Barg yonar, koʼzimni olib qochaman,
Unsiz faryodiga yetmaydi bardosh.
Qara, koʼksimni men yorib, ochaman,
Hasratdan qorayib boʼlgan qontalosh.

Bu hasrat kammasdi menga aslida,
Borligʼim kuydirib boryapti otash.
Olovga ne bordir kuzning faslida,
Nimalar qilyapsan, ey duni paskash?

Boqdim, bu olamda nelar boʼlmoqda,
Qaydadir oʼt ichra qolmoqda tuproq.
Oʼrmonlar, bogʼ-rogʼlar, uylar yonmoqda,
Bu olam oʼzgarib ketdimi shundoq?..

Kim urush olovin yoqar mutasil,
Duch kelgan har neni yamlab-yutmoqda.
Tiriklikdan murod ne ekan asil,
Tashvish-gʼam ichida umr oʼtmoqda.

Unutib boʼlarmi pechlarda yongan,
Xazon kabi qancha keksa-yosh mahbus.
Inson qadr-qimmati chilparchin boʼlgan,
Ming karra nadomat, beadad afsus...

Xayolingni tirnar hadsiz nolalar,
Ochlikdan sillasi qurigan, nochor.
Keksalar ortidan borar bolalar,
Qoqsuyak, qiynalgan, vujudi abgor.

Odamzot jismiga oʼt qoʼydi malʼun,
Moʼrilardan koʼkka oʼrlar ming bir oh.
Osmon yigʼlar edi koʼz yoshsiz, beun,
Qalbini kuydirgan kullar tutgan choh!..

Bugun ham bu olov sapchir har yonga,
Tek qoʼymas olamni yondirar shaksiz.
Oʼylayman, nimadir boʼlgan insonga,
Nahotki kul faqat bizdan qolar iz?

Men-ku bir hazonman deydi chirqirab,
Аlangada uning tinmas faryodi.
Koʼhna bu olamga, insonga qarab,
Har uchqundan sachrar betinim dodi.

Odamzot, koʼzingni kattaroq ochgin,
Urush olovidan saqla dunyoni.
Sen tirik jon boʼlsang ezgulik sochgin,
Har qalbga olib kir nurli ziyoni.

Xazonga aylansa bir kun kelib jon,
Bepisand oʼt qoʼyib toptamang faqat.
Dunyoda bor ekan Hazrati inson,
Olamda yashaydi mehr va shafqat.

Shu zamin qoʼynida dunyoga keldim,
Shu ona tuproqqa men ham qoʼyay bosh.
Koʼz ochib yashadim, baxtiyor boʼldim,
Endi boshim uzra tursin oy, quyosh.

Olovdan ajrating yonib boʼlmasdan,
Аylanib qolmayin vujudim kulga.
Yaproqman, olamda ruhim oʼlmasdan,
Tuproq bilan tushay mangulik yoʼlga!..

© Oʼtkir Rahmat

#Kuz_ilhomlari | @Otkir_Rahmat