Одамиятро ҳеҷ вақт ба хусну сару либосаш дида баҳо надиҳед.
Мазмун аз ин қиссаро бихонеду худ дарк намоед:
Устод аз шогирдонаш пурсид:
Чи чиз одамро зебо мекунад?
Ҳар яке ҷавобе доданд:
Яке гуфт: Чашмони зебо.
Дувумӣ гуфт: Қади баланд.
Дигаре гуфт: Пусти шафофу сафед.
Дар ин ҳангом, устод ду коса канори шогирдон гузошту гуфт:
Ба ин косаҳо нигоҳ кунед.
Аввали аз тилло сохта шудааст ва дар дарунаш симоб аст.
Косаи дигар, аз гил сохта шудаасту дар дарунаш оби зулол аст.
Шумо аз кадомаш менушед?
Шогирдон ҳамагӣ ҷавоб доданд:
Аз косаи гилӣ.
Устод гуфт:
Замоне, ки ҳақиқати даруни косаҳоро ба назар гирифтед, зоҳири онҳо бароятон беаҳмият шуд.
Одамиҳам ҳамчун ин коса аст, ончӣ, ки одамро зебо мекунад, дарунаш ва ахлоқаш аст.
Бояд сиратамонро зебо кунем, на инки суратамонро..