Istiqlol davri dramalarida Navoiyning ulug‘vorligiga ortiqcha ta’kidlar, madhiyago‘ylik kayfiyati yetakchilik qiladi. Navoiy o‘quvchidan nihoyatda uzoq, “Yerdan osmonga ko‘tarilgan ilohiy inson” o‘laroq ko‘rsatiladi. Dramalardagi umumiy kamchiliklar: obrazlarda xarakter to‘laligicha ochilmagan, personajlarning bir-biridan ajralib turuvchi jihatlari ko‘rinmagan (“Amir Alisherning dardi”), pafos haddan ortiq ko‘p, personajlar tilidan Navoiyning ulug‘vorligi me’yordan ko‘p ta’kidlangan, dramadagi tarixiy shaxslarning o‘ylari, fikrlari, nutqlari bir xil, yaqqol xarakter sifatida ko‘zga tashlanmagan (“Navoiy va Boyqaro”), yoshlik yillari tasvirlanganda ham Navoiy obrazi yoshiga nisbatan keksaroq mo‘ysafidni eslatadi, navqiron Alisherda yoshlik shijoati ko‘rinmaydi (“Samarqand sayqali”), obrazlarning o‘zaro munosabati tadrijga ega emasligi kuzatiladi, Abu Said bilan Navoiy konflikti tasvirlanganda intriga zaifligi ko‘zga tashlanadi (“Dugohi Husayniy”), ba’zi o‘rinlarda mualliflarda haqiqiy dramaturgga xos badiiy mahorat yetishmaydi.