Sakkiz yoshlar edim chamasi. Beshinchi sinfda o'qiydigan amakivachcha akamning adabiyot kitobida Alisher Navoiyga berilgan nisbatlarni o'qib, "she'r yoazaman" ga tushgandim. Keyin esa bobom menga barmoq, vazn, qofiya kabi tushunchalarni o'rgatdi. So'zga oshiq bo'ldim, so'zga sig'indim. Bugun, Rum diyorining boshkentida kunim turkcha va inglizcha bilan o'tar mahal ham o'zbekchani, o'zbekchamni sog'inaman. Shu bois, avvaldan iqror bo'lay, men qilgan har bir tarjima O'zbekchamizga yozilgan muhabbat maktubidir.
Bundan boshqa yana nima deyish mumkin? Navoiydan boshlangan bu sarguzashtda so'z aytishga haddim sig'armikan?
Turkchani o'n to'rt, inglizchani esa o'n besh yoshimda o'rgana boshladim. Ham darsga qatnar, ichimga sig'magan tarjima shavqini tutolmay, o'zimni adabiyotga urardim. Bobomning telefoni internetga kirardi. Men o'sha, ekrani kichkinagina telefonda poemhunter.com va antoloji.com saytlaridan inglizcha, turkcha she'rlarni daftarimga yozar, uyga qaytgach, o'zbekchaga tarjima qilardim. Shuning uchun doim menga inglizchani Dylan Thomas, turkchani esa Özdemir Asaf kabi buyuk shoirlar o'rgatdi, deb faxrlanaman. Vaholanki, til o'rgangan bilan bitmaydi. Hech qachon uni mukammal bilaman, deyolmaysiz. Bugun bir tilning darajasi biz imtihonlarda olgan ballimiz bilan hisoblangan kunlarda o'zimdan uyalgandek bo'laman. Kim biladi, balki bu buyuk tillar qarshisida uyalarman.
Dastlabki tarjimalarim Xurshid Davron Kutubxonasida undan keyin esa "Jahon Adabiyoti" da e'lon qilindi. Vaqt o'tgan sayin, "Kitob Dunyosi" da tarjima bo'limi rahbari bo'lib ishlayotgan paytlarim mutarjimlik ishlarim she'rlarimdan o'zib ketdi. Shoir yetarli, dedim. Bizga tarjimon kerak. Shu yo'sin, kuchimni she'rdan olib, tarjimaga berdim.
Ustozlar, Faxriyor, Xurshid Davron, Ibrohim G'afurov, Xosiyat Rustamova, Nazar Eshonqul, Xurshid Do'stmuhammad... Bu kishilarning ta'siri ostida har kuni o'zbekchaning ufqlari, shafaq va choshgohlarini kashf qilaverdim. Keyinchalik, Istanbulda paytim Sanjar Saidning ruhlantiruvidan so'ng "Azizim Po'rtaxol" dunyoga keldi. Uni "Rangin Qushcha" davom ettirdi.
Shu davomiylik asnosida so'z karvoniga ergashib, Zabarjad Media diyoriga borib qoldim. Qanday borganimni, rosti o'zim ham sezmayman. Balki hazrati Rumiy aytganlaridek, ularning o'zi menga kelgandir?
Qisqasi, tarjima, kitoblar va Zabarjad Media yo o'z tilimizda aytadigan bo'lsam, Zabarjad men ichida yashayotgan billur fonusni nurga to'ldirib turadi. Men, hech qachon xalqqa qorisholmagan, doim o'z burchagida oqimni jimgina kuzatgan odamning qo'lidan tutdiyu butun boshli dengizga otib yubordi. Mana, hozir ham o'sha dengizda qalqib-qalqib ketyapman. Manzilim bor, deyolmayman. Adabiyotda manzil emas, yo'l muhim.
Bundan besh yilcha avval, Bobil endigina ochilgan mahal uni qishloqdagi bolakayni ilhomlantirish uchun qurganimni aytgandim. Bugun menga tarjimalarim haqida fikr bildirayotgan do'stlar, tarjima bo'yicha maslahat so'rayotgan zahmatkashlar... Bular mening aytar so'zim o'sha, qishloqdagi bolakayga yetib borganidan darakmikan? Bilmadim. Qishloqdagi bolakaylar bitmaydi, ularning ko'zidagi, ko'nglidagi havas bitmaydi. Xuddi tilning, adabiyot va ishtiyoqning o'zi bitmaganidek. Bitmasin. Hech qachon bitmasin...
Mirzohid
@bobil_kutubxonasi
Bundan boshqa yana nima deyish mumkin? Navoiydan boshlangan bu sarguzashtda so'z aytishga haddim sig'armikan?
Turkchani o'n to'rt, inglizchani esa o'n besh yoshimda o'rgana boshladim. Ham darsga qatnar, ichimga sig'magan tarjima shavqini tutolmay, o'zimni adabiyotga urardim. Bobomning telefoni internetga kirardi. Men o'sha, ekrani kichkinagina telefonda poemhunter.com va antoloji.com saytlaridan inglizcha, turkcha she'rlarni daftarimga yozar, uyga qaytgach, o'zbekchaga tarjima qilardim. Shuning uchun doim menga inglizchani Dylan Thomas, turkchani esa Özdemir Asaf kabi buyuk shoirlar o'rgatdi, deb faxrlanaman. Vaholanki, til o'rgangan bilan bitmaydi. Hech qachon uni mukammal bilaman, deyolmaysiz. Bugun bir tilning darajasi biz imtihonlarda olgan ballimiz bilan hisoblangan kunlarda o'zimdan uyalgandek bo'laman. Kim biladi, balki bu buyuk tillar qarshisida uyalarman.
Dastlabki tarjimalarim Xurshid Davron Kutubxonasida undan keyin esa "Jahon Adabiyoti" da e'lon qilindi. Vaqt o'tgan sayin, "Kitob Dunyosi" da tarjima bo'limi rahbari bo'lib ishlayotgan paytlarim mutarjimlik ishlarim she'rlarimdan o'zib ketdi. Shoir yetarli, dedim. Bizga tarjimon kerak. Shu yo'sin, kuchimni she'rdan olib, tarjimaga berdim.
Ustozlar, Faxriyor, Xurshid Davron, Ibrohim G'afurov, Xosiyat Rustamova, Nazar Eshonqul, Xurshid Do'stmuhammad... Bu kishilarning ta'siri ostida har kuni o'zbekchaning ufqlari, shafaq va choshgohlarini kashf qilaverdim. Keyinchalik, Istanbulda paytim Sanjar Saidning ruhlantiruvidan so'ng "Azizim Po'rtaxol" dunyoga keldi. Uni "Rangin Qushcha" davom ettirdi.
Shu davomiylik asnosida so'z karvoniga ergashib, Zabarjad Media diyoriga borib qoldim. Qanday borganimni, rosti o'zim ham sezmayman. Balki hazrati Rumiy aytganlaridek, ularning o'zi menga kelgandir?
Qisqasi, tarjima, kitoblar va Zabarjad Media yo o'z tilimizda aytadigan bo'lsam, Zabarjad men ichida yashayotgan billur fonusni nurga to'ldirib turadi. Men, hech qachon xalqqa qorisholmagan, doim o'z burchagida oqimni jimgina kuzatgan odamning qo'lidan tutdiyu butun boshli dengizga otib yubordi. Mana, hozir ham o'sha dengizda qalqib-qalqib ketyapman. Manzilim bor, deyolmayman. Adabiyotda manzil emas, yo'l muhim.
Bundan besh yilcha avval, Bobil endigina ochilgan mahal uni qishloqdagi bolakayni ilhomlantirish uchun qurganimni aytgandim. Bugun menga tarjimalarim haqida fikr bildirayotgan do'stlar, tarjima bo'yicha maslahat so'rayotgan zahmatkashlar... Bular mening aytar so'zim o'sha, qishloqdagi bolakayga yetib borganidan darakmikan? Bilmadim. Qishloqdagi bolakaylar bitmaydi, ularning ko'zidagi, ko'nglidagi havas bitmaydi. Xuddi tilning, adabiyot va ishtiyoqning o'zi bitmaganidek. Bitmasin. Hech qachon bitmasin...
Mirzohid
@bobil_kutubxonasi