— Ҳиммм.... Яхши.
— Ўзингизчи, ўзингиз яхшимисиз? Косонга ким билан келдингиз?
— Раҳмат, тузукман. Сизга шу китобни топширай деб ўзим келдим-да... Поччангиз билан келдим. Хавотир олманг.
— Ҳа яхши, яхши...
Муниса визиллаган телефонига қараб қўйди. — Майли, менга рухсат. Чақирган Яндехим келибди. Бугун ойимларникига боришим керак, ержондан рухсат олганман.
— Майли, яхши боринг. Ўзингизни еҳтиёт қилинг.
Марям ўрнидан туриб дугонаси билан қучоқлашди. — Умарни менинг номимдан ўпиб қўйинг.
— Ҳўп... Сиз ҳам келиб туринг. Ешигимиз сиз учун доим очиқ.
— Бўпти, бора қолинг. Ҳозир телефонингиз портлаб кетади.
— Ростан ҳам.
Дугоналар визиллаётган телефонга қараб кулишишди. Муниса нарсаларини йиғиб, Марям билан қайта хайрлашди. Кафедан чиқаётиб учинчи марта жиринглашни бошлаган телефонини кўтарди.
— Aло?
— Орзу кафеси ёнига Яндех чақирган екансиз?
Деди йигит мулойим оҳангда.
— Ҳа, чақирган едим. Ҳозир Орзу кафеси ёнидаман, светафорнинг тагида. Сиз қайердасиз? Машинангиз русуми нима?
Муниса таксичи йигитга бир дунё савол ёғдириб ташлади.