Bir kun yaqin do‘stim, akam – taniqli ijodkorlardan biri menga savol berib qoldi: “Xurshid, o‘zi maqsading nima?” Qanaqa maqsadni aytyapsiz, deb so‘radim. Oliy maqsad bitta bo‘ladi, deb gapdonlik qilish absurd, albatta. Harqalay bugungi hayot manzarasi kitobiy gap-so‘zlardan ancha yiroq. “Hech qanaqa maqsadim yo‘q”, dedim. “Unaqa bo‘lishi mumkinmas-ku”, dedi. “Qanday maqsadim borligini rostan bilmayman”, dedim. Va o‘shandan beri o‘ylayman. Rostan asl maqsadim nima? O‘ylaymanki, odamda baribir bitta maqsad bo‘lmaydi. Masalan, mening falon maqsadim bor, deb o‘zimga uqtirmaganman. O‘ylab ham ko‘rmagan ekanman. Uzog‘i bilan bir yillik reja tuzaman. Xayolimda. Lekin asosiy maqsad... Yo‘q, o‘zim bilmagan, o‘ylab ko‘rmagan narsa haqida biror gap aytishim mushkul edi.
Bilardim, uning savolida shunday ma’no mujassam edi: “Qara, she’r yozib yurarding, keyin nasrga o‘tding, ssenariy yozasan, ilmiy ish qilmoqchisan, sochilib ketgansan. Bittasini mahkam ushlasang bo‘lmaydimi?” Balki, e’tiroz o‘rinlidir. Lekin har bir inson – alohida mavjudot. Uning qarashlari, o‘y-xayollari, qiziqishlari turfa. Buni tushunish va qabul qilish kerak. U mendan g‘ozlikdan voz kechishni so‘ragandi, ehtimol. Gʻoz ham osmonda uchadi, ham yerda yuradi, ham suvda suzadi. Lekin hech birida ko‘rsichqonning ko‘zini o‘ymaydi.
“Hech qaysini uddalayolmagandan ko‘ra bittasini obod qilganing yaxshimasmi?” Mening xayolimda aylangan, lekin aytilmagan javob: “O‘sha bittani ham obod qilolmasam-chi?” O‘ylab ko‘rish kerak, dedim. O‘ylab ko‘rganman. Bu – xarakter. Men hayotdan zavq olib yashashni xohlayman. Ijod zavq beradi. Qanday janr, qanday tur bo‘lmasin, odam o‘sha ifoda shaklidan zavq tuyishi kerak. Mening shiorim shunday. U hatto oddiy komment bo‘lsin...
Bu bilan bemaqsad yashayapman, demayman. Maqsadlarim ko‘p. Lekin o‘sha menga berilgan savolning zamiridagi ma’no boshqa edi. “Gʻoz bo‘lib qolmayapsanmi?” degan savolning sinonimi edi u. Butun vujudim bilan shu gapni o‘zimga uqtiraman: “Men g‘oz emasman, g‘oz emasligimni isbotlayman”. Endi o‘sha kontekstda nazarda tutilgan maqsadim bor. Men balki g‘ozdirman, lekin Rimni ham g‘ozlar qutqarganini, Alpomishning ham xalos bo‘lishida g‘ozlar katta xizmat qilganini bot-bot eslab turaman.
👉 @xurshidabdurashid
Bilardim, uning savolida shunday ma’no mujassam edi: “Qara, she’r yozib yurarding, keyin nasrga o‘tding, ssenariy yozasan, ilmiy ish qilmoqchisan, sochilib ketgansan. Bittasini mahkam ushlasang bo‘lmaydimi?” Balki, e’tiroz o‘rinlidir. Lekin har bir inson – alohida mavjudot. Uning qarashlari, o‘y-xayollari, qiziqishlari turfa. Buni tushunish va qabul qilish kerak. U mendan g‘ozlikdan voz kechishni so‘ragandi, ehtimol. Gʻoz ham osmonda uchadi, ham yerda yuradi, ham suvda suzadi. Lekin hech birida ko‘rsichqonning ko‘zini o‘ymaydi.
“Hech qaysini uddalayolmagandan ko‘ra bittasini obod qilganing yaxshimasmi?” Mening xayolimda aylangan, lekin aytilmagan javob: “O‘sha bittani ham obod qilolmasam-chi?” O‘ylab ko‘rish kerak, dedim. O‘ylab ko‘rganman. Bu – xarakter. Men hayotdan zavq olib yashashni xohlayman. Ijod zavq beradi. Qanday janr, qanday tur bo‘lmasin, odam o‘sha ifoda shaklidan zavq tuyishi kerak. Mening shiorim shunday. U hatto oddiy komment bo‘lsin...
Bu bilan bemaqsad yashayapman, demayman. Maqsadlarim ko‘p. Lekin o‘sha menga berilgan savolning zamiridagi ma’no boshqa edi. “Gʻoz bo‘lib qolmayapsanmi?” degan savolning sinonimi edi u. Butun vujudim bilan shu gapni o‘zimga uqtiraman: “Men g‘oz emasman, g‘oz emasligimni isbotlayman”. Endi o‘sha kontekstda nazarda tutilgan maqsadim bor. Men balki g‘ozdirman, lekin Rimni ham g‘ozlar qutqarganini, Alpomishning ham xalos bo‘lishida g‘ozlar katta xizmat qilganini bot-bot eslab turaman.
👉 @xurshidabdurashid