Қахрамонимиз шартта бурилиб иккаласи билан хам олишишга тайёр турганди. Бу гапдан кейин дами чиққан коптокдек бўшашиб қолди. “Демак анавилар учун ортда қолмоқчи бўлган эканда!? Нега? Мен ёмонманми, мени кўрмайсан, дилимдагини пайқамайсан? Бутун мактаб, махалла биладику Фарход Ширинлигимизни, сен ўзинг билмайсанми? Айбим қоралигимми ё етимлигимми? Ёки камбағаллигимдан ор қиласанми?” Бу саволлар дилдан тилга кўчмади. Фарход уйларига етиб келиб, қизни кута бошлади. Ярим соат кутса хамки келмади. Кейин ортига қайтди. Кўчанинг қоронғуроқ жойида икки шарпа турарди. Ортига қайтмоқчи эди, қизнинг зардали овози қулоққа чалинди.
-Қочинг, уйга кетишим керак, хозир дадам излаб келади!
-Гўзал кетдик!-деди Фарход ўзининг келганини билдириб. Шарпалар икки ёнга ажралди. Қиз шошиб Фарходга яқинлашдида”Кетдик” деди. Йўл-йўлакай қиз Самадни мақтаб келди.
-Фарход, сен чин дўстимсан-ку, уни ёқтиришимни хеч кимга айтмай! – қиз гапираркан йигитга билдирмай соч турмакларини тўғрилаб олди. Буни кўз қири билан кўриб турган йигит ижирғаниб қўйди.
-Ўртоқ, сенам кимнидир ёқтирганмисан, нега мендан яширасан? Мен хамма сирларимни сенга айтаман-ку? –сўраб қолди қиз.
-Мен хеч кимни севмайман!-зарда билан жавоб қилди. Бу жавобдан “Мен сени севаман” деган мано “ирғиб” чиқаётганини қиз дарров тушунган бўлса хам, хазиломуз жавоб қилди.
-Биз сирдош дўстлармиз, бир-биримиздан хафа бўлсак ярашмайди. Биласан-ку, дунёга бир марта келамиз, демак бу дунёда орзуларимиз ушалишини харакатида бўлишимиз керак. Самад ака, мени орзуларимни хурмат қилади. Яхши кийим кийишим, тилла тақинчоқларим кўп бўлишига вада берябди.
Бу гаплар замирига яширинган, сен билан бундай хаётни орзу қилиб бўлмайди, шунинг учун биз “Сирдош дўстлармиз” жумласи Фарходнинг миясига ўрнаб қолди. Бу жумлани “севишганлар” жумласига айлантириш учун нималар кераклигини узоқ тахлил қилди, ва аскарлик бурчини муқобил хизматида ўтаб юрган кунлари ечимни топди. Пул керак хаммасига, бойлик машхурлик керак. Гўзалнинг ошиқлари мингта, лекин у ё хўжайинларнинг ёки “боймат”ларнинг ўғиллари билан гаплашябди. Кўчадаги қизларнинг чиройли кийимини ёки тилла тросларини кўрганда кўзлари чақнаб кетиши бежиз эмасакан-да? У фақат янги машинаси борларга эътибор қаратябдими, мени хам машинам бўлиши керак! Шунда у қайсарлик билан ният қилди: “Мен қишлоқдаги энг бой одам бўламан. Гўзал мендан бошқасини ўйламайдиган бўлади”.
Фарход муқобил хизматини ўтаётган колхозда ўзидан хам қорароқ комбайнчи Мансур тоға бор эди. Ўн йил фарзанд кўрмаган бу одам Аллохнинг инояти билан кетма- кет тўртта қиз кўрганди. Шу одамга Фарходни ёрдамчи қилиб тайинлашди. Бир куни иккаласи тутнинг соясида аччиққина шакароб билан тушлик қилишаётганди. Бирдан Мансур тоғанинг кўзи олайиб, хириллай бошлади. Аввалига қўрқиб қетган Фарход ўзини қўлга олдида пиёладаги чойни тоғанинг юзига сепди. Фойда бермагач, қайсидир кинода кўрганидек ёнбошлатиб ётқизди, кейин хозиргина помидор тўғраган пичоқча билан тоғанинг тишларини очмоқчи бўлди. Эхтиётсизлик қилиб милкига санчиб олганди, тишлари қонай бошлади. Энди нима қиламан, алам билан ўйлади у, кейин бор кучи билан бақирди:
-Ким бор, ёрдам берингла-ар!
Аксига олиб кўчадан хам хеч ким ўтмаябди. Шунда шартта туриб югурдида ўзлари буғдой ўримига ремонт қилаётган комбайн салонидаги темирлар ичидан япалоқ, пичоқсимонини танлаб келди. Оғзини очиб, тишларини орасига темир солди. Бир амаллаб тишларини керди-да, бармоғи билан тилини босди. Тил орқага тортилиб, нафас ололмай қолган экан. Оғзи қонаса хам темирни тортиб олмади ва бор кучи билан йўлдан ўтаётган одамларни чақирди.
Мансур ака шу тариқа омон қолди. Кейинчалик комбайнни сотиб, қишлоқ четидаги гишт заводни сотиб олди. Фарход нега комбайнни сотиб эски бинони сотиб олдингиз деб сўраганда:
-Ўғлим, хадемай колхозлар тугатилиб, фермерлар пайдо бўларкан. Мени эски комбайнимга мухтож эмас улар. Сен хизматни тугатсанг ўзимга ёрдамчи қилиб оламан. Ғишт заводининг тенг ярим фойдаси сенга, мени ўлимдан асраб қолдинг болам, ўз ўғлимдексан рахмат сенга!-деб жавоб берди.- Сен мен билан ишласанг уйингни таъмирлайсан, уйланасан, онангга ёрдам берасан.
-Қочинг, уйга кетишим керак, хозир дадам излаб келади!
-Гўзал кетдик!-деди Фарход ўзининг келганини билдириб. Шарпалар икки ёнга ажралди. Қиз шошиб Фарходга яқинлашдида”Кетдик” деди. Йўл-йўлакай қиз Самадни мақтаб келди.
-Фарход, сен чин дўстимсан-ку, уни ёқтиришимни хеч кимга айтмай! – қиз гапираркан йигитга билдирмай соч турмакларини тўғрилаб олди. Буни кўз қири билан кўриб турган йигит ижирғаниб қўйди.
-Ўртоқ, сенам кимнидир ёқтирганмисан, нега мендан яширасан? Мен хамма сирларимни сенга айтаман-ку? –сўраб қолди қиз.
-Мен хеч кимни севмайман!-зарда билан жавоб қилди. Бу жавобдан “Мен сени севаман” деган мано “ирғиб” чиқаётганини қиз дарров тушунган бўлса хам, хазиломуз жавоб қилди.
-Биз сирдош дўстлармиз, бир-биримиздан хафа бўлсак ярашмайди. Биласан-ку, дунёга бир марта келамиз, демак бу дунёда орзуларимиз ушалишини харакатида бўлишимиз керак. Самад ака, мени орзуларимни хурмат қилади. Яхши кийим кийишим, тилла тақинчоқларим кўп бўлишига вада берябди.
Бу гаплар замирига яширинган, сен билан бундай хаётни орзу қилиб бўлмайди, шунинг учун биз “Сирдош дўстлармиз” жумласи Фарходнинг миясига ўрнаб қолди. Бу жумлани “севишганлар” жумласига айлантириш учун нималар кераклигини узоқ тахлил қилди, ва аскарлик бурчини муқобил хизматида ўтаб юрган кунлари ечимни топди. Пул керак хаммасига, бойлик машхурлик керак. Гўзалнинг ошиқлари мингта, лекин у ё хўжайинларнинг ёки “боймат”ларнинг ўғиллари билан гаплашябди. Кўчадаги қизларнинг чиройли кийимини ёки тилла тросларини кўрганда кўзлари чақнаб кетиши бежиз эмасакан-да? У фақат янги машинаси борларга эътибор қаратябдими, мени хам машинам бўлиши керак! Шунда у қайсарлик билан ният қилди: “Мен қишлоқдаги энг бой одам бўламан. Гўзал мендан бошқасини ўйламайдиган бўлади”.
Фарход муқобил хизматини ўтаётган колхозда ўзидан хам қорароқ комбайнчи Мансур тоға бор эди. Ўн йил фарзанд кўрмаган бу одам Аллохнинг инояти билан кетма- кет тўртта қиз кўрганди. Шу одамга Фарходни ёрдамчи қилиб тайинлашди. Бир куни иккаласи тутнинг соясида аччиққина шакароб билан тушлик қилишаётганди. Бирдан Мансур тоғанинг кўзи олайиб, хириллай бошлади. Аввалига қўрқиб қетган Фарход ўзини қўлга олдида пиёладаги чойни тоғанинг юзига сепди. Фойда бермагач, қайсидир кинода кўрганидек ёнбошлатиб ётқизди, кейин хозиргина помидор тўғраган пичоқча билан тоғанинг тишларини очмоқчи бўлди. Эхтиётсизлик қилиб милкига санчиб олганди, тишлари қонай бошлади. Энди нима қиламан, алам билан ўйлади у, кейин бор кучи билан бақирди:
-Ким бор, ёрдам берингла-ар!
Аксига олиб кўчадан хам хеч ким ўтмаябди. Шунда шартта туриб югурдида ўзлари буғдой ўримига ремонт қилаётган комбайн салонидаги темирлар ичидан япалоқ, пичоқсимонини танлаб келди. Оғзини очиб, тишларини орасига темир солди. Бир амаллаб тишларини керди-да, бармоғи билан тилини босди. Тил орқага тортилиб, нафас ололмай қолган экан. Оғзи қонаса хам темирни тортиб олмади ва бор кучи билан йўлдан ўтаётган одамларни чақирди.
Мансур ака шу тариқа омон қолди. Кейинчалик комбайнни сотиб, қишлоқ четидаги гишт заводни сотиб олди. Фарход нега комбайнни сотиб эски бинони сотиб олдингиз деб сўраганда:
-Ўғлим, хадемай колхозлар тугатилиб, фермерлар пайдо бўларкан. Мени эски комбайнимга мухтож эмас улар. Сен хизматни тугатсанг ўзимга ёрдамчи қилиб оламан. Ғишт заводининг тенг ярим фойдаси сенга, мени ўлимдан асраб қолдинг болам, ўз ўғлимдексан рахмат сенга!-деб жавоб берди.- Сен мен билан ишласанг уйингни таъмирлайсан, уйланасан, онангга ёрдам берасан.