Qaror
Nima bo‘lsa bo‘ldi.
Ortga yo‘l yo‘q. Ota-onamga bor haqiqatni aytdim.
Avvaliga yashirmoqchi bo‘ldim. Balki biror yo‘l topib, hammasini o‘zim hal qilarman deb o‘yladim. Lekin ichimdagi ovoz tinchlik bermasdi.
“Voqelikni boricha tan ol.”
Uyda rol o‘ynab yurishni xohlamadim. Axir ota-onam – dunyoda meni eng ko‘p yaxshi ko‘radigan insonlar. Ular meni tushunishadi, to‘g‘rimi?
Otam xotirjam qabul qildilar.
Onam esa boshimni silab, kayfiyatimni ko‘tarishga urindilar.
Lekin men yoqtirmaydigan bir narsa boshlandi. O‘rnimga kelajagimni hal qilish ishlari boshlab yuborildi.
Onam: “Kazandagi buvingning oldiga borasan, universitetga kirasan.”
Otam: “Shaxmatdan yana dars bera boshlaysan, o‘zingni tiklab olasan.”
Ular menga yordam berishayotganini tushunaman. Lekin ularning suhbatlarini eshitarkanman, miyamda faqat bitta o‘y yurardi:
“Axir men 20 yoshdaman. Mening ham o‘z fikrim bor. Balki bir marta bo‘lsa ham, so‘rab ko‘rarsizlar?”
Lekin tushunib yetdim: Ota-onam uchun men 40 yoshga kirganimda ham yosh bola bo‘lib qolaveraman.
Shu o‘y bilan bor kuchimni to‘pladim. Yuragim gupillab urgan holda otamning xonalariga kirdim.
– Dada, men tadbirkorlikni juda yaxshi ko‘raman. O‘zimni faqat shu sohada baxtli his qilaman.
Ular jim. Gapimni davom ettirdim.
– Menga bir yil vaqt bering. Agar shu vaqt ichida natija ko‘rsata olmasam, sizlar aytgan yo‘ldan yurishga roziman.
Bilmadim, bu so‘zlarni qanday ayta oldim. Chunki odatda otam oldida shunday hayajonlanardimki, ikki gapni bog‘lab ayta olmasdim.
Ba’zan xonalariga kirishdan oldin 15 daqiqa tayyorlanardim. Gapirishga qiynalib, shunchaki ortga qaytib chiqardim. Lekin o‘sha on…
O‘sha on – bu men uchun taqdirning burilish nuqtasi edi.
Agar sukut saqlasam, hayotim butunlay boshqacha yo‘nalishda ketardi. O‘zim yoqtirmagan sohamda ishlashga majbur bo‘lardim.
Otam… kutilmaganda rozi bo‘ldilar.
Bizning uyda esa “Dadam nima desa – shu bo‘ladi.”
Onam qaytib bu mavzuni ochmadilar.
Endi men yo‘lga chiqdim.
(Davomi bor…)
@dangasa_tadbirkor
Nima bo‘lsa bo‘ldi.
Ortga yo‘l yo‘q. Ota-onamga bor haqiqatni aytdim.
Avvaliga yashirmoqchi bo‘ldim. Balki biror yo‘l topib, hammasini o‘zim hal qilarman deb o‘yladim. Lekin ichimdagi ovoz tinchlik bermasdi.
“Voqelikni boricha tan ol.”
Uyda rol o‘ynab yurishni xohlamadim. Axir ota-onam – dunyoda meni eng ko‘p yaxshi ko‘radigan insonlar. Ular meni tushunishadi, to‘g‘rimi?
Otam xotirjam qabul qildilar.
Onam esa boshimni silab, kayfiyatimni ko‘tarishga urindilar.
Lekin men yoqtirmaydigan bir narsa boshlandi. O‘rnimga kelajagimni hal qilish ishlari boshlab yuborildi.
Onam: “Kazandagi buvingning oldiga borasan, universitetga kirasan.”
Otam: “Shaxmatdan yana dars bera boshlaysan, o‘zingni tiklab olasan.”
Ular menga yordam berishayotganini tushunaman. Lekin ularning suhbatlarini eshitarkanman, miyamda faqat bitta o‘y yurardi:
“Axir men 20 yoshdaman. Mening ham o‘z fikrim bor. Balki bir marta bo‘lsa ham, so‘rab ko‘rarsizlar?”
Lekin tushunib yetdim: Ota-onam uchun men 40 yoshga kirganimda ham yosh bola bo‘lib qolaveraman.
Shu o‘y bilan bor kuchimni to‘pladim. Yuragim gupillab urgan holda otamning xonalariga kirdim.
– Dada, men tadbirkorlikni juda yaxshi ko‘raman. O‘zimni faqat shu sohada baxtli his qilaman.
Ular jim. Gapimni davom ettirdim.
– Menga bir yil vaqt bering. Agar shu vaqt ichida natija ko‘rsata olmasam, sizlar aytgan yo‘ldan yurishga roziman.
Bilmadim, bu so‘zlarni qanday ayta oldim. Chunki odatda otam oldida shunday hayajonlanardimki, ikki gapni bog‘lab ayta olmasdim.
Ba’zan xonalariga kirishdan oldin 15 daqiqa tayyorlanardim. Gapirishga qiynalib, shunchaki ortga qaytib chiqardim. Lekin o‘sha on…
O‘sha on – bu men uchun taqdirning burilish nuqtasi edi.
Agar sukut saqlasam, hayotim butunlay boshqacha yo‘nalishda ketardi. O‘zim yoqtirmagan sohamda ishlashga majbur bo‘lardim.
Otam… kutilmaganda rozi bo‘ldilar.
Bizning uyda esa “Dadam nima desa – shu bo‘ladi.”
Onam qaytib bu mavzuni ochmadilar.
Endi men yo‘lga chiqdim.
(Davomi bor…)
@dangasa_tadbirkor