11-синф бола келиб айтяпти:

— Опа, холоделникдаги муздек пепсидан беринг! Ичим ёняпти.

Бердим. Туриб-туриб дардини ёргиси келдими, билмадим, гапира кетди:

— Опа, нимага қизлар шунақа-а?
— Қанақа?
— Хуллас, кеча севган қизим ёзди. Мазам йўқ, кайфиятсизман. Уч-тўрт кун ёзмай туринг, деди. Шу билан ёзмас эканман деб ёзмадим. Кейин бир соат ўтиб жанжал қиляпти. Нимага ёзмайсиз, шунақа эътиборсизсиз. Мени севмайсиз, туда-суда дейди. Шу билан аразлашдик йўқ жойдан. Нега шунақа?

— Шунақамиз-да, — деб кулиб қўявердим. Гап сотгим келмади-да индамай ишимни қилдим. У бола чиқиб кетди.

Аслида унга айтар сўзим бу эди:

"Эҳ овсар, дунёда аёл тили деган жуда мураккаб ва шу билан бирга ўта содда бир тил бор. Уни тушуниб оласан ҳали.

У қиз аслида касалман, ёзманг дегани "сенга жудаям муҳтожман ҳозир, кўпроқ ёз. Менга эътибор қарат, ҳолимни сўра", деганидир.

Сен унга: "Тинчликми? Нима бўляпти, ўзингни эҳтиёт қил, ҳозир анча яхшимисан? " деган жумлаларни ёзишинг керак эди, ҳомкалла. Ҳечқиси йўқ, пишиб кетасан.

Нега шунақамиз-а, қизлар?))

@qodirova_g