🌴𐋏ᥙд᧐ᥙ _ Қᥲ᧘δ💞

Духтари подшоҳ хостгорони зиёде дошт, аммо дар интихоби шаваҳар саросема набуд. Рӯзе ӯ ҳамаи хостгоронро ҷамъ кард, то аз байни онҳо шавҳари муносиби худро пайдо кунад. Қаблан ӯ дастур дода буд, ки утоқашро бо ашёҳои қиматбаҳо ва пурҷилло оро диҳанд. Худаш низ бо либосҳои сода дар утоқ нишаст ва аз хостгорон хоҳиш кард, ки вориди утоқ шаванд.
Шоҳдухтар дар ҳоле, ки миёни утоқ буд, ба хостгоронаш гуфт: Мехоҳам ҳар чизеро, ки дар ин утоқ аст, хуб назар кунед ва ба хотир супоред.
Чанд дақиқа, ки гузашт, аз ҳамаи хостгорон хост, то аз утоқ берун бираванд.
Баъдан коғазу қаламе ба ҳар яки онҳо дод ва гуфт: Ҳар чизе, ки дар утоқи ман дидед, бинависед. Ман аз рӯи навиштаҳои шумо шавҳари худро интихоб мекунам.
Коғазҳо ҷамъ шудаанд. Шоҳдухтар онҳоро як - як мехонд ва канор мегузошт. Ногаҳон яке аз он навиштаҳо таваҷҷӯҳашро ҷалб кард.
Рӯи он коғаз чунин навишта шуда буд: "Медонам, ки лоиқи шумо нестам ва аз имтиҳон сарбаландона берун намеоям, аммо мехоҳам ҳарфи диламро бигӯям. Ростӣ ман он қадар маҳви тамошои шумо будам, ки чизеро ҷуз шумо надидам.
Шоҳдухтар пас аз хондани ин коғаз ба ваҷҳ омад ва фарёд зад. Интихоби ман ҳамин аст. Ман мехостам донам касе дар миёни шумо ҳаст, ки фақат маро бубинад ё ҳама ғарқи тамошои ашиё ва зару зевар мешаванд?
---------
Чи қадар ошиқона ва холисона дар тамоми лаҳзаҳои зиндагӣ маҳви тамошои Худое шудем, ки ошиқона дӯстамон дорад, ва ҳеҷ чизро ҷуз Ӯ ва зебоишояш надида бошем?

ГОВИ FAMHOK

Дар гӯшае аз замин ҷазираи сарсабзу пургиёҳе ҳаст, ки дар он гове танҳо зиндагӣ мекунад. Гов аз субҳ дар алафзор мегардад ва то шом ба чаридан машғул мешавад. То шаб ҳар чӣ алаф ҳаст, шикамсерӣ мехӯрад ва баъд барои хобидан меравад. Аммо аз ҳамон лаҳза дар ин фикр мешавад, ки “фардо чӣ мехӯрам? Ва аз ғами хӯроки фардо монанди мӯй борику лоғар мешавад.
Вақте субҳ мешавад, дашт бори дигар сарсабз мегардад ва алафҳо то миён дароз мешаванд. Гов бо гуруснагиву ҳавою ҳаваси зиёд ба чаманзор мераваду дубора ҳамаи алафҳоро мечарад ва боз бардаму фарбеҳ мегардад. Аммо шаби дароз боз дар андешаи ғизои фардои худ ғусса мехӯраду лоғару бемадор мегардад. Ин ҳол солиёни сол такрор мешавад.
Гови ахмақ ҳаргиз фикр намекунад, ки чандин сол аст, ризқу рӯзии ман бекаму кост аст, доим шикамам сер, алаф фаровон. Барои чӣ метарсам ва ғам мехӯрам?
Эй бародар, нафси бади одам монанди ҳамон гов аст ва он дашти сарсабз дунёст. Нафс ҳамеша дар ғами ризқу рӯзии фардост, солҳо хӯрдааст ва боз ҳам ба Рӯзирасон – Офаридгор бовар надорад. Худои карим низ дар “Қуръон фармудааст: “Ин шайтон аст, ки ваъдаи камбағаливу тиҳидастӣ ба шумо медиҳад”. (Бақара, 268).

Аз китоби «Ҳикоятҳо ва ҳидоятҳо аз «Маснавии маънавӣ»

🌿🌹

Киссаи Макри хуштоман ва азоби келин
Ин саргузашти Хакики Аст

Лайло дар дами дарвоза бо се фарзанди кӯчакаш гирякунон аз зонувони шавҳари бадҷаҳлаш қапида зорӣ мекард, ки ӯро бо кӯдаконаш аз хона пеш накунад:
-Носирҷон, илтимос ба ману кӯдаконат раҳм кун, охир мо ба куҷо меравем?
-Даф шав аз ин хона ҷодугар! Бачаҳят ҳам мисли худат мешаванд. Модарам рост мегӯяд, ки аз мор мор мерӯяд...
Ин лаҳза хушдомани бераҳмаш ду даст дар миён ба онҳо беғамона менигарист
-Носир, охир ман дар вақташ танҳо ба хонаи шумо келин шуда омада будам, инҳо меваи ишқи ману та ҳастанд. Раҳм кун.
-Не гуфтам, не! Гум шав аз назарам! Фолбинбозита бо чашмони худам дидам.
-Бовар кун, ба номи он Худое, ки ману туро халқ кардааст, ман он тӯморро дар киссаи ту намондаам.
-Раве,-дастони ӯро бо каҳр аз худ дур карда дод зад Носир
Кӯдакон гирякунон аз падарашн хоҳиш мекарданд, ки модарашонро назанад.
-Бибиҷон, ба дадаам гӯед, ки очама назанад, моро аз хона пеш накунад.
-Тиррончакҳо, шумо боз забон баровардед. Кани даф шавед,-дод зад бибиии бераҳмамон ба сари тифлакони бегуноҳ.
Лайло гирякунон дасти кӯдаконашро гирифта ҷониби дар равон шуд ва дар дами дарвоза лаҳзае бозистода бо тамоми овоз фиғон кашид:
-Илоҳӣ як умр дар бистари беморӣ мехкӯб ва маъюбу муҳтоҷ шуда, ба мурдан зор шавию худо ҷонатро нагирад, ки халос шавӣ, беинсоф!
Хушдоманаш дар ҷавоб ӯро дуои бад карда гуфт:
-Эй беваи ҷодугар, бо дуои кӯрмуш борон намеборад. Аз аввал ту зеби бачаи зебои маро надоштӣ, вале мани беақл ту пойлучро келин кардам. Акнун ба писарам духтари зеботарини шаҳрро гирифта медиҳам. Поятро мешиканам, агар баргашта биёӣ.
Ҳамсояҳо, ки шоҳиди бераҳмии модару писар нисбати Лайлову фарзандонаш буданд, гиребон гирифта асағфуррулоҳ мегуфтанд...
ххххххх
Лайло ҳамроҳи кӯдакони гӯшнаву гирёнаш ба сӯйи хонаи бародараш раҳсипор гашт, ҳарчанд медонист, ки акаву янгааш ба онҳо рӯйи хуш намедихад. Ақаллан ҳамин шабашонро рӯз кунанд, баъд ягон чора меёфтагист...
Бародараш дарро кушода Лайлоро бо кӯдаконаш диду таъбаш сахт хира шуда гуфт:
-Ҳа, тинҷӣ- ми? Боз бо шавҳарат ҷанг кардӣ- чӣ?
-Акаҷон, Носир маро аз дар бароварда пеш кард. Хушдоманам маро туҳмат карду вай ба гапҳи мдараш бовар карда, моро аз хона ронд. Ҳамагӣ як шаб моро дар хонаатон роҳ диҳед, охир бачаҳоям сахт гурусна мондаанд...
-Лайло, худат медонӣ, ки хонахои ман танг аст. Ҳозир янгаат аз кор монда шуда меояд. Туро бо ин се кӯдакат бинад, хонаро ба сари ман чаппа мекунад. Хафа нашаву гашта ба хонаи шавҳарат рав. Ту ба ин ҳақ дорӣ охир, шояд қаҳраш паст шуда бошад...
-Не ака, рафтанам дигар маънӣ надорад, чунки ин даъфа Носир ҷавобамро дод. Ман дигар на хона дораму на шавҳар.
-Рав, дар пешаш зориву тавалло кун, ки кӯдаконатро гирад. Худатро ба ягон одами бой ба шавҳар медиҳем.
-Ака, ин кӯдакон сахт гуруснаанд, ақаллан якгон то нон диҳед, ки бачаҳоям аз гуруснагӣ аз ҳуш мераванд.
Замир мисле, ки гадоеро нон медода бошад, ғурбаткунон аз хона ду дона нони хушку обпаридаро оварда ба дасти писари калонии Лайло доду дарро ба рӯяшон пӯшида истода гуфт:
-Тезтар аз ин ҷо равед, ки ҳозир янгаатон меояд.
Лайло фиғон бардошта аз ошёнаи дуввум бо фарзандонаш поён фаромад ва бо чашмони гирён ду нони хушки обаш паридаро пора карда,яктогӣ ба дасти кӯдаконаш дод.Худаш низ аз саҳар чизе нахӯрда буд,вале ин лаҳзаҳо аз ғаму дарди бисёр ҳатто об аз гулӯяш намегузашт.Ҷавонзан дигар худро дшта натавониста ҳунгосзанон инони гиряро сар дод.Писари калониаш сари Лайлоро сила карда истода,мисли одами калон тасалло дод:
Очаҷон, гиря накунед,ману Далер мардакем,калон шуда,пуштибонатон мешавем ва шумою хоҳарчаамро хру зор шудан намемонем. Ҳозир зӯрам он намерасад,лекин ваъда медиҳам,ки калон шавем,ҳам тағоям ва ҳам падарамро ҷазо медиҳем.
Лайло аз суханони писараш, ки мисли марди баркамоли бо нангу номус гап мезад, шунида,ба риққат омад ва сари фарзандашро силакунон гуфт:
Ҷонакои оча,кошкӣ шумо зудтар калн шуда, очаи бе касу кӯятонро соҳибӣ кунед
Лайло бо се кӯдаки хурдсол дар кӯчаҳои шаҳр сарсону саргардон пиёда гашта фикр мекард,ки ба назди кӣ равад ва шабашро дар куҷо саҳар кунаду аз кӣ мадад ҷӯяд.
Давом дорад…