— Майли ўзинг биласан.
— Айтчингчи. — дедим қўлларимни қовуштириб.
— Хуллас.. — бир йўталиб олди. — Сени анчадан бери танийман, Орзу хоним. Даданг нима иш қилишини сенга ҳеч айтганми?
— Йўқ. Мен дадамни ишларига умуман аралашмайман.
— Тўғри қиласан. Даданг махфий хизмат агентлигининг энг ишончли, эҳтиёткор ва ўта талабчан раҳбарларидан бири.
— Яъни?
— Яъни мени бошлиғим.
— Дадамми? — кўзларим катта катта бўлиб кетди.
— Дадангни исмлари Ботирович Фарҳод Абдуллаевми?
— Ҳа...
— Демак, даданг экан.. — деди худди битта нарсани қотириб қўйгандек.
— Сиз кимсиз унда?
— Вой, узр.. Ўзимни таништирмабман-ку. Исмим Саид. Ёшимни биласан. Даданг билан битта жойда ишлаймиз.
— Бўлдими?
— Менимча шуни ўзи етади.
— Унда анави овсарлар ким эди?
— Яъни?
— Ўқ отганларни айтаяпман.
— Уларми? — жим бўлиб қолиш уни ҳоббийсига айланганми нима бало? — Улар хавфли одамлар. Агар вақтида келмаганимда ҳозир бу ерда эмас касалхонада бўлардинг.
— Нафасингизни шамол учирсин касалхонамиш. Аҳмоқ.
— Бугунги нохушликлар етади. Энди эса ётиб дам ол.
— Шу ердами?
— Йўқ албатта. Юр, сенга хонангни кўрсатаман. — ўрнидан туриб ошхонадан чиқиб кетди. Мени ҳали саволларим тугамаган эди.
Уйнинг тепа қавати мен ўйлагандан ҳам кўпроқ чиройли эди. Зинадан тепага кўтарилар эканмиз бу уй мени ҳайрон қолдиришда давом этарди. Хона эшикларига ғайриоддий тарзда нақшлар туширилганди. Деворларда ёввойи ҳайвонларнинг картинкалари осиб қўйилган. Шифт ҳам нақшлар билан безатилган.
Саид энг охирги хонадан битта олдингги эшикни очди.
— Мана шу сени хонанг.
— Сизникичи?
— Йўлакни охирида...
— Ҳм...
— Бемалол ўзингни уйингдагидек ҳис қилишинг мумкин.
— Бир нарса сўрасам майлими?
— Хўш...
— Қачон уйимга кетаман?
— Номаълум...
— Тушунарли...
— Яхши дам ол. — хонадан чиқиб кетди. Мен эса ётоққа ўзимни ташладим. Миям ҳеч нарсани қабул қилолмаётган эди. Нима учун мени отишмоқчи бўлди? Дадам ким ўзи? Саид деганлари ким? Жосуслар дедими? Наҳотки дадам ҳам жосус бўлса! Одатда бизларга қилаётган иши ҳақида ҳеч ҳам гапирмасдилар. Мен ҳам улардан ортиқча нарсани сўрамасдим. Шу ҳаёллар билан ухлаб қолдим.
Эрталаб соат 08 : 00 да турдим. Ювиниб чиқдимда пастга тушдим. Ошхонадан ёқимли ҳид келаётган эди. Ошхонага борсам Саид устига фартук тақиб олиб, газ плитасида бир нималарни пишираётган экан.
— Хайрли тонг. — деди мени кўриб.
— Хайрли тонг..
— Ўтир, нонушта қиламиз.
— Дадам билан ойим қаерда?
— Бу муҳуммас!
— Нима учун?
— Махфий маълумотлар айтилмайди.
— Мени уйга кетгим келаяпти!
— Бу мумкин эмас.
— Сиз билан битта уйда ёлғиз қолишим ҳам мумкин эмас!
— Шунга мажбурсан.
— Ҳеч нарсга мажбур эмасман. Мен барибир уйимга кетаман. — деб ошхонадан чиққандим, уйнинг барча эшик деразалари қулфланди.
— Кет-май-сан! — деди ортимдан чиқиб.
— Дадам биладиларми, мени бу ерда тутқунликда сақлаб ўтирганингизни?
— Ҳа биладилар.
— Характерим, феъл-атворим ҳақида ҳам айтиб бердиларми сизга?
— Ҳа.
— Жуда соз! Қанча муддат бу ерда қоламан?
— Билмайман. Даданг қачонгача десалар шунча вақт қоласан.
— Яхши. Тайёр туринг.
— Нимага?
— Мени қайсарликларим ва шўхликларимга чидашга.
— Ҳаа.. Ноилож чидайманда.
— Сизга сабр тилайман.
— Раҳмат. Энди эса ошхонага юр, нонушта қиламиз.
— Қорним тўқ.
— Қайсарликни вақти эмас ҳозир. Юр дедим.
— Чидайман дедингиз-ку.
— Чидайман деганим, бемалол бошимга чиқариб оламан деганим эмас.
— Бошингизда нима қиламан? Уйим керак менга.
— Бу мумкинмас!
— Унда дадамга қўнғироқ қилиб беринг.
— Йўқ.
— Саид, асабимни бузяпсиз лекин.
— Сен ҳам шундай қилаяпсан.
— Дадам билан гаплашмоқчиман мен. Ҳеч қандай асабингизни бузаётганим йўқ.
— Барибир.. — тўнка, асабимни бузиб ошхонага кириб кетди. Мен ҳам ортидан бордим.
— Кел ўтир. — деди столга тайёрлаган нарсларни қўйиб.
— Қанақа овқат бу? — кўриниши менга ёқмади.
— Овқат эмас..
— Унда нима?
— Салат...
— Шу ҳам салатми? Кўринишидан гўшт сай таомига ўхшайди-ку.
— Айтчингчи. — дедим қўлларимни қовуштириб.
— Хуллас.. — бир йўталиб олди. — Сени анчадан бери танийман, Орзу хоним. Даданг нима иш қилишини сенга ҳеч айтганми?
— Йўқ. Мен дадамни ишларига умуман аралашмайман.
— Тўғри қиласан. Даданг махфий хизмат агентлигининг энг ишончли, эҳтиёткор ва ўта талабчан раҳбарларидан бири.
— Яъни?
— Яъни мени бошлиғим.
— Дадамми? — кўзларим катта катта бўлиб кетди.
— Дадангни исмлари Ботирович Фарҳод Абдуллаевми?
— Ҳа...
— Демак, даданг экан.. — деди худди битта нарсани қотириб қўйгандек.
— Сиз кимсиз унда?
— Вой, узр.. Ўзимни таништирмабман-ку. Исмим Саид. Ёшимни биласан. Даданг билан битта жойда ишлаймиз.
— Бўлдими?
— Менимча шуни ўзи етади.
— Унда анави овсарлар ким эди?
— Яъни?
— Ўқ отганларни айтаяпман.
— Уларми? — жим бўлиб қолиш уни ҳоббийсига айланганми нима бало? — Улар хавфли одамлар. Агар вақтида келмаганимда ҳозир бу ерда эмас касалхонада бўлардинг.
— Нафасингизни шамол учирсин касалхонамиш. Аҳмоқ.
— Бугунги нохушликлар етади. Энди эса ётиб дам ол.
— Шу ердами?
— Йўқ албатта. Юр, сенга хонангни кўрсатаман. — ўрнидан туриб ошхонадан чиқиб кетди. Мени ҳали саволларим тугамаган эди.
Уйнинг тепа қавати мен ўйлагандан ҳам кўпроқ чиройли эди. Зинадан тепага кўтарилар эканмиз бу уй мени ҳайрон қолдиришда давом этарди. Хона эшикларига ғайриоддий тарзда нақшлар туширилганди. Деворларда ёввойи ҳайвонларнинг картинкалари осиб қўйилган. Шифт ҳам нақшлар билан безатилган.
Саид энг охирги хонадан битта олдингги эшикни очди.
— Мана шу сени хонанг.
— Сизникичи?
— Йўлакни охирида...
— Ҳм...
— Бемалол ўзингни уйингдагидек ҳис қилишинг мумкин.
— Бир нарса сўрасам майлими?
— Хўш...
— Қачон уйимга кетаман?
— Номаълум...
— Тушунарли...
— Яхши дам ол. — хонадан чиқиб кетди. Мен эса ётоққа ўзимни ташладим. Миям ҳеч нарсани қабул қилолмаётган эди. Нима учун мени отишмоқчи бўлди? Дадам ким ўзи? Саид деганлари ким? Жосуслар дедими? Наҳотки дадам ҳам жосус бўлса! Одатда бизларга қилаётган иши ҳақида ҳеч ҳам гапирмасдилар. Мен ҳам улардан ортиқча нарсани сўрамасдим. Шу ҳаёллар билан ухлаб қолдим.
Эрталаб соат 08 : 00 да турдим. Ювиниб чиқдимда пастга тушдим. Ошхонадан ёқимли ҳид келаётган эди. Ошхонага борсам Саид устига фартук тақиб олиб, газ плитасида бир нималарни пишираётган экан.
— Хайрли тонг. — деди мени кўриб.
— Хайрли тонг..
— Ўтир, нонушта қиламиз.
— Дадам билан ойим қаерда?
— Бу муҳуммас!
— Нима учун?
— Махфий маълумотлар айтилмайди.
— Мени уйга кетгим келаяпти!
— Бу мумкин эмас.
— Сиз билан битта уйда ёлғиз қолишим ҳам мумкин эмас!
— Шунга мажбурсан.
— Ҳеч нарсга мажбур эмасман. Мен барибир уйимга кетаман. — деб ошхонадан чиққандим, уйнинг барча эшик деразалари қулфланди.
— Кет-май-сан! — деди ортимдан чиқиб.
— Дадам биладиларми, мени бу ерда тутқунликда сақлаб ўтирганингизни?
— Ҳа биладилар.
— Характерим, феъл-атворим ҳақида ҳам айтиб бердиларми сизга?
— Ҳа.
— Жуда соз! Қанча муддат бу ерда қоламан?
— Билмайман. Даданг қачонгача десалар шунча вақт қоласан.
— Яхши. Тайёр туринг.
— Нимага?
— Мени қайсарликларим ва шўхликларимга чидашга.
— Ҳаа.. Ноилож чидайманда.
— Сизга сабр тилайман.
— Раҳмат. Энди эса ошхонага юр, нонушта қиламиз.
— Қорним тўқ.
— Қайсарликни вақти эмас ҳозир. Юр дедим.
— Чидайман дедингиз-ку.
— Чидайман деганим, бемалол бошимга чиқариб оламан деганим эмас.
— Бошингизда нима қиламан? Уйим керак менга.
— Бу мумкинмас!
— Унда дадамга қўнғироқ қилиб беринг.
— Йўқ.
— Саид, асабимни бузяпсиз лекин.
— Сен ҳам шундай қилаяпсан.
— Дадам билан гаплашмоқчиман мен. Ҳеч қандай асабингизни бузаётганим йўқ.
— Барибир.. — тўнка, асабимни бузиб ошхонага кириб кетди. Мен ҳам ортидан бордим.
— Кел ўтир. — деди столга тайёрлаган нарсларни қўйиб.
— Қанақа овқат бу? — кўриниши менга ёқмади.
— Овқат эмас..
— Унда нима?
— Салат...
— Шу ҳам салатми? Кўринишидан гўшт сай таомига ўхшайди-ку.