Parijda har doim qanaqadir namoyishlar boʻlishi normaga aylanganiday, Turkiyada ham har yili qanaqadir katta siyosiy voqea va bir-ikkita fojia boʻlishini qabul qilish kerakka oʻxshaydi. Boʻlmasa, kunlarimning yarmi voqealar rivojini kuzatish bilan oʻtib ketadi. Chunki oʻtgan hafta davomida Turkiyada boʻlayotgan namoyishlar haqida oʻqiyverib, charchab qoldim (namoyishlar nega va qanday boshlangani haqida maqola). Bugundan sotsial mediaga limit qoʻyib, asosan ishlarim bilan bandman.

Lekin tabiatan isyonchi va adolatsizlikka chidolmaydigan odam sifatida turkcha aytganda “yogʻlarim eriyapti”. Bundan tashqari mana bu ikki sabab ham bor deb oʻylayman:
• Bir paytlar Nizomiy nomidagi TDPU menga oʻxshab Toshkent shahridan boʻlmagan talabalarini boshqa vilolyatlardagi universitetlarga koʻchirib yuborganida ojizlik hissidan juda qiynalgandim. Isyonimni hech qayerga sigʻdirolmagan, hech qayerda ifodalay olmagandim. Hozir ham jahlim tugamagan.
• “Kuzatuvchi travmasi” degan travma turi bor. Bu boshqa odamlarga nisbatan zoʻravonlik, adolatsizlik boʻlayotganida unga qarab turishga majburlik va hech narsa qilolmaslik tufayli yuz beradi (Masalan, otasi qanday qilib onasini kaltaklanayotganini bolalar koʻrishi) . Psixologlar ham oʻz faoliyatida mijozlarning hayotida boʻlgan ogʻir voqealar haqida eshitar ekan, “kuzatuvchi travmasi”ni oladi.

Yuqoridagi ikki holat tufayli boʻlsa kerak, boshqalarning isyon qilolayotganini koʻrishning oʻzi ham zavq beradi🙂‍↔️