So'nggi paytlarda meni xafsalasizlik charchatyapti. Necha marta rejalar tuzib, shu asosda ishlashga urinib ko'rdim. O'zimga qat'iy talablar qo'ydim, katta maqsadlarni belgilab, o'zimni ruhlantirdim... Biroq hech birining foydasi bo'lmadi.
Kinomi u, kitobmi u oxiriga yetishga harakat qilmay qo'ydim. Shartta o'rtasidan bo'laman-da, boshqa ishga sho'ng'iyman. Uning ham taqdiri avvalgisi bilan bir xil yakun topadi. Nega?
Menimcha, charchadim. Nihoyasiz tahrir jarayoni charchatib qo'ydi, shekilli. Oxirgi martasi qaysi kitob tahriri yakuniga yetganida quvonib, o'zimni shirinlik bilan mehmon qilganim yodimda yo'q. Avvallari bir kitob tahriri yakunlansa, ozroq tanaffus e'lon qilardim va o'zimni taqdirlardim. Axir bir kitob tahriri bir dovondan oshib o'tish demak.
Yoki yaqinroqda o'qiganim - "Mening otim qirmizi"ning yuki bosdimikan? Balki hazm qivolishim kerakidi. Undan keyin tezlikda "Assalom, qayg'u"ni tugatdim. So'ngrasi "Momoqaldiroqli dovon"... Menimcha, tahrirdan ozroq dam olishim kerakka o'xshaydi.