“Bella – poklik va fojianing timsoli”
Ba’zan hayot shunday insonlarni yaratadiki, ular bu dunyo uchun haddan tashqari beg‘ubor bo‘ladi. Ularning yuragi shunchalik toza, sevgisi shunchalik sofki, bu dunyo ularni qabul qila olmaydi — yoki ularga shafqat qilmaydi. Bella aynan shunday inson.
U olov va shamol o‘rtasida qolgan tong shabadasi kabi edi – na olovni o‘chirib, na shamolga dosh bera oladigan nozik bir mo‘jiza. U qalbidagi sof muhabbat bilan Pechorinni sevdi, ishonch bilan unga ergashdi, lekin… lekin bunday sof muhabbatni qadrlash uchun Pechorinning yuragi allaqachon sovuq edi.
Bella esa sevdi.
Butun borlig‘i bilan, hech narsa talab qilmagan holda, shunchaki sevdi.
Ammo bu dunyoda beg‘ubor insonlarning taqdiri ko‘pincha ayanchlidir.
Fojia shundaki, u bunga loyiq emasdi.
Uning o‘limi — adolatsizlikning eng og‘riqli ko‘rinishi. Pechorin uchun bu, ehtimol, faqat navbatdagi hikoya edi, lekin Bellaning yuragida esa u oxirgi va yagona hikoya bo‘lib qoldi.
Ba’zan hayotda shunday insonlar uchraydiki, ularni qanchalik himoya qilging kelmasin, bu dunyo ularni saqlab qolmaydi. Bella ham shunday edi – u juda beg‘ubor, juda nozik, juda go‘zal edi… Shu sababli u uzoq yashay olmadi.
Lermontov bizga shuni ko‘rsatadi: ba’zan insoniyatning eng chiroyli qismi aynan eng og‘riqli tarzda yo‘q bo‘ladi.
Bella – bu shunchaki qahramon emas, balki butun bir fojia, sof va samimiy yurakning bu dunyoda yashab qololmasligining ramzi.
Ba’zan hayot shunday insonlarni yaratadiki, ular bu dunyo uchun haddan tashqari beg‘ubor bo‘ladi. Ularning yuragi shunchalik toza, sevgisi shunchalik sofki, bu dunyo ularni qabul qila olmaydi — yoki ularga shafqat qilmaydi. Bella aynan shunday inson.
U olov va shamol o‘rtasida qolgan tong shabadasi kabi edi – na olovni o‘chirib, na shamolga dosh bera oladigan nozik bir mo‘jiza. U qalbidagi sof muhabbat bilan Pechorinni sevdi, ishonch bilan unga ergashdi, lekin… lekin bunday sof muhabbatni qadrlash uchun Pechorinning yuragi allaqachon sovuq edi.
Bella esa sevdi.
Butun borlig‘i bilan, hech narsa talab qilmagan holda, shunchaki sevdi.
Ammo bu dunyoda beg‘ubor insonlarning taqdiri ko‘pincha ayanchlidir.
Fojia shundaki, u bunga loyiq emasdi.
Uning o‘limi — adolatsizlikning eng og‘riqli ko‘rinishi. Pechorin uchun bu, ehtimol, faqat navbatdagi hikoya edi, lekin Bellaning yuragida esa u oxirgi va yagona hikoya bo‘lib qoldi.
Ba’zan hayotda shunday insonlar uchraydiki, ularni qanchalik himoya qilging kelmasin, bu dunyo ularni saqlab qolmaydi. Bella ham shunday edi – u juda beg‘ubor, juda nozik, juda go‘zal edi… Shu sababli u uzoq yashay olmadi.
Lermontov bizga shuni ko‘rsatadi: ba’zan insoniyatning eng chiroyli qismi aynan eng og‘riqli tarzda yo‘q bo‘ladi.
Bella – bu shunchaki qahramon emas, balki butun bir fojia, sof va samimiy yurakning bu dunyoda yashab qololmasligining ramzi.