Turmush o'rtog'imning tengi yo'q U qiz aytadi:
“Toʻy boʻlishimga bir hafta qolganida buvim betob boʻlib qoldilar. U kishini shifoxonaga yotqizishdi. Men u kishini koʻrgani bordim. Borsam buvam jonlantirish xonasining eshigi oldida ekanlar. Yigʻlab oʻtiribdilar. Bunaqa ahvolni birinchi marta koʻrishim edi. Shuning uchun buvamga: “Buvajon yigʻlayapsizmi?!”, dedim. Buvam koʻz yoshlarini artib turib dedilar: “Buving juda qiynalayapti, u mening qalbimning bir parchasiga aylangan!”.
Men buvamning gaplaridan ajablandim. Bilishimcha buvam oldinlari juda jiddiy, musibatlarga togʻday turib bera oladigan kuchli edilar. Bugun esa bu qadar romantik!
Men yana soʻradim: “Necha marta janjal qilgansizlar? Bir-biringizni qanday yaxshi koʻrasizlar?”.
Buvam dedilar: “Koʻp martalab janjal qilganmiz. Ammo bir-birimizga boʻlgan ehtiromimizni hayotda bu kamaytirmagan”.
Shunda men har narsada meni ayblaydigan, hatto koʻrinishimni gapiradigan va buning natijasida unga boʻlgan ehtiromimni kamaytirib yuborgan men fotiha qilingan kuyovni esladim. Shunda birdan xonadan shifokor chiqib keldi. Buvam oʻrnilaridan turib hayajon ila soʻradilar: “Doktor! Uning ahvoli qanday?”. Shifokor dedi: “Alhamdulillah yaxshi. Kirib koʻrishingiz mumkin”. Shunda buvam onasini koʻrishga oshiqqan goʻdak kabi entikib xonaga kirdilar. Men u kishining orqalaridan kirdim. Bundan ham goʻzali buvimning buvamga boʻlgan muhabbatli qarashlari boʻldi. Men bunaqa qarashni hech qayerda koʻrmaganman. Buvam buvimning qoʻllaridan ushlab turib dedilar: “Ey qalbimning boʻlagi! Bemor boʻlib meni yolgʻiz tashlab ketaverasanmi?!”. Buvim kuldilar va buvamning qoʻllarini qisib dedilar: “Siz ham oldinroq amaliyot qilinganingizda meni tashlab ketgandingiz! Endi sizni tashlab ketmayman!”.
Uzoq vaqt ajablanib yurdim. Qanday qilib shunaqangi qiyin sharoitlarga qaramasdan bunaqangi aloqa buvam va buvim oʻrtalarida ellik toʻrt yil davom etdi ekan?!
Shu payt kuyov telefon qilib qoldi. U kishi ertalabdan beri javob qilmaganimdan juda gʻazablangan edi. Telefonni koʻtardim. Narigi tomondan baland ovozda: “Qayerda eding pastkash!”-degan ovoz eshitildi. Bunaqangi hollarda men odatda kerakli gaplar bilan javob qaytarar edim. Ammo buvamning gaplarini esladim: “Er-xotinning oʻrtasidagi ehtirom hayotdagi eng muhim narsadir!”. Men unga dedim: “Mening haqqimda xato qilmang!”. U dedi: “Qachondan beri hurmatga sazovor boʻlib qolding?!”. Men qattiq gʻazablanib telefonni oʻchirib qoʻydim. Oʻn daqiqa orasida undan 100 dan ortiq haqorat va soʻkishlar yozilgan xabar keldi. Shu orada buvamga qarab qoʻydim. U kishi buvimning qoʻllaridan tutib bir qoʻllari bilan boshlarini silar edilar. Ularning oldidan koʻzlarimdan yoshlar oqqan holda chiqdim.
Oʻzimdan soʻradim: “Muhabbat nima oʻzi? U menga unushtirilgan yigitning muhabbatimi? Ammo uning qiladigan ishlari muhabbatga hech ham dalolat qilmas edi. Yoki muhabbat deganlari buvamning buvimga qarashlarimi?! U kishidan tashvishlanishlarimi? Ular qanday qilib ehtiromla hayot oʻtkazishdi?!”.
Ertalab turib oilamdagilarga men u yigitga turmushga chiqmasligimni aytdim. Hammaning hushi boshidan uchdi. Ular menga qarshi chiqishdi. Ammo men ahdimdan qaytmadim. Fotiha bekor qilindi. Hayotimda ilk bor toʻgʻri qaror chiqarganimdan xursand edim.
Mana bugun turmush oʻrtogʻimning huzurida oʻtiribman. Qizcham kelib menga: “Oyijon ! Men sizni yaxshi koʻraman”, dedi. Men dedim: “Men ham seni yaxshi koʻraman. Nega bunday deyapsan?!”. Qizcham dedi: “Dadajonim har doim sizni yaxshi koʻrishlarini menga aytadilar. Shuning uchun siz ham u kishini yaxshi koʻrar ekansiz. Men ham meni yaxshi koʻrishingiz uchun sizni yaxshi koʻraman!”.
Er-xotin oʻrtasida muhabbat, ehtirom nega kerakligini yana bir bor angladim. Kattalarning gaplarini esladim:
“Farzandlaringga har ishda oʻrnak boʻladigan, qalbingni jarohatlab qoʻyishidan qoʻrqmaydigan, bolalaring oldida seni behurmat qilmaydigan kishi ila turmush qurgin!”...
📚
@kitoblar_apk