So what

Remark “Uch og’ayni” ✔️

Men Robertman… lekin aslida men shunchaki tirik qoldim, xolos.

Biz uch og‘ayni edik.
Shunchaki do‘stlar emas — bir-birimizga nafas bo‘lgan, ko‘zim ochiq turganimda yuragimni silagan, jim bo‘lsam ham meni tushungan odamlar. Urush bizdan hamma narsani oldi — yoshligimizni, orzularimizni, yuragimizdagi ishonchni… lekin bir-birimizni tortib ololmadi. Hech bo‘lmasa, o‘sha paytda.

Men hali ham eslayman.
Ottoning ko‘zlari… jim edi. Lekin o‘sha ko‘zlarda to‘liq bir hayot yashardi. Har safar kulganida, yuragim titrardi, chunki men bilardim — bu kulgi og‘riqdan tug‘ilgan.

Lens…
U har doim kuchli ko‘rinar edi. Lekin men uni tunda, hech kim ko‘rmaydigan paytda, yostig‘iga yuzini yashirib yig‘laganini ko‘rganman. U og‘riqni yuragida emas, ich-ichida tashib yurardi. Yana bir kunga bardosh berish uchun.

Men-chi?
Men shunchaki ularning orasida tirik qolgan odamman. Yutqazgan, sevgan, yo‘qotgan, lekin hanuzgacha eslayotgan bir odam. Har bir tong — men uchun jarohat. Har bir oqshom — o‘tmishning hushti.

Biz uch kishi — bir yurak edik.
Endi yurak ikkiga, yo‘q, uchga bo‘linib ketdi. Ularsiz bu dunyo… bo‘sh.
Har safar mashina rulini ushlaganimda, ular yonimda o‘tirgandek tuyuladi. Har safar eski musiqa chalinsa — kulgilarimiz qulog‘imda yangraydi.

Ammo hech narsa qolmadi.
Faqat xotira.
Faqat sukunat ichidagi qichqiriq.
Faqat yuragimdagi og‘riq.

Va men bilaman — bu hikoya tugagan.
Lekin sen o‘qib ko‘r.
Chunki ba’zida azobni his qilish — sevishni davom ettirish degani.
Biz sevgan edik. Biz yashagan edik. Biz bor edik.

Endi esa… men yozayapman.
Agar sen yuraging bilan o‘qisang, ehtimol biz yana biroz yashaymiz. Shu so‘zlarda. Shu og‘riqda. Shu sukunatda.

qahramonlar

“A Separation” — Yurakni Titratadigan Jimjit Faryod

Ba’zan film ko‘rasiz-u, yuragingizda bir narsa uziladi. So‘zsiz, shovqinsiz… Ichingizda bir nido yangraydi: “Axir hamma haqlidek edi…” Asghar Farhadining “A Separation” asari — aynan shunday film. U sizga baqirmaydi, his-tuyg‘ularingizni zo‘rlab silkitmaydi, shunchaki yuragingizga kirib boradi… va sukut bilan titratadi.

Bu film — bu ajralish emas, bu buzilish. Nafaqat er va xotin o‘rtasidagi nikoh rishtasining uzilishi, balki ishonch, sabr, vijdon va murosa kabi nozik iplarning uzilishi haqida. Nader va Siminning qarama-qarshiligi ortida aslida har birimiz yashayotgan ichki urushlar yotadi. Qaysi qaror to‘g‘ri? Qaysi yo‘l – adolatli? Farhadi bizga bu savollarga aniq javob bermaydi. Chunki hayotda ham bu savollar har doim ochiq qoladi.

Bu filmda eng og‘ir sahnalar — eng jimjit sahnalar. Siminning ko‘zidagi alam, Naderning tanlovlarida yashiringan og‘riq, Raziehning ibodatlaridagi dahshatli ikkilanishlar… Hech biri og‘izdan aytilmaydi, ammo yurakka aytiladi. Farhadining rejissyorlik uslubi – hislarni baland ovozda emas, ko‘zda, harakatda, sukunatda so‘zlatish. Va bu — yurakni qattiqroq ezadi.

Filmni tomosha qilib chiqqach, bir savol qulog‘ingizda gumburlaydi: “Adolat bu dunyoda chinakam bormi?” Chunki bu yerda hech kim yomon emas. Har kimning og‘risi bor, har kimning sababi bor. Va shu og‘rilar bir joyda to‘qnashganida, chinakam hayot boshlanadi. Haqiqat esa, har bir nigohda boshqa bo‘lib ko‘rinadi.

Farhadining bu asari — Eronning sud zali yoki Tehronning tor ko‘chalaridan ko‘ra, bizning qalbimizda kechayotgan kurashlar haqida. Inson yuragidagi ziddiyatlar, muqaddas niyatlar va shubhalar, muhabbat va vijdon — bularning barchasi bu filmda jimjimadorliksiz, ammo dahshatli kuch bilan aks etgan.

Filmdan chiqqach, siz dunyoni bir oz boshqacha ko‘rasiz. Balki shunchaki boshqacha his qilasiz. Va yuragingizda bir og‘ir jimjitlik qoladi — bu jimjitlik, aslida, insonlikning eng chuqur tovushidir.

haqiqat faqat yoritilgan nuqtai nazarga bog‘liq

#review
Dante “Ilohiy komediya” Do’zax qismi

Do‘zax — Zulmatdan nur sari yurish

Dante Alighieri o‘zining abadiy asari *“Ilohiy komediya”*da inson ruhining gunoh, tavba va najot sari bo‘lgan safarini tasvirlar ekan, ayniqsa Do‘zax qismini o‘qib, yurakda og‘ir bir g‘am, ammo shu bilan birga chuqur tafakkur uyg‘onadi. Bu bo‘lim insoniyatning eng qorong‘u tomonlariga — nafs, xiyonat, manmanlik, nafrat, befarqlik — oyna tutadi. Har bir halqaning o‘ziga xos jazosi bor, har bir azob bir necha darajada nafaqat jismiy, balki ma’naviy qiynoqqa aylangan.

Dante o‘zining bu safarida nafaqat gunohkorlar haqida hikoya qiladi, balki o‘z yuragining tubiga, insoniyatning asl mohiyatiga bo‘y cho‘zadi. Uning yetakchisi — ulug‘ rimlik shoiri Vergiliy orqali, biz faqat tarixiy yoki diniy syujetni emas, balki har birimizga xos bo‘lgan ichki kurash, yo‘qotilgan yo‘l va uni qayta topish haqida hikoya o‘qiymiz.

Do‘zaxdagi sahnalar inson xotirasi uchun unutilmas darajada hayratomuz va vahimali: tish-tirnog‘i bilan jazoga tortilayotgan rohiba, abadiy bo‘ron ichida parvona bo‘lib yurgan shahvoniylar, yoki dushmanlariga xiyonat qilganlarning muzda muzlab qolgan ko‘zlari… Bu tasvirlar nafaqat qo‘rqitadi, balki chuqur ma’naviy hayrat uyg‘otadi: inson qanday qilib bu darajaga yetib boradi? Yoki biz o‘zimiz ham, sezmasdan, o‘sha yo‘ldamizmi?

Do‘zax bu — odamzodga berilgan ogohlantirishdir. Dante hech kimni ochiq hukm qilmaydi — u oynani tutadi. Har bir gunohning tagida insoniy zaiflik, tanlov va oqibat yotadi. Va bu sayr orqali u bizga eng muhim savolni beradi:
“Agar yo‘lingni yo‘qotgan bo‘lsang, qaytish uchun jur’ating yetadimi?”

“Yong‘in ichida muzlagan yurak — Manchester by the Sea
Fojia va sukunat orasida cho‘zilgan odamiylik elegiyasi”*

Manchester by the Sea – bu film emas, bu ichkarida uzoq yillar jim yotgan og‘riqning sekin-sekin yuzaga chiqishi. Bu hikoya emas – bu odamiylik, kechikkan kechirim, va unutib bo‘lmaydigan pushaymonlik haqida yozilgan yurak nidosi. Kenneth Lonergan bizga hayotning eng loqayd, eng shafqatsiz, va ayni paytda eng rost tomonini ochib beradi. Bu film bizni aldamaydi, bizni yupatmaydi — u bizga shunchaki haqiqatni ko‘rsatadi.

Lee Chandler — bu odam emas, bu vayronaga aylangan inson ruhi. Farzandlarini yo‘qotgan, o‘zini kechirolmagan, yashashni emas, faqat tirik qolishni biladigan odam. Casey Affleck bu rolni shunchalik tabiiy va yurakka yaqin tarzda gavdalantiradiki, biz Lee’ning og‘rig‘ini tomosha qilmaymiz — biz uni his qilamiz. U yurmaydi – u og‘irlik bilan yerda sudraladi. U gapirmaydi – uning sukunati faryoddan balandroq yangraydi.

Film davomida hamma narsa jim bo‘lib turadi, ammo bu sukunat to‘lib-toshgan. Har bir sahna — yurakning urmay qolgan zarbasi. Har bir qarash — yuzlab aytilmay qolgan so‘zlar. Film kulminatsiyasi bo‘lmish Randi bilan uchrashuv esa — yurakni butkul sindiradigan sahna. Michelle Williams’ning ko‘z yoshlari oddiy qayg‘u emas — ular kechikkan sevgi, yo‘qotilgan baxt, va kechirimsizlikning qotgan shaklidir. Randi yig‘laydi, afsus chekadi, hali ham sevgisini aytadi. Lee esa jim turadi — na kechira oladi, na kechiriladi. Chunki uning qalbi allaqachon yonib kul bo‘lgan, va u kul orasida hech narsa qidirmaydi endi.

Bu filmni tomosha qilganingizdan keyin siz o‘zgarganingizni sezmay qolasiz. Chunki Manchester by the Sea sizni yig‘latmaydi — u sizni jim yig‘lash darajasiga olib keladi. U yuragingizni titratmaydi — u uni asta-asta yoradi. Va bu yorilish ichida siz hayotning eng chuqur, eng insoniy tomonini ko‘rasiz: ba’zida odamlar o‘z azobidan qochmaydi, balki uni ko‘tarib yurishni o‘rganadi.

Lee Chandler bizning har birimizning bir parchasidir. Biz ham ba’zida ichimizda yong‘in bilan yashaymiz, tashqaridan esa hech narsa bilinmaydi.

Manchester by the Sea — bu yurakdan yurakka o‘tadigan, insoniylik va fojia orasida yuradigan sukunatning o‘zginasi. U sizni o‘zgartiradi. Va bu o‘zgarish – sokin, lekin chuqur bo‘ladi.

sizlar o’z tuyg’ularingizdan cho’chiysizlar. sizlar maktub yozmaysizlar - telefonda gaplashib qo’ya qolasizlar. hayol surish sizlarga begona - shanba-yakshanba kunlari shahar tashqarisiga chiqsanglar bo’ldi.

Dante “Ilohiy komediya” do’zax qismi ✔️

ko’chalardan shoshmasdan o’tib borayotganingda hamma narsa boshqacha ko’rinadi. bir o’ngga, bir tushga o’xshaydi. bunday paytda hamrohning ham keragi bo’lmay qoladi.

“I have no mouth, and I must scream” by Harlan Elisson ✔️

Live in the moment

Life can feel like a whirlwind sometimes — just go, go, go, one thing after another. And in all that rush, we forget to just be. To feel the sun on our face, or really taste that first sip of coffee in the morning.

Living in the moment doesn’t mean you have to be super happy all the time. It’s more about being okay with where you are, right now. Try slowing down, even just a bit. Pay attention to the little things — like how the leaves move in the wind, someone laughing nearby, or even your own breath.

These small things might seem like nothing, but they can really help you feel grounded. And yeah, your mind will wander — that’s totally normal. But when it does, gently bring it back. That’s the real trick: just choosing to come back to the present, again and again.

If you’re feeling overwhelmed or stuck in your head, try tuning in to your senses. Feel the ground under your feet, touch something soft, smell something nice — anything that reminds you that you’re here.

And hey, don’t stress if being present feels hard. You’re not supposed to get it “perfect.” Some days you’ll be super aware of everything around you, other days you’ll be lost in your thoughts — and both are okay.

Even just stopping for a second to take a deep breath can be enough. Seriously.

#sarhisob_vaqti
1.Stefan Sveyg “Noma’lum ayol maktubi”
2.Anton Chexov “Mumu”
3.Lev Tolstoy “Ivan Ilichning o’limi”