Kuz, Xudo va she’riyat
Bugun doimgidek ko‘chaga shoshib chiqayotgandim. Ammo ko‘p qavatli uy ostonasidan xatlashim bilanoq tabiatga nazar solib bexosdan “voy Xudojon!” deb yuboribman. Kuz bor tarovatini oktyabrning oxiriga atagan shekilli. G‘azalda aytilganidek, “har yon qizil, sorig‘, yashil”.
O‘rnimga biror rassom bo‘lganida bormi, shart dastgohini o‘rnatib, qalamini qo‘lga olardi. Suratkash bir-biridan ajib suratlar chekardi. Bastakor ongiga ohang quyilib kelardi ehtimol. Axir kuz chiroyidan hayratlanmaslik, ilhom olmaslik mumkinmi?
Doim tabiat go‘zalligidan bahra olsam, daraxtlar va qushlarga, qip-qizargan shafaqqa, pag‘a-pag‘a bulutga boqsam Xudoning buyukligiga beixtiyor iymon keltiraman. Butun borliqni betakror ijodxonaga aylantiradigan musavvir faqat U. Shubhasiz shunday.
Shu payt xayolimga Usmon Azimning “Kuzda yaqin kelar zaminga Olloh” degan satri keladi. Go‘zal tasvir! Ehtimol, shoir bu she’rini aynan shunday shoshqaloq kunlarning birida yo‘l-yo‘lakay atrof-javonibga boqib yozgandir, sariq yaproqlarning sollana-sollana yerga qo‘nishidan ilhom olgandir. Borliq Xudoning san’ati ekanini ich-ichidan his etgandir.
Menimcha ham, kuz shukronalik hissiga eng boy fasl bo‘lsa kerak. Masalan, bugun hech bir sababsiz, shunchaki atrofga ko‘zim tushishi bilanoq butun vujudimni minnatdorlik, yashashga chanqoqlik hissi egalladi. Xudoga bundan samimiyroq tarzda shukur aytish mumkinmi?
“Kuzda yaqin kelar zaminga Olloh…” Ancha avval o‘qiganim satrni bugun to‘laqonli his etishim. Tasanno! Demak, ba’zida bir og‘izgina gap yoki birgina satrning mag‘zini chaqish, anglash, tuyish uchun vaqt va kuzatuv talab qilinadi. She’riyat, umuman, san’at shunisi bilan qadrli.
Esimda, karantin vaqti bir vallomat yuqoridagi va shunga o‘xshash satrlari uchun Usmon Azimni kofirga chiqargandi. Shoir qaysi she’rida Xudo so‘zinimi, biror ilohiyotga oid istilohnimi qo‘llagan bo‘lsa, Feysbuk sahifasida “yo bu she’ringizni izohlab bering, yo kofirligingizni tan oling” qabilida iddao qilib, axiyri o‘zi kulgiga qolgandi.
Har kim Xudoning qudratini har xil anglaydi. Kimdir tabiatni kuzatib, kimdir bir o‘limdan qolib, kimdir jufti halolining mehr to‘la ko‘zlariga boqib (“... muhabbat ham ibodatdir” M. Kenjabek) va hokazo. Ayniqsa, ijodkor hayot va atrof-muhitni o‘zgacha ko‘z bilan ko‘radi. Shu ko‘z bo‘lmasa, uni ijodkor deb bo‘lmaydi.
Xullas, kuz chimmatini endi ko‘tardi, bor husnini ko‘z-ko‘z qila boshladi, bolig‘a qizday yetildi. Zavqlaning, diqqat bilan boqing, ilhom oling, his eting. Bu kunlar g‘animat, do‘stlar. “Bu kunlarni she’r qiling...” (yana M. Kenjabekdan).
@usmonosphere
Bugun doimgidek ko‘chaga shoshib chiqayotgandim. Ammo ko‘p qavatli uy ostonasidan xatlashim bilanoq tabiatga nazar solib bexosdan “voy Xudojon!” deb yuboribman. Kuz bor tarovatini oktyabrning oxiriga atagan shekilli. G‘azalda aytilganidek, “har yon qizil, sorig‘, yashil”.
O‘rnimga biror rassom bo‘lganida bormi, shart dastgohini o‘rnatib, qalamini qo‘lga olardi. Suratkash bir-biridan ajib suratlar chekardi. Bastakor ongiga ohang quyilib kelardi ehtimol. Axir kuz chiroyidan hayratlanmaslik, ilhom olmaslik mumkinmi?
Doim tabiat go‘zalligidan bahra olsam, daraxtlar va qushlarga, qip-qizargan shafaqqa, pag‘a-pag‘a bulutga boqsam Xudoning buyukligiga beixtiyor iymon keltiraman. Butun borliqni betakror ijodxonaga aylantiradigan musavvir faqat U. Shubhasiz shunday.
Shu payt xayolimga Usmon Azimning “Kuzda yaqin kelar zaminga Olloh” degan satri keladi. Go‘zal tasvir! Ehtimol, shoir bu she’rini aynan shunday shoshqaloq kunlarning birida yo‘l-yo‘lakay atrof-javonibga boqib yozgandir, sariq yaproqlarning sollana-sollana yerga qo‘nishidan ilhom olgandir. Borliq Xudoning san’ati ekanini ich-ichidan his etgandir.
Menimcha ham, kuz shukronalik hissiga eng boy fasl bo‘lsa kerak. Masalan, bugun hech bir sababsiz, shunchaki atrofga ko‘zim tushishi bilanoq butun vujudimni minnatdorlik, yashashga chanqoqlik hissi egalladi. Xudoga bundan samimiyroq tarzda shukur aytish mumkinmi?
“Kuzda yaqin kelar zaminga Olloh…” Ancha avval o‘qiganim satrni bugun to‘laqonli his etishim. Tasanno! Demak, ba’zida bir og‘izgina gap yoki birgina satrning mag‘zini chaqish, anglash, tuyish uchun vaqt va kuzatuv talab qilinadi. She’riyat, umuman, san’at shunisi bilan qadrli.
Esimda, karantin vaqti bir vallomat yuqoridagi va shunga o‘xshash satrlari uchun Usmon Azimni kofirga chiqargandi. Shoir qaysi she’rida Xudo so‘zinimi, biror ilohiyotga oid istilohnimi qo‘llagan bo‘lsa, Feysbuk sahifasida “yo bu she’ringizni izohlab bering, yo kofirligingizni tan oling” qabilida iddao qilib, axiyri o‘zi kulgiga qolgandi.
Har kim Xudoning qudratini har xil anglaydi. Kimdir tabiatni kuzatib, kimdir bir o‘limdan qolib, kimdir jufti halolining mehr to‘la ko‘zlariga boqib (“... muhabbat ham ibodatdir” M. Kenjabek) va hokazo. Ayniqsa, ijodkor hayot va atrof-muhitni o‘zgacha ko‘z bilan ko‘radi. Shu ko‘z bo‘lmasa, uni ijodkor deb bo‘lmaydi.
Xullas, kuz chimmatini endi ko‘tardi, bor husnini ko‘z-ko‘z qila boshladi, bolig‘a qizday yetildi. Zavqlaning, diqqat bilan boqing, ilhom oling, his eting. Bu kunlar g‘animat, do‘stlar. “Bu kunlarni she’r qiling...” (yana M. Kenjabekdan).
@usmonosphere