Sahih Buxoriy 3894.
Оиша (р. анҳо) ривоят қиладилар: «Расулуллоҳ (с.а.в.) олти яшарлигимда мени ўз никоҳларига олдилар. Мадинага келиб Бани Ҳорис ибн Хазраж қабиласи (хонадонларидан бирига) тушдик. Мен иситмалаб қолдим, сочим тўкилди. Кейин (ўсиб) яна елкамгача тушди. Сўнг онам Умму Румон дугоналарим билан арғимчоқ учиб турганимда мени чақирдилар. Мен олдиларига бордим, аммо нега чақирганларини билмас эдим. Онам (тез) қўлимдан етаклаб ҳовли эшиги олдигача олиб бордилар, ҳарсиллаганимдан нафасим тиқилиб қолаёзди. Сўнг бироз сув олдиларда, юзим билан бошимни артиб қўйдилар. Кейин мени ҳовлига олиб кирдилар, қарасам, уй тўла ансория хотинлар ўтиришибди.
Улар (менга): «Яхшилик ва баракотли бўлсин», дейишди. Сўнг онам мени уларга топширдилар. Улар мени ясантиришди. Кейин у зот чошгоҳда ҳузуримга кириб келдилар. (Ансория аёллар) мени у зотнинг ихтиёрларига топширишди. Шунда мен тўққиз яшар қизалоқ эдим».