— Менга анқаймасдан йўлга қара! — дедим қўлимни қирсиллатиб. Бирдан машинани тўхтатди. — Нега тўхтадинг, яхши кетаётган эдик. — Рулни қўйиб юбордида ўриндиғининг орқасини ташлаб, менга қараб ўтириб олди. Бу иши мени асабимни баттар қўзғарди. — Менга ундай қарама, жиннихонага борганингда руҳшуносга шундай қараб ўтирасан. Мен сенга руҳшунос бўламан деб ўлиб турганим йўқ. Шундай экан асаб толаларимни узиб ташламасдан олдингга қарагинда машинани ҳайда. Бўлмаса мен ҳайдайман. — деб мен ҳам унга қараб ўтиравердим.
— Неча ёшсан? — ва ниҳоят тилга кирди, қойил-э.
— Сени нима ишинг бор?
— Шунчаки гапларингдан одам ҳижолат бўлиб кетаяпти.
— Бугун ўн тўққизга тўлдим. Сенчи?
— Йигирма тўрт. Исминг нима?
— Терговдаманми?
— Йўқ. Ундан ҳам ёмонроқ жойдасан.
— Қаерда?
— Жосуслар маконидасан.
— Жосус? Кулгимни қистатма. Агар жосус бўлганингда исмим ва ёшимни билиш сен учун қийин бўлмасди. — дедим кулиб.
— Тўғри. Ёшинг ва исмингни биламан. Ундан ташқари сен ҳақингдаги бутун маълумот ҳам қўлимда.
— Марҳамат эшитаман. Қулоғим сенда...
— Яхши. Хуллас... Ёшинг ўн тўққизда. Исминг Орзу. Яшил, мовий, бинафша, оқ ,қора, оловрангларини ёқтирасан. Ёқтирган таоминг йўқ. Хакерликка жуда қизиқасан. Битта гапга ўнта гапни тайёрлаб турадиган, ўз билганидан қолмайдиган қайсар қизсан. Орзуйинг фақат битта: коинот бўйлаб сайр қилиш. Бундай ғалатироқ орзуни ҳеч ҳам эшитмагандим. — юзини буриштирди. — Ҳа кейин сенга қўрқув бегона, хавфли нарсаларни севасан. Қоидалар сени бир тийинчалик қизиқтирмайди. Сен учун ҳаётингдаги шиор бу : «Қоидалар бузиш учун яратилган». Ундан кейин ижод қилишни ётирасан ва сенга ёлғиз қолиш жуда ҳам ёқади. — деди. Худди мактабдаги ўқувчи устозига шеърни ёдлаб бергандек тиниқ ва тўхтамасдан айтгани каби. Мен унга жинига қарагандек қарашда давом этардим. Ҳаёлларимда эса фақат битта нарса: бу телба мен ҳақимдаги шунча маълумотни қаердан олиши мумкин??? Жим бўлиб қолганимни кўриб, қўли билан бир туртди, сал қолса йиқилиб тушардим.
— Се.ен буларни қаердан биласан?
— Ўзинг айтдинг-ку жосусларга бу қийин эмас-ку деб. — деди кулиб.
— Мени тезда уйимга олиб бор! — машинага қулай жойлашиб олиб дедим.
— Йўўўқ. Уйингга боришинг хавфли дедим.
— У ерда ота онам ҳам бор аҳмоқ! Битта мен учун хавфли эмас, улар учун ҳам хавфли. Мени уларни олдига олиб бор! — бақирдим.
— Ҳавотир олма. Ота онанг ҳам уйда эмас. — олдига қараб машинани юрғизишни бошлади.
— Қаерда?
— Ишончли жойда...
— Сен...
— Ҳей, ҳей сенламасдан гапир. Ҳар ҳолда сендан каттаман.
— Се..
— Сенламасдан дедим. Сизлашни ўргатишганми ўзи?
— Ўргатишган.
— Унда сизлаб гапир.
— Сеними?
— Сизлаб дедиммм! — деди жаҳл қилиб.
— Ҳўп... — кўзимни юмиб чуқур нафас олдим. — Си..сиз мени қаердан танийсиз? — тилимдан шу гап зўрға кўчиб чиқди.
— Туш, келдик. — без. Гапимни эшитмасдан туш дейди ярамас.
— Савол бердим шекилли? — мен ҳам асабига тегиш учун машинадан тушмай ўтиравердим.
— Буларни уйда гаплашамиз.
— Ваъдами?
— Кўп гапиряпсан лекин. — деб қўлимдан ушлади-да олдимизда турган баҳайбат катта уйга олиб борди. Эшикдан киришимиз билан уйнинг чироқлари автоматик тарзда ёнди. Уч қаватли уй. Ҳовлини ўртасида фаввора ўрнатилган. Ичида эса ранг баранг чироқлар сувга чирой бахшлаб турарди. Уй жим жит. Фақат қаердандир итнинг акиллаши эшитиларди. Бундан чиқди у катта уйда битта ўзи яшар экан. Ҳовлини айланиб ўтиб, уй ичига кирдик. Ажойиб! Уй ичи тўла гуллар эди. Худди чангалзорга ўхшаб ҳамма жой яшил рангда. Мени энг севимли рангим! Аввал ошхонага кирдик. Стол устидаги графиндан ўзига шарбат қуйди ва яна битта стаканга ҳам. Стаканни менга узатди.
— Ол ич, чанқагандирсан? — мен эса безга ўхшаб аввал стаканга қарадим кейин унга.
— Энди айтарсиз балки. Мени қаердан танишингизни.
— Айтаман. Аввал ўтириб ол. Бўлмаса йиқилиб тушасан. — деди ёнимдаги антиквар стулга қараб.
— Шундай айтаверинг. Йиқилиб тушмайман. Қўрқманг. — қайсарлик қилиш мени энг ёқтирган ишим!
— Неча ёшсан? — ва ниҳоят тилга кирди, қойил-э.
— Сени нима ишинг бор?
— Шунчаки гапларингдан одам ҳижолат бўлиб кетаяпти.
— Бугун ўн тўққизга тўлдим. Сенчи?
— Йигирма тўрт. Исминг нима?
— Терговдаманми?
— Йўқ. Ундан ҳам ёмонроқ жойдасан.
— Қаерда?
— Жосуслар маконидасан.
— Жосус? Кулгимни қистатма. Агар жосус бўлганингда исмим ва ёшимни билиш сен учун қийин бўлмасди. — дедим кулиб.
— Тўғри. Ёшинг ва исмингни биламан. Ундан ташқари сен ҳақингдаги бутун маълумот ҳам қўлимда.
— Марҳамат эшитаман. Қулоғим сенда...
— Яхши. Хуллас... Ёшинг ўн тўққизда. Исминг Орзу. Яшил, мовий, бинафша, оқ ,қора, оловрангларини ёқтирасан. Ёқтирган таоминг йўқ. Хакерликка жуда қизиқасан. Битта гапга ўнта гапни тайёрлаб турадиган, ўз билганидан қолмайдиган қайсар қизсан. Орзуйинг фақат битта: коинот бўйлаб сайр қилиш. Бундай ғалатироқ орзуни ҳеч ҳам эшитмагандим. — юзини буриштирди. — Ҳа кейин сенга қўрқув бегона, хавфли нарсаларни севасан. Қоидалар сени бир тийинчалик қизиқтирмайди. Сен учун ҳаётингдаги шиор бу : «Қоидалар бузиш учун яратилган». Ундан кейин ижод қилишни ётирасан ва сенга ёлғиз қолиш жуда ҳам ёқади. — деди. Худди мактабдаги ўқувчи устозига шеърни ёдлаб бергандек тиниқ ва тўхтамасдан айтгани каби. Мен унга жинига қарагандек қарашда давом этардим. Ҳаёлларимда эса фақат битта нарса: бу телба мен ҳақимдаги шунча маълумотни қаердан олиши мумкин??? Жим бўлиб қолганимни кўриб, қўли билан бир туртди, сал қолса йиқилиб тушардим.
— Се.ен буларни қаердан биласан?
— Ўзинг айтдинг-ку жосусларга бу қийин эмас-ку деб. — деди кулиб.
— Мени тезда уйимга олиб бор! — машинага қулай жойлашиб олиб дедим.
— Йўўўқ. Уйингга боришинг хавфли дедим.
— У ерда ота онам ҳам бор аҳмоқ! Битта мен учун хавфли эмас, улар учун ҳам хавфли. Мени уларни олдига олиб бор! — бақирдим.
— Ҳавотир олма. Ота онанг ҳам уйда эмас. — олдига қараб машинани юрғизишни бошлади.
— Қаерда?
— Ишончли жойда...
— Сен...
— Ҳей, ҳей сенламасдан гапир. Ҳар ҳолда сендан каттаман.
— Се..
— Сенламасдан дедим. Сизлашни ўргатишганми ўзи?
— Ўргатишган.
— Унда сизлаб гапир.
— Сеними?
— Сизлаб дедиммм! — деди жаҳл қилиб.
— Ҳўп... — кўзимни юмиб чуқур нафас олдим. — Си..сиз мени қаердан танийсиз? — тилимдан шу гап зўрға кўчиб чиқди.
— Туш, келдик. — без. Гапимни эшитмасдан туш дейди ярамас.
— Савол бердим шекилли? — мен ҳам асабига тегиш учун машинадан тушмай ўтиравердим.
— Буларни уйда гаплашамиз.
— Ваъдами?
— Кўп гапиряпсан лекин. — деб қўлимдан ушлади-да олдимизда турган баҳайбат катта уйга олиб борди. Эшикдан киришимиз билан уйнинг чироқлари автоматик тарзда ёнди. Уч қаватли уй. Ҳовлини ўртасида фаввора ўрнатилган. Ичида эса ранг баранг чироқлар сувга чирой бахшлаб турарди. Уй жим жит. Фақат қаердандир итнинг акиллаши эшитиларди. Бундан чиқди у катта уйда битта ўзи яшар экан. Ҳовлини айланиб ўтиб, уй ичига кирдик. Ажойиб! Уй ичи тўла гуллар эди. Худди чангалзорга ўхшаб ҳамма жой яшил рангда. Мени энг севимли рангим! Аввал ошхонага кирдик. Стол устидаги графиндан ўзига шарбат қуйди ва яна битта стаканга ҳам. Стаканни менга узатди.
— Ол ич, чанқагандирсан? — мен эса безга ўхшаб аввал стаканга қарадим кейин унга.
— Энди айтарсиз балки. Мени қаердан танишингизни.
— Айтаман. Аввал ўтириб ол. Бўлмаса йиқилиб тушасан. — деди ёнимдаги антиквар стулга қараб.
— Шундай айтаверинг. Йиқилиб тушмайман. Қўрқманг. — қайсарлик қилиш мени энг ёқтирган ишим!