Toshkentda yashaganimda, o'zi umuman bolalar kichikligida, bittagina orzuim bo'lardi.
18 yil ota-onasini chizgan chizig'idan chiqmagan, undan keyingi yillar qaynona, turmush o'rtog'idan hech qayerga ruxsat tegmaydigan bir ayol uchun eng kerak narsa, erkinlik edi.
Shunchaki katta yo'lga chiqsam, duch kelgan avtobusga minsam, sababsiz uzoqlarga safar qilsam, u avtobus meni odamlardan uzoq joylarga, o'rmonlarga olib borsa derdim.
Hayotimda shunday kunlar bo'lishini tasavvur ham qilolmasdim, hayolini surib ham xursand bo'lib yuraverardim.
Uydagilar bilishadi, men oshxonada ovqat qilayotsam, hammomda kir yuvayotgan bo'lsam, ko'cha supirib tursam, boring ana hovlida berilib ish qilayotgan bo'lsam ham tomoq qirib, yoki asta eshikni taqillatib kelishadi. Har qanday ish qilsam ham, hayol surayotgan bo'laman.
Tanam yerda, uyda bo'lgani bilan, hayolan u yerda bo'lmayman.
Oldinku mayli, hozir 4 farzanding bor, haliyam o'sha o'rmonlaringa borib kelayapsanmi hayolingda, deb qo'yishadi. Avvalgidek uyda qamalib o'tirganing yo'q, tabiati go'zal yurtda, dengiz bo'yida yashayapsan, bor avtobusga mingin-da, xohlagan yeringa bor deyishadi.
Yillat o'tib imkon bo'lganida, endi xohish yo'q. Qaridimmi, bilmayman.
Lekin oxirgi yillarda tushunyapman, har narsaning o'z vaqti bo'larkan. Qulay vaqtni kutish kerak emas, har lahzadan zavqlanib yashash kerak ekan.
Bo'lak chiqishni, boy bo'lishni, bolalar katta bo'lishini poylab, umrni ham o'tkazib yuborarkanmiz.
Shu hammasi bo'lganida esa, eski orzular uchun bizda na xohish, na hayol qolarkan.
Bolalar katta bo'lsa, o'zimiz uchun yashaymiz deb qo'yishadi.
U bolalar katta bo'lganida, o'zlari ham qarib qolishlarini bilishmaydi...
Ummu Zaynab
18 yil ota-onasini chizgan chizig'idan chiqmagan, undan keyingi yillar qaynona, turmush o'rtog'idan hech qayerga ruxsat tegmaydigan bir ayol uchun eng kerak narsa, erkinlik edi.
Shunchaki katta yo'lga chiqsam, duch kelgan avtobusga minsam, sababsiz uzoqlarga safar qilsam, u avtobus meni odamlardan uzoq joylarga, o'rmonlarga olib borsa derdim.
Hayotimda shunday kunlar bo'lishini tasavvur ham qilolmasdim, hayolini surib ham xursand bo'lib yuraverardim.
Uydagilar bilishadi, men oshxonada ovqat qilayotsam, hammomda kir yuvayotgan bo'lsam, ko'cha supirib tursam, boring ana hovlida berilib ish qilayotgan bo'lsam ham tomoq qirib, yoki asta eshikni taqillatib kelishadi. Har qanday ish qilsam ham, hayol surayotgan bo'laman.
Tanam yerda, uyda bo'lgani bilan, hayolan u yerda bo'lmayman.
Oldinku mayli, hozir 4 farzanding bor, haliyam o'sha o'rmonlaringa borib kelayapsanmi hayolingda, deb qo'yishadi. Avvalgidek uyda qamalib o'tirganing yo'q, tabiati go'zal yurtda, dengiz bo'yida yashayapsan, bor avtobusga mingin-da, xohlagan yeringa bor deyishadi.
Yillat o'tib imkon bo'lganida, endi xohish yo'q. Qaridimmi, bilmayman.
Lekin oxirgi yillarda tushunyapman, har narsaning o'z vaqti bo'larkan. Qulay vaqtni kutish kerak emas, har lahzadan zavqlanib yashash kerak ekan.
Bo'lak chiqishni, boy bo'lishni, bolalar katta bo'lishini poylab, umrni ham o'tkazib yuborarkanmiz.
Shu hammasi bo'lganida esa, eski orzular uchun bizda na xohish, na hayol qolarkan.
Bolalar katta bo'lsa, o'zimiz uchun yashaymiz deb qo'yishadi.
U bolalar katta bo'lganida, o'zlari ham qarib qolishlarini bilishmaydi...
Ummu Zaynab