagan temir...
Akbar uyga kirdi. Singlisini ancha vaqt chaqirdi. Nihoyat ichkaridan yuzini qora mato bilan o'rab olgan bir ayol chiqdi. Keyin bilsa shu ayol singlisi ekan! Vaqt insonlarni o'zgartiradi deyishgani rost. Akbar singlisidan umid qilib kelgan edi. Umidi uzildi. Axir Nazokat haroba uyda yashasa, uyda boquvchisi yoʻq bo'lsa, qari qaynonasi bor, ustiga ustak yuzi kuyib ketibdi, hech qayerda ishlamas ekan... Akbarga pul berolmasligi aniq edi. Yana dindan chiqqani uchun singlisi uni uyidan chiqarib tashladi. "Sizdek akam yoʻq!" Dedi. Akbarning boshi qotdi.
- Endi nima qilaman?! Nahotki o'lib ketsam?! Axir hali 40 yoshga ham kirmaganman! Yoshman-ku?! Hali yashashni xohlayman men! Dunyo bunchalar go'zal! Bu go'zallikdan ketishni sira xohlamayman!
Akbar ancha yurdi. Axiyri yurak yutib onasining oldiga borishga qaror qildi.
Lekin bilmaydi, bilolmaydi... Onasi uni qanday kutib oladi. Unga yordam beradimi, yoʻqmi...