ётганини эшитгач, «Сўз» газетасининг бош муҳаррири бўлмиш «опахондаи ҳол-аҳвол сўраш баҳонасида бир-икки қўнғироқ қилди. Табиийки, гўшакни қабулхонада ўтирадиган Афифа олди. Даврбек атай ўзини танитмай, онани сўради. «Қани, та-нирмикан, таниганини сездирармикан», деб пойлади. Афифа ё чинданам танимади, ё танига ҳам сездирмади. Даврбекнинг тоқати тоқ бўлди. «Бирон баҳона тониб, таҳририятга ўтиш керак», деб ўйлади. Баҳона тез тонилди. Иқтисод институтида ишловчи дўсти ҳузурига келиб: «Бир мақола бор, шуни янги очилган «Сўз» газетасида чиқариш керак. Муҳарририга бир оғиз айтиб қўйсанг-чи», деб илтимос қилди. Даврбек мақолани ўқиб чиқди. Мақола расмий доиралар манфаатини кўзлаб, анчайни ишонарли қилиб ёзилган экан.

Иккаламизнинг имзомиз билан чиқса, қандай бўлади? деди Даврбек.

Майли, яхши бўлади, деди дўсти қувониб. Сенинг имзоинг мақоланинг салобатини оширади.

Ундай бўлса, мен ўзим таҳририятга кириб, бош муҳаррирга бериб келаман. Сеи иннингдан қолма!

Раҳмат, дўстим!..

Даврбек таҳририятга қўнғироқ қилиб ўтирмай, тикка ки-риб борди. Бахтига муҳаррир аёл йўқ экан. Бу ҳол унга Афи-фа билан бирмунча бемалол суҳбатлашиш имконини яратган-ди. Афифа таомилга кўра чой қуйиб узатди. Қабулхонадаги юмшюқ ўриндиққа ястаниб олган Даврбек билагидаги қиммат-баҳо «Ролекс» соатини, ўнг қўлининг шаҳодат бармоғидаги қора марварид кўзли узугини атай кўз-кўз қилиб, ниёлани июш масдан олди.

Афифа, тунов куни мавриди бўлмагани учун айта олма-дим. Сиз ҳамиша қалбимдасиз. Сиз... мен дунёда кўз очиб кўрган энг биринчи ва сўнги бокира покиза фариштасиз. Мен эсам, сизнинг оддингизда гуноҳкорман. Мен сизнинг ишончингизга, ўзиминиг эса биринчи ва сўнгги муҳаббатимга эринюлмадим. Сабаби қўрқоқлик, ожизлик қилдим. Мен... мен сиз томонии гиздан берилажак ҳар қандай жазога лойиқ ва тайёрман...

Даврбекнинг овози титраб кетди. Зотан у бу гапларни чии-дан ҳам самимий, юрагидан чиқариб айтаётган эди. Афифа

45


Давоми бор