Hamkorlik
Menda bor-yo‘g‘i 200 dollar pul va 3.000 dollarga yaqin qarz bor edi.
Qayerga yurishni, nima qilishni hali bilmasdim.
Yaxshiyamki, qarz beruvchilar zudlik bilan pul talab qiladigan odamlar emas edi. Hech bo‘lmaganda, vaqt bor edi. Har kuni qo‘ng‘iroq qilib, asabimni buzishmaydi. Lekin bu vaqtni foydali o‘tkazish kerak edi.
Asosiy muammo – daromad keladigan joy yo‘q.
O‘yladim. Ko‘p o‘yladim. Shu payt otamning oldinroq aytgan gapi yodimga tushdi.
Ular bir kuni shunchaki aytib qolgan edilar:
“Pochchang juda mohir usta, premium mebellar yasaydi, lekin mijoz topishda qiynalayapti shekilli.”
O‘sha gap hozir miyamda yangradi. Pochcham!
Ular premium mebel sohasida 10 yillik tajribaga ega mutaxassis edilar. Ishining ustasi, mijozlarga sifat bera oladigan usta. Lekin sotuv va marketing ko‘nikmalari yo‘qligi sababli unchalik katta daromad qilolmasdilar.
Fikr tez shakllandi.
Birinchi qilgan ishim – dadamdan ruxsat so‘rash.
Sababi quda taraf bilan sherikchilik qilish – munosabatlarni riskka qo‘yish degani. Agar ish yurishmasa, bu faqat biznesga emas, oilaviy rishtalarga ham ta’sir qilishi mumkin edi.
Dadam rozi bo‘ldilar.
“Pochchang tilla yigit, u seni o‘z ukasidek ko‘radi. Ishlaringiz yurishib ketsa, ikkalangizga ham manfaat bo‘ladi.”
Shoshilmay bo‘lmaydi.
Tezda aloqaga chiqdim va hamkorlik taklif qildim.
Uchrashdik. Sodda, lekin adolatli kelishuv qildik.
• Men reklama va sotuv bilan shug‘ullanaman.
• Pochcham esa buyurtmalarni bajarib, mebelni yasab, o‘rnatib beradilar.
Pochcham bilan kelishish qiyin bo‘lmadi. Ular juda samimiy va saviyali inson.
“Ikkala tomon manfaat ko‘rsa, boshlaymiz,” – dedilar.
Shunday qilib, birinchi imkoniyat paydo bo‘ldi.
Endi mening vazifam – buyurtma topish.
Ichimda bir g‘urur va hayajon bor edi. Hech bo‘lmaganda, bir narsa boshlandi.
Lekin…
(Davomi bor… 50ta reaksiyadan keyin)
@dangasa_tadbirkor
Menda bor-yo‘g‘i 200 dollar pul va 3.000 dollarga yaqin qarz bor edi.
Qayerga yurishni, nima qilishni hali bilmasdim.
Yaxshiyamki, qarz beruvchilar zudlik bilan pul talab qiladigan odamlar emas edi. Hech bo‘lmaganda, vaqt bor edi. Har kuni qo‘ng‘iroq qilib, asabimni buzishmaydi. Lekin bu vaqtni foydali o‘tkazish kerak edi.
Asosiy muammo – daromad keladigan joy yo‘q.
O‘yladim. Ko‘p o‘yladim. Shu payt otamning oldinroq aytgan gapi yodimga tushdi.
Ular bir kuni shunchaki aytib qolgan edilar:
“Pochchang juda mohir usta, premium mebellar yasaydi, lekin mijoz topishda qiynalayapti shekilli.”
O‘sha gap hozir miyamda yangradi. Pochcham!
Ular premium mebel sohasida 10 yillik tajribaga ega mutaxassis edilar. Ishining ustasi, mijozlarga sifat bera oladigan usta. Lekin sotuv va marketing ko‘nikmalari yo‘qligi sababli unchalik katta daromad qilolmasdilar.
Fikr tez shakllandi.
Birinchi qilgan ishim – dadamdan ruxsat so‘rash.
Sababi quda taraf bilan sherikchilik qilish – munosabatlarni riskka qo‘yish degani. Agar ish yurishmasa, bu faqat biznesga emas, oilaviy rishtalarga ham ta’sir qilishi mumkin edi.
Dadam rozi bo‘ldilar.
“Pochchang tilla yigit, u seni o‘z ukasidek ko‘radi. Ishlaringiz yurishib ketsa, ikkalangizga ham manfaat bo‘ladi.”
Shoshilmay bo‘lmaydi.
Tezda aloqaga chiqdim va hamkorlik taklif qildim.
Uchrashdik. Sodda, lekin adolatli kelishuv qildik.
• Men reklama va sotuv bilan shug‘ullanaman.
• Pochcham esa buyurtmalarni bajarib, mebelni yasab, o‘rnatib beradilar.
Pochcham bilan kelishish qiyin bo‘lmadi. Ular juda samimiy va saviyali inson.
“Ikkala tomon manfaat ko‘rsa, boshlaymiz,” – dedilar.
Shunday qilib, birinchi imkoniyat paydo bo‘ldi.
Endi mening vazifam – buyurtma topish.
Ichimda bir g‘urur va hayajon bor edi. Hech bo‘lmaganda, bir narsa boshlandi.
Lekin…
(Davomi bor… 50ta reaksiyadan keyin)
@dangasa_tadbirkor